Begin met dubbele winst in Griekenland
19/10/22 19:26
We zijn om en na bij de helft van een intensief wedstrijdblok in Griekenland. Via deze weg doe ik een kort verslag van wat er tot nu toe allemaal is gebeurd.
Inmiddels heb ik 18 rondes op het parcours van het eiland 'Salamina' gereden en zijn er nog hetzelfde aantal te gaan in wedstrijd verband. Klinkt wat vreemd he? In meerdere opzichten zijn dit wat aparte races voor mij. Ten eerste koers ik eigenlijk nooit op de mountainbike in oktober, ten tweede rijden we in totaal 36 rondjes op hetzelfde parcours en ten derde moet ik de wedstrijden wat tactisch indelen omdat ik mezelf enigszins moet sparen met zo veel races in een kort tijdsbestek.
Het klinkt misschien wat eentonig maar ik vind het verrassend leuk! Misschien helpt het een klein beetje dat ik tot nu toe 100% van de verreden wedstrijden heb gewonnen.
Voorafgaand aan de eerste wedstrijd had ik geen idee wat mijn eigen niveau zou zijn ten opzichte van de andere rijdsters. Ik besloot na de start de kat uit de boom te kijken. We bleven korte tijd als groep bijeen maar al heel snel peerde een jonge Deense rijdster er tussenuit. Ik had het vermoeden dat ze sterk zou zijn. Ik voelde me erg goed dus ik ging direct in de achtervolging. De daaropvolgende ronden heb ik het vooral tactisch aangepakt en kon ik (heel eerlijk gezegd) onder het mom van 'eerst een ander zijn bordje leeg eten' winnen. Dat was mooi. Maar ik vind het mooier om echt hard te moeten werken voor een overwinning dan een tactisch spel te spelen (ook al is dat ook onderdeel van de race). Deze overwinning gaf me vertrouwen maar de dag erop wilde ik mezelf toch even wat meer uittesten. Ook dat slaagde. Ik voelde me nog wat beter dan de dag er voor en ik kon na (wederom) een achtervolging op de Deense een flink gat slaan tot aan de finish. Nog een overwinning op zak dus!
Dit alles gebeurde afgelopen afgelopen zaterdag en zondag. Maandag hadden we tijd om de batterijen op te laden en mentaal de ontspanning op te zoeken. Zo veel races op een rij vraagt een goede focus en een dagje vrij is dan best welkom. Ik kan je vertellen dat dat is gelukt! Een kort ritje met de auto en een vaartochtje naar het vasteland en we stonden midden in het oude Athene. Ik vond het zeer indrukwekkend wat daar te zien was en wat de Grieken zo veel duizenden jaren geleden hebben gebouwd. Natuurlijk konden we het Olympisch stadion niet overslaan.
Zoals je leest is het tot nu toe goed gegaan en behaal ik de doelen. Ik wilde hier graag een wedstrijd winnen, mezelf uittesten en punten voor de UCI ranglijst scoren. Tot nu toe is dit allemaal gelukt. Maar er zijn nog een paar races te gaan waar ik erg naar uitkijk. Morgen, overmorgen en zondag worden de benen weer getest en hoop ik nog wat doelen te behalen. Ik houd jullie op de hoogte.
Inmiddels heb ik 18 rondes op het parcours van het eiland 'Salamina' gereden en zijn er nog hetzelfde aantal te gaan in wedstrijd verband. Klinkt wat vreemd he? In meerdere opzichten zijn dit wat aparte races voor mij. Ten eerste koers ik eigenlijk nooit op de mountainbike in oktober, ten tweede rijden we in totaal 36 rondjes op hetzelfde parcours en ten derde moet ik de wedstrijden wat tactisch indelen omdat ik mezelf enigszins moet sparen met zo veel races in een kort tijdsbestek.
Het klinkt misschien wat eentonig maar ik vind het verrassend leuk! Misschien helpt het een klein beetje dat ik tot nu toe 100% van de verreden wedstrijden heb gewonnen.
Voorafgaand aan de eerste wedstrijd had ik geen idee wat mijn eigen niveau zou zijn ten opzichte van de andere rijdsters. Ik besloot na de start de kat uit de boom te kijken. We bleven korte tijd als groep bijeen maar al heel snel peerde een jonge Deense rijdster er tussenuit. Ik had het vermoeden dat ze sterk zou zijn. Ik voelde me erg goed dus ik ging direct in de achtervolging. De daaropvolgende ronden heb ik het vooral tactisch aangepakt en kon ik (heel eerlijk gezegd) onder het mom van 'eerst een ander zijn bordje leeg eten' winnen. Dat was mooi. Maar ik vind het mooier om echt hard te moeten werken voor een overwinning dan een tactisch spel te spelen (ook al is dat ook onderdeel van de race). Deze overwinning gaf me vertrouwen maar de dag erop wilde ik mezelf toch even wat meer uittesten. Ook dat slaagde. Ik voelde me nog wat beter dan de dag er voor en ik kon na (wederom) een achtervolging op de Deense een flink gat slaan tot aan de finish. Nog een overwinning op zak dus!
Dit alles gebeurde afgelopen afgelopen zaterdag en zondag. Maandag hadden we tijd om de batterijen op te laden en mentaal de ontspanning op te zoeken. Zo veel races op een rij vraagt een goede focus en een dagje vrij is dan best welkom. Ik kan je vertellen dat dat is gelukt! Een kort ritje met de auto en een vaartochtje naar het vasteland en we stonden midden in het oude Athene. Ik vond het zeer indrukwekkend wat daar te zien was en wat de Grieken zo veel duizenden jaren geleden hebben gebouwd. Natuurlijk konden we het Olympisch stadion niet overslaan.
