EK; schitterend geschitter
30/07/17 23:00 in: mountainbiken
Vanochtend werd ik wakker van weerkaatsend licht. Even niet wetend waar dat vandaan kwam, werd ik me er een paar minuten later van bewust dat het mijn bronzen EK medaille op het nachtkastje was die mij had gewekt!! Een fijne manier van wakker worden. Al moet ik wel zeggen dat ik met minder dan het brons geen genoegen zou hebben genomen.
Tijdens deze wedstrijd startte ik de categorie "onder 23”; mijn officiële wedstrijd categorie. Hoewel ik in de World Cups een jaar eerder naar de Elite ben gegaan vind ik het superleuk om tijdens de kampioenschappen (EK en WK) nog bij de U23 voor het podium te kunnen strijden. Het is een fantastische combinatie. Snel van de Elite dames leren tijdens World Cups maar in de periode dat de kampioenschappen komen beginnen mijn beentjes te popelen om bij de U23 dames vooraan te rijden, de spanning op te zoeken, een favorietenrol waar te maken. Ja die rol… altijd komt de vraag wat ik van mijzelf verwacht. Het antwoord is simpel. Laat mij maar sloopwerk verrichten. Keihard de berg op rammen en met die fiets van links naar rechts smijten om zo snel mogelijk af te dalen. Als dat lekker loopt dan hoeft geen journalist me meer te vragen wat ik verwacht. Dan is het van mijn gezicht af te lezen. Ik voel me goed en ben niet nerveus. Ik ga er voor!
De parcours verkenningen liepen bij mij echter niet helemaal zoals ik wilde. De organisatie had een prachtig maar ook heel uitdagend parcours gemaakt en ik was even bezig met oefenen voordat alles goed liep. Maar ik had de rust en twijfelde niet aan mijn vorm. Bovendien kende ik mijn concurrentes goed. Vooraf wist ik dat het waarschijnlijk een strijd zou worden tussen mij en de twee Zwitserse dames Sina Frei en Alessandra Keller. Ik kon mijn tactiek van te voren dus al een beetje bepalen.
Bij de start maakte ik op de klim een aantal domme foutjes. Er lag een gladde metalen regengoot in de dwarsrichting waar ik precies met mijn achterwiel in bleef hangen en verloor daardoor een aantal plekken. De eerste ronde op het vlakke gedeelte van het parcours fietste ik net achter een groepje van 5 rijders maar gelukkig vond ik snel de aansluiting. Er werd in dit groepje gekeken en de dames tastten een beetje af hoe snel iedereen was. Zo kwamen Sina, Alessandra en ik al na anderhalve ronde met z’n drieën bij elkaar te zitten. Sina was duidelijk in uitmuntende vorm en wist een gat te slaan met haar landgenote en mij. Ik had het gevoel dat ik net zo goed, zo niet beter klom dan Alessandra. Mountainbiken is echter niet enkel klimmen, het afdalen is minstens zo belangrijk en op dit parcours werden foutjes hard afgestraft. Ik maakte al vroeg in de wedstrijd wat missers en kwam een keer (niet hard gelukkig) ten val. Vanaf dat moment had ik een kleine achterstand op mijn Zwitserse rivale. Toch was het spannend. Ik kwam elke klim rond de vijf tot tien seconden te zitten en hoopte het gat definitief te dichten in de laatste klim. Dit was het gat naar het zilver en OH wat wilde ik dat graag. Maar het bleek een gapend gat dat niet kleiner werd dan vijf seconden. Mijn moeder riep me toe: “Ze zit echt stuk Anne!! Laatste stukje nog.” maar in de afdaling nam Alessandra nog eens alle risico’s en moest ik toch genoegen nemen met het brons. Niet dat dat nu zo’n teleurstelling was hoor. Ik ben dolblij dat ik dit resultaat heb kunnen laten zien en dat ik echt kon meestrijden in de wedstrijd. Maar, zoals waarschijnlijk elke sporter, kijk ik toch met een schuin oog richting het zilver en stiekem ook wel richting het goud. Brons hadden we al twee keer in de Nederlandse selectie deze week. Anne Terpstra en Jeroen van Eck behaalden vrijdag in het sprint onderdeel al een bronzen plak. Met in totaal dus drie keer brons hebben we echt een uitmuntend EK achter de rug.