Zoals je leest is het tot nu toe goed gegaan en behaal ik de doelen. Ik wilde hier graag een wedstrijd winnen, mezelf uittesten en punten voor de UCI ranglijst scoren. Tot nu toe is dit allemaal gelukt. Maar er zijn nog een paar races te gaan waar ik erg naar uitkijk. Morgen, overmorgen en zondag worden de benen weer getest en hoop ik nog wat doelen te behalen. Ik houd jullie op de hoogte.
Nazomeren
17/09/22 17:17
Terwijl ik hier zit te typen kijk ik over de rand van mijn laptopscherm door het raam naar buiten. Van het ooit zo groene gras in mijn tuin is niet veel over; na een droge zomer, waarin ik nooit thuis was om voor mijn tuintje te zorgen, is mijn gras compleet vergeeld.
Nu we halverwege september zijn, kan ik de buien, die worden afgewisseld met zonnige fases, tellen. Ik vind het heerlijk; van dat nazomerse weer met herfstbuien en bladeren die door de lucht waaien. Dit type weer is vooral heerlijk als je binnen zit te niksen en even niet hoeft te fietsen.
Waar ik normaalgesproken na de laatste World Cup van het seizoen direct een rustperiode inlas, heb ik dit jaar andere plannen. Nazomerse regenbuien of niet, ik zit nog op de fiets!
Om te begrijpen waarom ik het nu anders aanpak zal ik je een korte samenvatting geven van mijn seizoen tot dus ver.
Het begon allemaal in Brazilië, waar de mountainbike scene zich al in maart voor twee weken settelde. We raceten tussen de bananenbomen en het publiek was uitzinnig. Ik heb nog niet vaak zulk dankbaar publiek gezien. Het was een vrij succesvolle World Cup. Ik trapte het seizoen af met een tiende plaats. Weliswaar is dat vrij ver verwijderd van mijn beste prestaties maar al met al was het een tevredenstellend resultaat.
Vrijwel alles wat daarna kwam verliep een stuk minder soepel, en dat is erg zacht uitgedrukt. Ik liep op trainingskamp kneuzingen aan mijn ribben op waardoor ik een tijd beperkt was in trainingen en slechte wedstrijden reed. Ik wisselde kort daarna van trainer. Dat was in de basis positief maar helaas kreeg ik niet lang daarna Tante Corona* op bezoek. Dit betekende wederom een flinke dip in mijn vorm maar bovenal moest ik hierdoor zowel het NK als twee world cups schrappen.
Niet racen en alleen maar wachten tot het weer beter gaat. Dat vroeg heel erg veel van mijn veerkracht. Alles stond in het teken van opbouwen en geduld hebben. Vooral heel veel geduld hebben…. daar heb ik een gloeiende hekel aan.
Toen de kampioenschappen (EK en WK) en de laatste World Cup van het seizoen er aan kwamen was ik eindelijk weer een beetje boven Jan. De eerst genoemde wedstrijden waren nog overleven en moest ik allang blij zijn dat ik weer kon racen. Maar de World Cup finale was al met al toch weer een feestje. Ik kreeg in het Italiaanse Val Di Sole de bevestiging dat het altijd loont om door te gaan en vertrouwen in jezelf te houden. Ik behaalde een 15e plaats en had weer het gevoel dat ik echt kon strijden en een hele wedstrijd hard kon fietsen. Niet alleen de eerste ronde, niet alleen een paar minuten, niet als een krant. Nee, gewoon ouderwets knallen van start tot finish.
Ondanks deze goede afsluiting was ik in de tussentijd significant gekelderd in de UCI wereldranglijsten. Waar ik seizoen 2022 begon op een 9e plek sta ik inmiddels op de schamele 48e positie in de wereldranglijst.
Ik sprokkel de komende tijd dus graag nog wat puntjes bij elkaar voor deze ranking. Daarnaast voel me fit en daar wil ik graag gebruik van maken. Al mijn energie en frustraties moeten er nog even worden uitgetrapt in deze wedstrijden.
Komende twee weekenden neem ik een stapel modderbanden en regenjassen mee want de wedstrijden die ik in Zwitserland zal rijden worden ongetwijfeld regenachtig. Als afsluiting staat er een trip naar wat zonniger land op de planning; we zullen met een deel van het team afreizen naar Griekenland om daar maar liefst vijf wedstrijden achtereen af te werken.
Op naar en mooie afsluiting van 2022. Daarna mag ik achter de geraniums en met een flinke kop warme chocomelk van Nederlands novemberweer genieten.
*bedankt Sjaak voor de inspirerende uitspraak.
Nu we halverwege september zijn, kan ik de buien, die worden afgewisseld met zonnige fases, tellen. Ik vind het heerlijk; van dat nazomerse weer met herfstbuien en bladeren die door de lucht waaien. Dit type weer is vooral heerlijk als je binnen zit te niksen en even niet hoeft te fietsen.
Waar ik normaalgesproken na de laatste World Cup van het seizoen direct een rustperiode inlas, heb ik dit jaar andere plannen. Nazomerse regenbuien of niet, ik zit nog op de fiets!
Om te begrijpen waarom ik het nu anders aanpak zal ik je een korte samenvatting geven van mijn seizoen tot dus ver.
Het begon allemaal in Brazilië, waar de mountainbike scene zich al in maart voor twee weken settelde. We raceten tussen de bananenbomen en het publiek was uitzinnig. Ik heb nog niet vaak zulk dankbaar publiek gezien. Het was een vrij succesvolle World Cup. Ik trapte het seizoen af met een tiende plaats. Weliswaar is dat vrij ver verwijderd van mijn beste prestaties maar al met al was het een tevredenstellend resultaat.
Vrijwel alles wat daarna kwam verliep een stuk minder soepel, en dat is erg zacht uitgedrukt. Ik liep op trainingskamp kneuzingen aan mijn ribben op waardoor ik een tijd beperkt was in trainingen en slechte wedstrijden reed. Ik wisselde kort daarna van trainer. Dat was in de basis positief maar helaas kreeg ik niet lang daarna Tante Corona* op bezoek. Dit betekende wederom een flinke dip in mijn vorm maar bovenal moest ik hierdoor zowel het NK als twee world cups schrappen.