Ik geniet nog even na van de glimmende medaille in mijn tas. Hij zit veilig opgeborgen tussen mijn kleding en is nu, net als ik, in het vliegtuig onderweg naar Canada voor de volgende wedstrijd.
Tot volgende week!
Tijdens deze wedstrijd startte ik de categorie "onder 23”; mijn officiële wedstrijd categorie. Hoewel ik in de World Cups een jaar eerder naar de Elite ben gegaan vind ik het superleuk om tijdens de kampioenschappen (EK en WK) nog bij de U23 voor het podium te kunnen strijden. Het is een fantastische combinatie. Snel van de Elite dames leren tijdens World Cups maar in de periode dat de kampioenschappen komen beginnen mijn beentjes te popelen om bij de U23 dames vooraan te rijden, de spanning op te zoeken, een favorietenrol waar te maken. Ja die rol… altijd komt de vraag wat ik van mijzelf verwacht. Het antwoord is simpel. Laat mij maar sloopwerk verrichten. Keihard de berg op rammen en met die fiets van links naar rechts smijten om zo snel mogelijk af te dalen. Als dat lekker loopt dan hoeft geen journalist me meer te vragen wat ik verwacht. Dan is het van mijn gezicht af te lezen. Ik voel me goed en ben niet nerveus. Ik ga er voor!
De parcours verkenningen liepen bij mij echter niet helemaal zoals ik wilde. De organisatie had een prachtig maar ook heel uitdagend parcours gemaakt en ik was even bezig met oefenen voordat alles goed liep. Maar ik had de rust en twijfelde niet aan mijn vorm. Bovendien kende ik mijn concurrentes goed. Vooraf wist ik dat het waarschijnlijk een strijd zou worden tussen mij en de twee Zwitserse dames Sina Frei en Alessandra Keller. Ik kon mijn tactiek van te voren dus al een beetje bepalen.
Bij de start maakte ik op de klim een aantal domme foutjes. Er lag een gladde metalen regengoot in de dwarsrichting waar ik precies met mijn achterwiel in bleef hangen en verloor daardoor een aantal plekken. De eerste ronde op het vlakke gedeelte van het parcours fietste ik net achter een groepje van 5 rijders maar gelukkig vond ik snel de aansluiting. Er werd in dit groepje gekeken en de dames tastten een beetje af hoe snel iedereen was. Zo kwamen Sina, Alessandra en ik al na anderhalve ronde met z’n drieën bij elkaar te zitten. Sina was duidelijk in uitmuntende vorm en wist een gat te slaan met haar landgenote en mij. Ik had het gevoel dat ik net zo goed, zo niet beter klom dan Alessandra. Mountainbiken is echter niet enkel klimmen, het afdalen is minstens zo belangrijk en op dit parcours werden foutjes hard afgestraft. Ik maakte al vroeg in de wedstrijd wat missers en kwam een keer (niet hard gelukkig) ten val. Vanaf dat moment had ik een kleine achterstand op mijn Zwitserse rivale. Toch was het spannend. Ik kwam elke klim rond de vijf tot tien seconden te zitten en hoopte het gat definitief te dichten in de laatste klim. Dit was het gat naar het zilver en OH wat wilde ik dat graag. Maar het bleek een gapend gat dat niet kleiner werd dan vijf seconden. Mijn moeder riep me toe: “Ze zit echt stuk Anne!! Laatste stukje nog.” maar in de afdaling nam Alessandra nog eens alle risico’s en moest ik toch genoegen nemen met het brons. Niet dat dat nu zo’n teleurstelling was hoor. Ik ben dolblij dat ik dit resultaat heb kunnen laten zien en dat ik echt kon meestrijden in de wedstrijd. Maar, zoals waarschijnlijk elke sporter, kijk ik toch met een schuin oog richting het zilver en stiekem ook wel richting het goud. Brons hadden we al twee keer in de Nederlandse selectie deze week. Anne Terpstra en Jeroen van Eck behaalden vrijdag in het sprint onderdeel al een bronzen plak. Met in totaal dus drie keer brons hebben we echt een uitmuntend EK achter de rug.
Ik geniet nog even na van de glimmende medaille in mijn tas. Hij zit veilig opgeborgen tussen mijn kleding en is nu, net als ik, in het vliegtuig onderweg naar Canada voor de volgende wedstrijd.
Tot volgende week!
De Nederlanse titel!
18/07/17 14:17 in: mountainbiken
Díe Nederlandse titel, díe trui en díe grote eer heb ik allemaal binnen!! Met de rood-wit-blauwe kampioenstrui, prominent aan de vlaggenstok voor het huis hangend, schrijf ik dit wedstrijdverslag.
De bovenstaande foto is genomen na de na de huldiging in mijn nieuwe trui. Door: Vojo Magazine - http://www.vojomag.nl/michiel-van-der-heijden-en-anne-tauber-nieuwe-nederlandse-kampioenen-xco/
De week voorafgaand aan het NK mountainbiken werdt er al veel gespeculeerd. Wie zou de Nederlandse titel op zijn naam schrijven? Zou Anne Terpstra de trui kunnen behouden? Zou Annemarie Worst (wereld kampioene veldrijden) voor een verassing gaan zorgen? Of kan Anne Tauber haar goede vorm tonen en er met de winst vandoor gaan?
Uiteraard hoopte ik dat laatste en dat was ook wat veel mensen van mij verwachtten. Ik voelde me daar echter nog niet zo zeker van. Zowel Anne Terpstra als Annemarie hebben dit seizoen al ontzettend goede wedstrijden gereden en waren zeker niet kansloos voor de winst.
Vóór de wedstrijd voelde ik me redelijk ontspannen en was ik juist super gemotiveerd er een mooie race van te maken. Of ik nu ruim zou winnen of dat het heel close zou worden; dat maakte me niet zo veel uit. Als ik maar als eerste over de streep zou komen. En dat is gelukt!!
Bij de start was ik heel erg slecht weg. Mijn voet schoot naast het pedaal en ik moest aan een kleine inhaal race beginnen. Gelukkig bleef de schade beperkt en kon ik toch als 3e het bos in sturen. Het parcours naast de indoor skiheuvel te Landgraaf lag mij uitstekend. Vlak voor de klim in de eerste ronde nam ik de kop over van Annemarie Worst Met deze klim in het vizier probeerde ik het tempo in de wedstrijd te brengen. Boven op de heuvel aangekomen hoorde ik niet ver achter me het geluid van schakelende derailleurs. Van het lichtste- naar een zwaarder verzet; het was duidelijk dat de twee meiden vol aan het koersen waren. De strijd was nog lang niet gestreden. Het gat op Anne Terpstra was op dat moment ongeveer 10 seconden en ik moest blijven geven.
Ik had veel fans langs de kant. Naast alle enthousiaste aanmoedigingen voor mij, stond het publiek ook klaar met nuttige informatie. Op een aantal punten op het parcours kreeg ik mijn voorsprong toegeschreeuwd. Elke keer dat ik hier voorbij kwam voelde ik een vlaag van zenuwen door mijn lijf… Hoe veel zou het zijn? Mijn vader stond boven aan de eerste klim en de laatste twee ronden dacht ik: “als ik nu zo hard als ik kan die klim op stamp, dan weet ik des te vroeger wat mijn voorsprong is.” Dat dat maar een kwestie van seconden was, daar dacht ik niet aan. Ik wilde gewoon een vertrouwd geluid horen.
Na 5 ronden te hebben gereden op dit mooie en veelzijdige parcours kon ik het dan echt gaan vieren en kwam ik met mijn armen omhoog over de finishlijn.