Niet racen en alleen maar wachten tot het weer beter gaat. Dat vroeg heel erg veel van mijn veerkracht. Alles stond in het teken van opbouwen en geduld hebben. Vooral heel veel geduld hebben…. daar heb ik een gloeiende hekel aan.
Toen de kampioenschappen (EK en WK) en de laatste World Cup van het seizoen er aan kwamen was ik eindelijk weer een beetje boven Jan. De eerst genoemde wedstrijden waren nog overleven en moest ik allang blij zijn dat ik weer kon racen. Maar de World Cup finale was al met al toch weer een feestje. Ik kreeg in het Italiaanse Val Di Sole de bevestiging dat het altijd loont om door te gaan en vertrouwen in jezelf te houden. Ik behaalde een 15e plaats en had weer het gevoel dat ik echt kon strijden en een hele wedstrijd hard kon fietsen. Niet alleen de eerste ronde, niet alleen een paar minuten, niet als een krant. Nee, gewoon ouderwets knallen van start tot finish.
Ondanks deze goede afsluiting was ik in de tussentijd significant gekelderd in de UCI wereldranglijsten. Waar ik seizoen 2022 begon op een 9e plek sta ik inmiddels op de schamele 48e positie in de wereldranglijst.
Ik sprokkel de komende tijd dus graag nog wat puntjes bij elkaar voor deze ranking. Daarnaast voel me fit en daar wil ik graag gebruik van maken. Al mijn energie en frustraties moeten er nog even worden uitgetrapt in deze wedstrijden.
Komende twee weekenden neem ik een stapel modderbanden en regenjassen mee want de wedstrijden die ik in Zwitserland zal rijden worden ongetwijfeld regenachtig. Als afsluiting staat er een trip naar wat zonniger land op de planning; we zullen met een deel van het team afreizen naar Griekenland om daar maar liefst vijf wedstrijden achtereen af te werken.
Op naar en mooie afsluiting van 2022. Daarna mag ik achter de geraniums en met een flinke kop warme chocomelk van Nederlands novemberweer genieten.
*bedankt Sjaak voor de inspirerende uitspraak.
De gebroken pen
12/08/19 15:15
De datum van schrijven van deze blog (een week na de wedstrijd) zegt genoeg. En een gebroken pen is er de schuldige van.
Toch schrijf ik graag alsnog mijn blog, want zonder pen ram ik lekker op mijn toetsenbord, de frustratie van een wedstrijd met gebroken zadelpen eruit. Soms schrijf ik mijn blogs uit enthousiasme en blijdschap na een hele goede race. Soms ben ik niet blij met mijn race en moet ik alles even overdenken. Voordat ik dan kan beginnen aan mijn blog ben ik eigenlijk alweer met mijn volgende doelen bezig. Alles volgt elkaar in een razend tempo op en emoties vliegen daar een beetje tussen door. Zonder dat je daar erg in hebt laat je een pech geval in de wedstrijd achter je en zet je de knop om naar je volgende wedstrijd.
Zo ging het afgelopen week dus ook. Hierbij een kort verslag van een wedstrijd weekend met hoogte- en dieptepunten.
De vrijdag verliep uitstekend met een short race waarin ik in de eindsprint tekort kwam voor een derde plaats maar wel een vierde plek op de startrij had weten te bemachtigen. Het was jammer dat ik net niet op het podium stond maar mijn doel in de short race was behaald; solide rijden en voor een goede startpositie zorgen.
Zo mocht ik zondag weer genieten van de eerste rij met uitzicht recht op de startklim! De start verliep heel goed en ik maakte me niet te druk. Al snel kwamen we met een stuk of acht dames los te zitten van de rest en reden we met dit groepje over het mooie en wortelige parcours. Ik voelde me prima en ik keek met een verheugd gevoel uit naar een wedstrijd waarin we op elkaar konden jagen en een oer spannende race konden gaan rijden. Maar niets bleek minder waar; op het moment dat ik over de bekende rots van Lenzerheide reed en ik weer op mijn zadel wilde gaan zitten hoorde ik een luide 'kraak'. Mijn pen was gebroken en het hele geval was op de grond gevallen. Hopend dat mijn stop in de technische post niet te lang zou gaan duren reed ik, staand op mijn pedalen, richting de mechanieker. Dat het heel snel zou zijn gemaakt was echter valse hoop. De helft van de zadelpen zat vast in het frame en voor ik de technische post verliet had ik ruime twee minuten verloren. Maar, de wedstrijd heb je nooit verloren als je niet probeert er nog alles uit te halen en jezelf tot het uiterste hebt gepusht. Ook dat kan een voldaan gevoel geven. Zo gaf het me toch spirit dat ik heel lekker over de technische passages reed en daarbij mijn inhaal race voortzette. Ik belandde uiteindelijk op de elfde plaats. Daar was ik uiteraard niet voor naar Lenzerheide gekomen en ik kan niet anders zeggen dan dat het brute pech heb gehad. (helaas wel al de zoveelste dit jaar). Maar zelfs uit zo'n race haal ik positive punten.
Zoals ik al vertelde lopen emoties zoals blijdschap, teleurstelling en focus in weken rond wedstrijden door elkaar. De knop is weer im en ik ben inmiddels op hoogte stage in de voorbereiding voor het WK in Canada. Hopelijk kan ik daar pieken, heel hard fietsen en een wedstrijd rijden zonder pech. Daarnaast beloof ik hierbij mijn pen heel te houden tijdens de reis naar Canada zodat ik jullie op de hoogte kan houden via mijn blog.
Toch schrijf ik graag alsnog mijn blog, want zonder pen ram ik lekker op mijn toetsenbord, de frustratie van een wedstrijd met gebroken zadelpen eruit. Soms schrijf ik mijn blogs uit enthousiasme en blijdschap na een hele goede race. Soms ben ik niet blij met mijn race en moet ik alles even overdenken. Voordat ik dan kan beginnen aan mijn blog ben ik eigenlijk alweer met mijn volgende doelen bezig. Alles volgt elkaar in een razend tempo op en emoties vliegen daar een beetje tussen door. Zonder dat je daar erg in hebt laat je een pech geval in de wedstrijd achter je en zet je de knop om naar je volgende wedstrijd.
Zo ging het afgelopen week dus ook. Hierbij een kort verslag van een wedstrijd weekend met hoogte- en dieptepunten.
De vrijdag verliep uitstekend met een short race waarin ik in de eindsprint tekort kwam voor een derde plaats maar wel een vierde plek op de startrij had weten te bemachtigen. Het was jammer dat ik net niet op het podium stond maar mijn doel in de short race was behaald; solide rijden en voor een goede startpositie zorgen.
Zo mocht ik zondag weer genieten van de eerste rij met uitzicht recht op de startklim! De start verliep heel goed en ik maakte me niet te druk. Al snel kwamen we met een stuk of acht dames los te zitten van de rest en reden we met dit groepje over het mooie en wortelige parcours. Ik voelde me prima en ik keek met een verheugd gevoel uit naar een wedstrijd waarin we op elkaar konden jagen en een oer spannende race konden gaan rijden. Maar niets bleek minder waar; op het moment dat ik over de bekende rots van Lenzerheide reed en ik weer op mijn zadel wilde gaan zitten hoorde ik een luide 'kraak'. Mijn pen was gebroken en het hele geval was op de grond gevallen. Hopend dat mijn stop in de technische post niet te lang zou gaan duren reed ik, staand op mijn pedalen, richting de mechanieker. Dat het heel snel zou zijn gemaakt was echter valse hoop. De helft van de zadelpen zat vast in het frame en voor ik de technische post verliet had ik ruime twee minuten verloren. Maar, de wedstrijd heb je nooit verloren als je niet probeert er nog alles uit te halen en jezelf tot het uiterste hebt gepusht. Ook dat kan een voldaan gevoel geven. Zo gaf het me toch spirit dat ik heel lekker over de technische passages reed en daarbij mijn inhaal race voortzette. Ik belandde uiteindelijk op de elfde plaats. Daar was ik uiteraard niet voor naar Lenzerheide gekomen en ik kan niet anders zeggen dan dat het brute pech heb gehad. (helaas wel al de zoveelste dit jaar). Maar zelfs uit zo'n race haal ik positive punten.
Zoals ik al vertelde lopen emoties zoals blijdschap, teleurstelling en focus in weken rond wedstrijden door elkaar. De knop is weer im en ik ben inmiddels op hoogte stage in de voorbereiding voor het WK in Canada. Hopelijk kan ik daar pieken, heel hard fietsen en een wedstrijd rijden zonder pech. Daarnaast beloof ik hierbij mijn pen heel te houden tijdens de reis naar Canada zodat ik jullie op de hoogte kan houden via mijn blog.
een 'PIG' smile in Val di Sole
06/08/19 15:25
Gelukkig stond ik daar weer! Op het podium van de World Cup in Val di Sole!!
De vorige twee World Cups waren minder goed dan ik van mezelf verlang en ik wilde zó graag weer een lekkere swingende, soepele wedstrijd rijden. Een wedstrijd waarin je het speelse van het mountainbiken combineert met tactisch slim en goed rijden. Dat is niet altijd vanzelfsprekend en dat maakt me soms wat nerveus. Maar spanning hoort er nu eenmaal bij. De ene rijder wordt beter van zenuwen de ander blokkeert door zenuwslopende kriebels in de maag.
Ik was voorafgaand aan de wedstrijd wel een tikje nerveus. Maar dat was exact in de mate waar ik me goed bij voel; een gevoel dat je op scherp zet en weg gaat zodra het startschot heeft geklonken.
Bovendien had ik vertrouwen geput uit een goede 'Short race' van vrijdag. Ik kwam op het modderige parcours met een 'PIG' smile over de finish. Grote regendruppels liepen over mijn gezicht en de modder kleefde aan mijn broek en benen; maar ik was blij. Ik voelde me als een klein varkentje dat in de modder had mogen spelen en daarmee een plek op de eerste startrij van zondag had verdiend.
Dit varkentje wilde er in de cross country wedstrijd van zondag iets moois van maken. Maar dan liever met het gewicht van een mug dan van een varken.
Startend vanaf de eerste rij was ik al snel goed gepositioneerd. Ik reed de eerste twee ronden over het (inmiddels weer opgedroogde) parcours met de Australische- en de Amerikaanse kampioenen: Rebecca Henderson en Chloe Woodruff. We streden om de vierde plaats in de wedstrijd. Vóór ons zagen we Pauline Ferrand Prevot, Jolanda Neff en Jenny Rissveds als stipjes aan de horizon verdwijnen. Zij waren te snel vandaag.
Ik deed mijn uiterste best maar de eerste paar rondjes liepen nog niet zo soepel als ik had gehoopt. Ik reed stabiel, veilig en maakte geen fouten maar het perfecte ritme vond ik pas ietsjes later. Zo wist ik uiteindelijk mijn Amerikaanse en Australische rivalen van me af te schudden. Denkend dat ik op dat moment op de vierde plaats in handen had, kwam wam mijn teamgenote Yana het me moeilijk maken. Als Yana eenmaal de flow te pakken heeft dan gaat ze heel heel hard en is ze niet te stoppen. Ze viel aan op het meest steile stuk van het parcours en ik probeerde met haar mee te gaan. Helaas kon ik haar wiel niet houden en voelde ik me in vergelijking met haar bergop wel een beetje een varkentje. Yana is echt een ster als het om klimmen gaat. Ik had achter mij wel een flink gat met de nummer zes en was zodoende verzekerd van een plekje op het ereschavot. Ik juichte toen ik over de finish kwam. Ook al had ik Yana niet kunnen volgen en had ik graag voor de vierde plaats gevochten. Ik had een een nette race gereden met een heel mooi eindresultaat.