Ik genoot van het hoogste schavot, het rood-wit-blauwe shirt om mijn schouders en het Wilhelmus. Het hele jaar mag ik tonen dat ik de Nederlandse kampioene ben en ik zal dit met heel veel trots doen. Ik zal laten zien dat kleine Nederlandse meisjes kunnen klimmen in de bergen en dat wij een echt fiets land zijn!
De bovenstaande foto is genomen na de na de huldiging in mijn nieuwe trui. Door: Vojo Magazine - http://www.vojomag.nl/michiel-van-der-heijden-en-anne-tauber-nieuwe-nederlandse-kampioenen-xco/
De week voorafgaand aan het NK mountainbiken werdt er al veel gespeculeerd. Wie zou de Nederlandse titel op zijn naam schrijven? Zou Anne Terpstra de trui kunnen behouden? Zou Annemarie Worst (wereld kampioene veldrijden) voor een verassing gaan zorgen? Of kan Anne Tauber haar goede vorm tonen en er met de winst vandoor gaan?
Uiteraard hoopte ik dat laatste en dat was ook wat veel mensen van mij verwachtten. Ik voelde me daar echter nog niet zo zeker van. Zowel Anne Terpstra als Annemarie hebben dit seizoen al ontzettend goede wedstrijden gereden en waren zeker niet kansloos voor de winst.
Vóór de wedstrijd voelde ik me redelijk ontspannen en was ik juist super gemotiveerd er een mooie race van te maken. Of ik nu ruim zou winnen of dat het heel close zou worden; dat maakte me niet zo veel uit. Als ik maar als eerste over de streep zou komen. En dat is gelukt!!
Bij de start was ik heel erg slecht weg. Mijn voet schoot naast het pedaal en ik moest aan een kleine inhaal race beginnen. Gelukkig bleef de schade beperkt en kon ik toch als 3e het bos in sturen. Het parcours naast de indoor skiheuvel te Landgraaf lag mij uitstekend. Vlak voor de klim in de eerste ronde nam ik de kop over van Annemarie Worst Met deze klim in het vizier probeerde ik het tempo in de wedstrijd te brengen. Boven op de heuvel aangekomen hoorde ik niet ver achter me het geluid van schakelende derailleurs. Van het lichtste- naar een zwaarder verzet; het was duidelijk dat de twee meiden vol aan het koersen waren. De strijd was nog lang niet gestreden. Het gat op Anne Terpstra was op dat moment ongeveer 10 seconden en ik moest blijven geven.
Ik had veel fans langs de kant. Naast alle enthousiaste aanmoedigingen voor mij, stond het publiek ook klaar met nuttige informatie. Op een aantal punten op het parcours kreeg ik mijn voorsprong toegeschreeuwd. Elke keer dat ik hier voorbij kwam voelde ik een vlaag van zenuwen door mijn lijf… Hoe veel zou het zijn? Mijn vader stond boven aan de eerste klim en de laatste twee ronden dacht ik: “als ik nu zo hard als ik kan die klim op stamp, dan weet ik des te vroeger wat mijn voorsprong is.” Dat dat maar een kwestie van seconden was, daar dacht ik niet aan. Ik wilde gewoon een vertrouwd geluid horen.
Na 5 ronden te hebben gereden op dit mooie en veelzijdige parcours kon ik het dan echt gaan vieren en kwam ik met mijn armen omhoog over de finishlijn.
Ik genoot van het hoogste schavot, het rood-wit-blauwe shirt om mijn schouders en het Wilhelmus. Het hele jaar mag ik tonen dat ik de Nederlandse kampioene ben en ik zal dit met heel veel trots doen. Ik zal laten zien dat kleine Nederlandse meisjes kunnen klimmen in de bergen en dat wij een echt fiets land zijn!
driftkikkeren
11/07/17 11:19 in: mountainbiken
Driftkikkeren is volgens de Dikke Van Dale geen werkwoord maar afgelopen zondag heb ik het woord toegevoegd aan mijn persoonlijke woordenboek.
Na mijn top 10 succes in Andorra wilde ik afgelopen zondag in Lenzerheide weer een superrace neerzetten. Dat maakte mij gretig en eager.