Genietend van de champagne douche op het podium wist ik dat ik treedjes omhoog wilde klimmen. Ik keek rechts naast me en dacht; daar gaan we voor. Up up up!
Ik kijk met veel vertrouwen uit naar de volgende wedstrijd die volgende week plaats zal vinden in het Zwitserse Lenzerheide!
De vorige twee World Cups waren minder goed dan ik van mezelf verlang en ik wilde zó graag weer een lekkere swingende, soepele wedstrijd rijden. Een wedstrijd waarin je het speelse van het mountainbiken combineert met tactisch slim en goed rijden. Dat is niet altijd vanzelfsprekend en dat maakt me soms wat nerveus. Maar spanning hoort er nu eenmaal bij. De ene rijder wordt beter van zenuwen de ander blokkeert door zenuwslopende kriebels in de maag.
Ik was voorafgaand aan de wedstrijd wel een tikje nerveus. Maar dat was exact in de mate waar ik me goed bij voel; een gevoel dat je op scherp zet en weg gaat zodra het startschot heeft geklonken.
Bovendien had ik vertrouwen geput uit een goede 'Short race' van vrijdag. Ik kwam op het modderige parcours met een 'PIG' smile over de finish. Grote regendruppels liepen over mijn gezicht en de modder kleefde aan mijn broek en benen; maar ik was blij. Ik voelde me als een klein varkentje dat in de modder had mogen spelen en daarmee een plek op de eerste startrij van zondag had verdiend.
Dit varkentje wilde er in de cross country wedstrijd van zondag iets moois van maken. Maar dan liever met het gewicht van een mug dan van een varken.
Startend vanaf de eerste rij was ik al snel goed gepositioneerd. Ik reed de eerste twee ronden over het (inmiddels weer opgedroogde) parcours met de Australische- en de Amerikaanse kampioenen: Rebecca Henderson en Chloe Woodruff. We streden om de vierde plaats in de wedstrijd. Vóór ons zagen we Pauline Ferrand Prevot, Jolanda Neff en Jenny Rissveds als stipjes aan de horizon verdwijnen. Zij waren te snel vandaag.
Ik deed mijn uiterste best maar de eerste paar rondjes liepen nog niet zo soepel als ik had gehoopt. Ik reed stabiel, veilig en maakte geen fouten maar het perfecte ritme vond ik pas ietsjes later. Zo wist ik uiteindelijk mijn Amerikaanse en Australische rivalen van me af te schudden. Denkend dat ik op dat moment op de vierde plaats in handen had, kwam wam mijn teamgenote Yana het me moeilijk maken. Als Yana eenmaal de flow te pakken heeft dan gaat ze heel heel hard en is ze niet te stoppen. Ze viel aan op het meest steile stuk van het parcours en ik probeerde met haar mee te gaan. Helaas kon ik haar wiel niet houden en voelde ik me in vergelijking met haar bergop wel een beetje een varkentje. Yana is echt een ster als het om klimmen gaat. Ik had achter mij wel een flink gat met de nummer zes en was zodoende verzekerd van een plekje op het ereschavot. Ik juichte toen ik over de finish kwam. Ook al had ik Yana niet kunnen volgen en had ik graag voor de vierde plaats gevochten. Ik had een een nette race gereden met een heel mooi eindresultaat.
Genietend van de champagne douche op het podium wist ik dat ik treedjes omhoog wilde klimmen. Ik keek rechts naast me en dacht; daar gaan we voor. Up up up!
Ik kijk met veel vertrouwen uit naar de volgende wedstrijd die volgende week plaats zal vinden in het Zwitserse Lenzerheide!
Miss Lucky!!
22/07/19 17:36
Ik heb altijd geluk, althans, dat is mijn mening. Gisteren kon ik mijn geluk in ieder geval niet op toen ik na het rijden van het Nederlands Kampioenschap werd gehuldigd op het podium en een rood-wit-blauwe trui om mijn schouders gehangen kreeg.
Het weekend vóór het NK was er zeker geen juichende, stralende en spetterende Anne te zien toen ik mijn slechtste resultaat ooit behaalde tijdens de World Cup in Les Gets, teleurstellend genoeg om daarvan geen uitgebreid verslag op mijn website te publiceren. Ik moest het doen met een 25e plek en dat was zeker niet waarvoor ik gekomen was. Ik was gevallen vlak na de start en had niet de benen om terug naar voren te rijden en me te mengen in het gevecht met de koplopers. Redbull.tv heeft mij tot “Miss Unlucky” gedoopt maar heeft verzuimd mij te vragen of ik het daar wel mee eens ben. Ik heb dit seizoen al veel geleerd en weet dat er zonder tegenslagen geen geluksgevoelens kunnen zijn. Elke sporter weet dat en velen hebben dat ook al zelf ervaren.