De nacht vóórdat World Cup nummer 4 van start ging raasde er een flinke onweersbui over de prachtige bergen van Lenzerheide. Het parcours bleef niet ongedeerd en de volgende ochtend lagen de wortels er glad bij. Een (drift-)kikker zou zich dus als een vis in het water moeten voelen op dit modderige en gladde terrein. Zodoende was ik bij de start gemotiveerd en behoorlijk zeker van mijn zaak. Dit veranderde echter tijdens de wedstrijd.
Ik startte sterk en voelde dat ik power in mijn benen had. De lange klim die het parcours rijk was, daar wilde ik het verschil maken. Dat lukte uitstekend in de eerste fase van de race. Ik hield de top 5 in zicht en kon aanhaken bij een groepje meiden waaronder Alessandra Keller, Linda Indergand en Emily Batty. Het ging lekker en ik was erop gebrand in hun wiel te blijven. Echter was ik misschien té driftkikkerig om de gladde wortels de baas te zijn. Mijn eerste valpartij was meteen een behoorlijke klap. Ik viel op mijn gezicht en hoorde wat kraken. Niets vermoedend sprong ik weer overeind om verder te gaan. Niet veel later kwam ik erachter dat mijn frame gebroken was. Een grote barst was zichtbaar op mijn bovenbuis. Ik voelde me onzeker over mijn materiaal en was een beetje van slag na die klap op mijn gezicht.
Ik probeerde me te herpakken maar vanaf dat moment ging er elke ronde wel iets mis. Driftend met mijn voor- en achterwielen ging ik door de bochten. Soms kon ik mijn fiets nog maar net onder controle houden en soms was ik te onstuimig of te laat en ging ik weer op mijn snufferd. Ik verloor positie na positie en zakte terug naar de 14e plaats. In de laatste ronde reed ik vlak achter Sabine Spitz en Adelheid Morath en probeerde die twee plaatsen nog goed te maken. Dat maakte het helaas alleen maar erger. Ik kon mijn rust om technisch goed te fietsen deze wedstrijd echt niet bewaren en zo kwam ik als 15e over de finishlijn. Een beetje gehavend maar vooral gefrustreerd en boos op mezelf. Waarom ben ik toch zo’n driftkikker?
Met een blauw oog en een gebroken frame analyseerde ik de wedstrijd op de terugweg naar huis. Het was een lastige wedstrijd. Dat was het voor iedereen. Maar voor mij was het vooral heel erg leerzaam. Als broekie in de Elite klasse moet ik vooral proberen mezelf te verbeteren. Deze ervaring neem ik weer mee en zet de knop nu om. Op naar de kampioenschapswedstrijden: het NK en het EK staan voor de deur!
P.S. De foto toont mij in (nog) goede tijden, namelijk vóór de eerste crash.
Na mijn top 10 succes in Andorra wilde ik afgelopen zondag in Lenzerheide weer een superrace neerzetten. Dat maakte mij gretig en eager.
De nacht vóórdat World Cup nummer 4 van start ging raasde er een flinke onweersbui over de prachtige bergen van Lenzerheide. Het parcours bleef niet ongedeerd en de volgende ochtend lagen de wortels er glad bij. Een (drift-)kikker zou zich dus als een vis in het water moeten voelen op dit modderige en gladde terrein. Zodoende was ik bij de start gemotiveerd en behoorlijk zeker van mijn zaak. Dit veranderde echter tijdens de wedstrijd.
Ik startte sterk en voelde dat ik power in mijn benen had. De lange klim die het parcours rijk was, daar wilde ik het verschil maken. Dat lukte uitstekend in de eerste fase van de race. Ik hield de top 5 in zicht en kon aanhaken bij een groepje meiden waaronder Alessandra Keller, Linda Indergand en Emily Batty. Het ging lekker en ik was erop gebrand in hun wiel te blijven. Echter was ik misschien té driftkikkerig om de gladde wortels de baas te zijn. Mijn eerste valpartij was meteen een behoorlijke klap. Ik viel op mijn gezicht en hoorde wat kraken. Niets vermoedend sprong ik weer overeind om verder te gaan. Niet veel later kwam ik erachter dat mijn frame gebroken was. Een grote barst was zichtbaar op mijn bovenbuis. Ik voelde me onzeker over mijn materiaal en was een beetje van slag na die klap op mijn gezicht.