Tijdens het NK heb ik in ieder geval even korte metten gemaakt met tegenslag en wist ik de overwinning naar mij toe te trekken. Ik stond met geconcentreerde blik aan de startlijn van het mooie en uitdagende parcours in het Limburgse Sittard. Ditmaal zaten er serieuze klimmetjes in het Nederlands Kampioenschapsparcours! En klimmetjes betekenen tevens: afdalingen! Klimmen en dalen is vergelijkbaar met het eten van groentjes en desserts. Kortom; ik had een hoop desserts vandaag en ik genoot van de leuke technische afdalingen. Zo genoot ook het publiek. Ik werd hard aangemoedigd door fans, vrienden en teamgenoten. Dat gaf me een boost in zelfvertrouwen en ik dacht: "Ik ga het nu eens een potje afmaken!" Zo wist ik een gat te slaan met mijn twee voornaamste opponenten in de wedstrijd. Sophie von Berswordt en Annemarie Worst hadden in het begin van de wedstrijd het tempo bepaald en dat tempo lag hoog. Op het moment dat ik zag dat ik een gaatje had, besloot ik even fors door te trekken om de voorsprong uit te bouwen. In een mountainbike wedstrijd weet je het tenslotte nooit zeker; er kan altijd iets gebeuren en daarom kan je voorsprong eigenlijk nooit groot genoeg zijn. Bovendien voelde het lekker om door te rammen en in mijn wedstrijdritme te blijven. De laatste ronde kon ik stiekem wel erg genieten van mijn leidende positie in de wedstrijd. Toen ik met een wheely de finishlijn doorkruiste, kon ik eindelijk mijn feestje vieren. Ik wil iedereen heel erg bedanken voor de leuke reacties en de enthousiaste aanmoedigingen tijdens de race. Deze geluksvogel heeft ervan genoten en zal voor altijd een geluksvogel blijven, in goede én in minder goede tijden!
Het weekend vóór het NK was er zeker geen juichende, stralende en spetterende Anne te zien toen ik mijn slechtste resultaat ooit behaalde tijdens de World Cup in Les Gets, teleurstellend genoeg om daarvan geen uitgebreid verslag op mijn website te publiceren. Ik moest het doen met een 25e plek en dat was zeker niet waarvoor ik gekomen was. Ik was gevallen vlak na de start en had niet de benen om terug naar voren te rijden en me te mengen in het gevecht met de koplopers. Redbull.tv heeft mij tot “Miss Unlucky” gedoopt maar heeft verzuimd mij te vragen of ik het daar wel mee eens ben. Ik heb dit seizoen al veel geleerd en weet dat er zonder tegenslagen geen geluksgevoelens kunnen zijn. Elke sporter weet dat en velen hebben dat ook al zelf ervaren.
Tijdens het NK heb ik in ieder geval even korte metten gemaakt met tegenslag en wist ik de overwinning naar mij toe te trekken. Ik stond met geconcentreerde blik aan de startlijn van het mooie en uitdagende parcours in het Limburgse Sittard. Ditmaal zaten er serieuze klimmetjes in het Nederlands Kampioenschapsparcours! En klimmetjes betekenen tevens: afdalingen! Klimmen en dalen is vergelijkbaar met het eten van groentjes en desserts. Kortom; ik had een hoop desserts vandaag en ik genoot van de leuke technische afdalingen. Zo genoot ook het publiek. Ik werd hard aangemoedigd door fans, vrienden en teamgenoten. Dat gaf me een boost in zelfvertrouwen en ik dacht: "Ik ga het nu eens een potje afmaken!" Zo wist ik een gat te slaan met mijn twee voornaamste opponenten in de wedstrijd. Sophie von Berswordt en Annemarie Worst hadden in het begin van de wedstrijd het tempo bepaald en dat tempo lag hoog. Op het moment dat ik zag dat ik een gaatje had, besloot ik even fors door te trekken om de voorsprong uit te bouwen. In een mountainbike wedstrijd weet je het tenslotte nooit zeker; er kan altijd iets gebeuren en daarom kan je voorsprong eigenlijk nooit groot genoeg zijn. Bovendien voelde het lekker om door te rammen en in mijn wedstrijdritme te blijven. De laatste ronde kon ik stiekem wel erg genieten van mijn leidende positie in de wedstrijd. Toen ik met een wheely de finishlijn doorkruiste, kon ik eindelijk mijn feestje vieren. Ik wil iedereen heel erg bedanken voor de leuke reacties en de enthousiaste aanmoedigingen tijdens de race. Deze geluksvogel heeft ervan genoten en zal voor altijd een geluksvogel blijven, in goede én in minder goede tijden!
Tweeduizend meter dichter bij de hemel.
03/06/19 17:55
De derde World Cup van het seizoen is alweer achter de rug en ik zit een dag later op de luchthaven van Barcelona nog stof op te hoesten, terugkijkend op een zware maar uiteindelijk degelijke wedstrijd. Ik reed zeker niet de sterren van de hemel op het hoog gelegen parcours in Andorra. Het parcours lag toch minstens tweeduizend meter dichter bij de hemel dan de parcoursen in Nederland. Maar dat wil nog niet zeggen dat ik een engeltje op mijn schouder had.
Echter had een andere Nederlandse Anne gisteren wel de perfecte dag! Anne Terpstra won als eerste Nederlandse dame een mountainbike World Cup. Een extra ster voor het Nederlandse mountainbiken. Het was ondanks mijn wat minder goede wedstrijd dus toch een Nederlands feestje.
Hierbij een korte samenvatting van mijn wedstrijdweekend. De vrijdag is steevast de dag van de shorttrack. Dit is een wedstrijd van twintig minuten op een kort parcours met, in dit geval, veel draaien en keren en smalle paadjes. Eigenlijk was dit wel een leuk shorttrack parcours maar ik kwam er vrijdag niet goed uit de voeten. Het was ongelofelijk stoffig en krapjes. Een groep van veertig dames, die allemaal vooraan wilde rijden, hoopte zich op tijdens deze race. Wanneer je eenmaal naar achteren in de groep zakte, kwam je niet eenvoudig weer naar voren. Dat gebeurde mij en zodoende reed ik één van mijn lastigste wedstrijden. Ik kreeg geen lucht door een combinatie van de hoogte en het vele stof en ik kreeg het gevoel dat ik een maanlanding had gemaakt. Alles liep vertraagd en ik vroeg me af of er überhaupt zuurstof was in Andorra. Met gierende hartkleppen kwam ik uiteindelijk als 14e over de meet. Voor het klassement was de schade beperkt gebleven maar hoe zou de schade zijn in mijn lichaam? Ik had het gevoel dat al mijn longen waren ontploft.