Ik probeerde me te herpakken maar vanaf dat moment ging er elke ronde wel iets mis. Driftend met mijn voor- en achterwielen ging ik door de bochten. Soms kon ik mijn fiets nog maar net onder controle houden en soms was ik te onstuimig of te laat en ging ik weer op mijn snufferd. Ik verloor positie na positie en zakte terug naar de 14e plaats. In de laatste ronde reed ik vlak achter Sabine Spitz en Adelheid Morath en probeerde die twee plaatsen nog goed te maken. Dat maakte het helaas alleen maar erger. Ik kon mijn rust om technisch goed te fietsen deze wedstrijd echt niet bewaren en zo kwam ik als 15e over de finishlijn. Een beetje gehavend maar vooral gefrustreerd en boos op mezelf. Waarom ben ik toch zo’n driftkikker?
Met een blauw oog en een gebroken frame analyseerde ik de wedstrijd op de terugweg naar huis. Het was een lastige wedstrijd. Dat was het voor iedereen. Maar voor mij was het vooral heel erg leerzaam. Als broekie in de Elite klasse moet ik vooral proberen mezelf te verbeteren. Deze ervaring neem ik weer mee en zet de knop nu om. Op naar de kampioenschapswedstrijden: het NK en het EK staan voor de deur!
P.S. De foto toont mij in (nog) goede tijden, namelijk vóór de eerste crash.
kleine longen, groot resultaat
03/07/17 13:01 in: mountainbiken
Ook mijn kleine longen werken prima op die -onder de mountainbikers welbekende- hoge berg van Andorra. Met een achtste plaats afgelopen weekend tijdens de derde World Cup van het seizoen laat ik zien dat ik me echt heb aangesloten bij de wereldtop!
Ruim voor de wedstrijd stonden wij al met de camper op de top van Col de la Botella, niet ver van het World Cup parcours. Dit parcours is één van de lastigste die wij als rijders gedurende het seizoen tegenkomen. Ten eerste is het fysiek erg zwaar. De 1900 meter hoogte doen je longen piepen bij het beklimmen van de steile berg die er in de winter ongetwijfeld sprookjesachtig besneeuwd bijligt voor de skiërs.Ten tweede is het technisch gezien ook flink lastig. Stenen en korte bochten vragen de volle concentratie tijdens het afdalen. Kortom, een goede voorbereiding is in theorie het halve werk. Maar zie die theorie maar eens waar te maken.
Voor mij ging die theorie op. Afgelopen zondag werd ik als tiende naar de startlijn geroepen voor mijn derde World Cup bij de Elite Dames. Ondertussen wist ik dat ik op een goede dag in de buurt van de top tien zou kunnen eindigen. Echter maakte dat idee mij bloednerveus. Daarom sprak ik mezelf toe: “gewoon iedereen die voor je opdoemt verslinden Anne, pak ze in!” En zo ging ik mentaal sterk van start. Op de eerste steile klim kwam ik goed mee en wist ik in de top vijftien de afdaling in te gaan. Dit was prettig want ik had weinig last van de drukte en kon zonder afstappen, gedoe en stress aan mijn zes wedstrijdrondjes beginnen. Al snel merkte ik dat mijn hart en longen keihard moesten werken om mijn benen bij te houden. Na twee hele sterke ronden fietste ik op een negende positie. Zowel voor als achter me zag ik meiden die net als ik met gierende hartkleppen de klimmen probeerden te bedwingen. Ik kon me geen foutje veroorloven of ik zou direct uit mijn top 10 positie worden gereden. De derde ronde was helaas tóch net even iets minder sterk maar dat ging gelukkig maar om een handje vol seconden en zo wist ik mijn positie toch vast te houden. Eén ronde later vond ik mijn ritme weer en kon naar een 8e positie rijden. De Russische dame Irina Kalentyeva lag voor- en de Zwitserse Alessandra Keller achter mij. Ik moest het gas er wel op houden want achter mij gaf de sterke Keller het nog niet op. Ik hield het maar nèt vol. Veel langer dan deze zes rondjes kon mijn hart niet op 200 toeren blijven draaien. De blijdschap die ik voelde toen ik over de streep kwam en het besef dat ik werkelijk een 8e plaats had weten te bemachtigen maakte mij dolblij.