De Cross Country wedstrijd van zondag ging gelukkig een stukje beter. Ik startte van de - in de shorttrack behaalde - veertiende plek op de startgrit. Mijn start was uitstekend en ik fietste de eerste twee ronden met de kopgroep van ongeveer tien rijdsters mee. Ik voelde dat het allemaal niet vanzelf ging maar ik denk dat elke rijdster de hoogte wel heeft opgemerkt. Toch moest ik in de derde ronde lossen en zag ik de groep voor me metertje voor metertje bij me weg fietsen. Ondertussen kwam een aantal dames langszij zetten. Anne Terpstra, Daniela Campuzano en Yana Belomoina hadden een beter ritme te pakken en wisten de stijle klimmen makkelijker te bedwingen dan ik. Ik probeerde telkens te volgen in de hoop dat ik mee zou kunnen liften op hun raketvermogen. Helaas had ik vandaag simpelweg niet de beschikking over dat vermogen en voelde ik mijn limiet. Zou ik op die limiet blijven hangen dan kon ik de wedstrijd wel in de top tien afmaken. Zou ik er overheen gaan, dan zou ik even lekker hard kunnen maar ik kan je garanderen dat ik dan was ingestort en je zou moeten scrollen om me in de uitslag terug te vinden. Dat gevoel was erg frustrerend maar het is inherent aan wedstrijden op hoogte: soms lukt het en soms lukt het niet.
Omdat een aantal rijdsters vóór me wel over hun limiet was gegaan, kwam ik toch als zevende rijdster met een glimlach over de finish. Ik had niet mijn beste dag en dan kan ik met deze uitslag eigenlijk niet meer dan content zijn. Ik had ook vele goede punten uit de wedstrijd gehaald. Ik had geen fouten gemaakt en voelde dat ik eigenlijk wel in vorm was. Volgende keer komt het er misschien wel weer uit. En die volgende keer komt al snel! Komend weekend staat alweer de vierde World Cup van het seizoen op het programma.
Laten we hopen dat de engeltjes mij op duizend meter hoogte in het Franse Les Gets wél zullen vinden.
Echter had een andere Nederlandse Anne gisteren wel de perfecte dag! Anne Terpstra won als eerste Nederlandse dame een mountainbike World Cup. Een extra ster voor het Nederlandse mountainbiken. Het was ondanks mijn wat minder goede wedstrijd dus toch een Nederlands feestje.
Hierbij een korte samenvatting van mijn wedstrijdweekend. De vrijdag is steevast de dag van de shorttrack. Dit is een wedstrijd van twintig minuten op een kort parcours met, in dit geval, veel draaien en keren en smalle paadjes. Eigenlijk was dit wel een leuk shorttrack parcours maar ik kwam er vrijdag niet goed uit de voeten. Het was ongelofelijk stoffig en krapjes. Een groep van veertig dames, die allemaal vooraan wilde rijden, hoopte zich op tijdens deze race. Wanneer je eenmaal naar achteren in de groep zakte, kwam je niet eenvoudig weer naar voren. Dat gebeurde mij en zodoende reed ik één van mijn lastigste wedstrijden. Ik kreeg geen lucht door een combinatie van de hoogte en het vele stof en ik kreeg het gevoel dat ik een maanlanding had gemaakt. Alles liep vertraagd en ik vroeg me af of er überhaupt zuurstof was in Andorra. Met gierende hartkleppen kwam ik uiteindelijk als 14e over de meet. Voor het klassement was de schade beperkt gebleven maar hoe zou de schade zijn in mijn lichaam? Ik had het gevoel dat al mijn longen waren ontploft.
De Cross Country wedstrijd van zondag ging gelukkig een stukje beter. Ik startte van de - in de shorttrack behaalde - veertiende plek op de startgrit. Mijn start was uitstekend en ik fietste de eerste twee ronden met de kopgroep van ongeveer tien rijdsters mee. Ik voelde dat het allemaal niet vanzelf ging maar ik denk dat elke rijdster de hoogte wel heeft opgemerkt. Toch moest ik in de derde ronde lossen en zag ik de groep voor me metertje voor metertje bij me weg fietsen. Ondertussen kwam een aantal dames langszij zetten. Anne Terpstra, Daniela Campuzano en Yana Belomoina hadden een beter ritme te pakken en wisten de stijle klimmen makkelijker te bedwingen dan ik. Ik probeerde telkens te volgen in de hoop dat ik mee zou kunnen liften op hun raketvermogen. Helaas had ik vandaag simpelweg niet de beschikking over dat vermogen en voelde ik mijn limiet. Zou ik op die limiet blijven hangen dan kon ik de wedstrijd wel in de top tien afmaken. Zou ik er overheen gaan, dan zou ik even lekker hard kunnen maar ik kan je garanderen dat ik dan was ingestort en je zou moeten scrollen om me in de uitslag terug te vinden. Dat gevoel was erg frustrerend maar het is inherent aan wedstrijden op hoogte: soms lukt het en soms lukt het niet.
Omdat een aantal rijdsters vóór me wel over hun limiet was gegaan, kwam ik toch als zevende rijdster met een glimlach over de finish. Ik had niet mijn beste dag en dan kan ik met deze uitslag eigenlijk niet meer dan content zijn. Ik had ook vele goede punten uit de wedstrijd gehaald. Ik had geen fouten gemaakt en voelde dat ik eigenlijk wel in vorm was. Volgende keer komt het er misschien wel weer uit. En die volgende keer komt al snel! Komend weekend staat alweer de vierde World Cup van het seizoen op het programma.
Laten we hopen dat de engeltjes mij op duizend meter hoogte in het Franse Les Gets wél zullen vinden.
World Cup Nove Mesto: Hoe dicht liggen winst en verlies bij elkaar?