De uitgebreide voorbereiding is het dik waard geweest. Ik kan vooral heel tevreden zijn op de samenwerking met mijn trainer en de begeleiding van mijn team. Bovenal ben ik megatrots op alles wat ik samen met mijn ouders doe om nóg beter te worden. Dat geeft zo’n voldaan gevoel. Niets is fijner dan een papa en mama op de finishlijn te hebben staan die je opvangen met een knuffel en een kus.
Ruim voor de wedstrijd stonden wij al met de camper op de top van Col de la Botella, niet ver van het World Cup parcours. Dit parcours is één van de lastigste die wij als rijders gedurende het seizoen tegenkomen. Ten eerste is het fysiek erg zwaar. De 1900 meter hoogte doen je longen piepen bij het beklimmen van de steile berg die er in de winter ongetwijfeld sprookjesachtig besneeuwd bijligt voor de skiërs.Ten tweede is het technisch gezien ook flink lastig. Stenen en korte bochten vragen de volle concentratie tijdens het afdalen. Kortom, een goede voorbereiding is in theorie het halve werk. Maar zie die theorie maar eens waar te maken.
Voor mij ging die theorie op. Afgelopen zondag werd ik als tiende naar de startlijn geroepen voor mijn derde World Cup bij de Elite Dames. Ondertussen wist ik dat ik op een goede dag in de buurt van de top tien zou kunnen eindigen. Echter maakte dat idee mij bloednerveus. Daarom sprak ik mezelf toe: “gewoon iedereen die voor je opdoemt verslinden Anne, pak ze in!” En zo ging ik mentaal sterk van start. Op de eerste steile klim kwam ik goed mee en wist ik in de top vijftien de afdaling in te gaan. Dit was prettig want ik had weinig last van de drukte en kon zonder afstappen, gedoe en stress aan mijn zes wedstrijdrondjes beginnen. Al snel merkte ik dat mijn hart en longen keihard moesten werken om mijn benen bij te houden. Na twee hele sterke ronden fietste ik op een negende positie. Zowel voor als achter me zag ik meiden die net als ik met gierende hartkleppen de klimmen probeerden te bedwingen. Ik kon me geen foutje veroorloven of ik zou direct uit mijn top 10 positie worden gereden. De derde ronde was helaas tóch net even iets minder sterk maar dat ging gelukkig maar om een handje vol seconden en zo wist ik mijn positie toch vast te houden. Eén ronde later vond ik mijn ritme weer en kon naar een 8e positie rijden. De Russische dame Irina Kalentyeva lag voor- en de Zwitserse Alessandra Keller achter mij. Ik moest het gas er wel op houden want achter mij gaf de sterke Keller het nog niet op. Ik hield het maar nèt vol. Veel langer dan deze zes rondjes kon mijn hart niet op 200 toeren blijven draaien. De blijdschap die ik voelde toen ik over de streep kwam en het besef dat ik werkelijk een 8e plaats had weten te bemachtigen maakte mij dolblij.
De uitgebreide voorbereiding is het dik waard geweest. Ik kan vooral heel tevreden zijn op de samenwerking met mijn trainer en de begeleiding van mijn team. Bovenal ben ik megatrots op alles wat ik samen met mijn ouders doe om nóg beter te worden. Dat geeft zo’n voldaan gevoel. Niets is fijner dan een papa en mama op de finishlijn te hebben staan die je opvangen met een knuffel en een kus.