28/05/19 15:38
Het is inmiddels 2 dagen na de World Cup in het Tsjechische Nove Mesto; een hele bijzondere, spannende, leerzame maar uiteindelijk toch teleurstellende wedstrijd. Ik denk dat iedereen die de wedstrijd heeft gezien op Redbull.tv precies weet waar ik het over heb. Voor degenen die niet hebben gekeken schrijf ik deze blog.
Ik was op vrijdag tijdens de short-race (dit is een soort kwalificatie waarin de startvolgorde wordt bepaald) 8e geworden in een eindsprint en mocht dankzij deze plek mooi vanaf de eerste rij starten. Dan ben je niet alleen makkelijker weg als het startschot valt, ook krijg je de volle aandacht van de camera's en het publiek. Een bijkomstigheid die heel erg leuk is in de Tsjechische biatlon arena, waar onze wedstrijd start. Het Tsjechische publiek is namelijk altijd uitzinnig en moedigen je aan alsof je een van hen bent. Al die aandacht is hartstikke mooi maar ik moet er wel een beetje aan wennen. Toch maakte het mij blijkbaar scherp want ik was perfect vertrokken voor deze wedstrijd van 6 ronden over het schitterende parcours met steile venijnige klimmen en vele wortelige afdalingen.
Na de startronde lag ik op de 4e plaats; vlak achter de Australische Rebecca Mcconnell en de Amerikaanse Kate Courtney. De Zwitserse Jolanda Neff fietste vlak voor mij en we besloten kop over kop het gat naar de twee andere dames te verkleinen. Ik voelde me sterk en ik zat meteen de eerste ronde al lekker in mijn ritme. Op deze manier kwamen Jolanda en ik dichter bij en niet veel later wisten wij samen zelfs de leiding in de wedstrijd over te nemen. Jolanda was sterker in het afdalen en ze vloog over de spectaculaire rockgardens waar ik juist iets voorzichtiger was. Maar langzaam was ik daar ook zeker niet want ik kon redelijk bij Jolanda in het wiel blijven. Ik had haar lijnen die ronde een beetje kunnen afkijken en voelde dat ik in de klimmen weer sterker was. Daar maakte ik goed gebruik van en ging eens even flink op mijn pedalen staan om haar voorbij te kunnen steken. Zo gezegd zo gedaan; in mijn hoofd nam ik heel eventjes de tijd om me te beseffen dat ik aan de leiding in een World Cup lag. Toch wilde ik er niet te lang bij stilstaan. Ik wilde geconcentreerd blijven rijden en mijn aandacht vasthouden bij wat ik moest doen. Hard fietsen, een goed ritme draaien op de klimmen en soepel door de bochten gaan zonder dat mijn velg de stenen in de rockgarden raakte. Vanuit deze positie wilde ik solide en veilig kunnen rijden.
Ik werd vooruit geschreeuwd door het publiek en het voelde fantastisch. Ik vloog over het parcours met mijn super American Eagle full suspension fiets.
Jolanda Neff en Rebecca Henderson waren inmiddels vermoeid en verder naar achter gezakt. Kate Courney was echter een gevaar. Ze kwam hard naar voren gereden. Met nog anderhalve ronde te gaan zag ik haar vlak achter mij de klim oprijden. Ik had het gevoel dat ze berg op sneller was dan ik. Toen ik langs start-finish kwam en ik de bel hoorde zag ik echter dat het gat toch weer iets was gegroeid. Ik had nog vijftien seconden marge met één ronde te gaan. Zou ik het gaan halen?
Vlak voor een van de technische secties bergop ging ik ineens twijfelen. In de ronde daarvoor was deze sectie al moeizaam verlopen en ik werd natuurlijk vermoeider en vermoeider. Ik dacht; "Zal ik bijvoorbaat afstappen en deze 20 meter rennend afleggen of zal ik het toch proberen te fietsen?". Het feit dat Kate zo dicht achter me reed spookte door mijn hoofd en ik had de hoop dat als ik er wél fietsend overheen zou komen en zij misschien niet, ik mijn voorsprong weer kon vergroten. Op de macht probeerde ik op de glibberige stenen omhoog te komen. Ik ging langzamer, langzamer en boem…. daar lag ik (hetzij zacht) op mijn rechter kant. Helaas was mijn fiets wel vrij hard gevallen en bovendien op de derailleur terecht gekomen. Kate kwam voorbij gereden en ik stond vervolgens te prutsen om mijn ketting, die tussen de cassette en de spaken was beland, er weer op te krijgen. Het duurde veel te lang en met de adrenaline in mijn lijf kon ik er ook niet rustig even voor gaan zitten. Er waren vijf dames gepasseerd eer ik weer op mijn fiets zat. Helaas was mijn derailleur zo krom dat ik nogmaals met het zelfde probleem te maken kreeg. Gedesillusioneerd kwam ik uiteindelijk als tiende over de finish. Winst had er vandaag misschien wel in gezeten maar het was blijkbaar nog niet mijn moment. Zo zie je maar weer dat je hard kunt trainen, sterker en beter kunt worden maar dat dat nog altijd geen garantie is om te winnen. Bij winnen komt meer kijken dan dat en misschien moet je winnen ook wel een beetje leren. Zeker als je helemaal in een wedstrijd zit en onder druk komt te staan, kan alles zomaar de andere kant op vallen en de winst aan je neus voorbij gaan.
Toch haal ik positieve punten uit deze wedstrijd. Ik heb nog nooit zo geconcentreerd kunnen rijden, zo lang op kop gereden, zo veel aanmoedigingen gehad maar bovenal: Ik heb nog nooit zo veel geleerd in een wedstrijd.
Ik was op vrijdag tijdens de short-race (dit is een soort kwalificatie waarin de startvolgorde wordt bepaald) 8e geworden in een eindsprint en mocht dankzij deze plek mooi vanaf de eerste rij starten. Dan ben je niet alleen makkelijker weg als het startschot valt, ook krijg je de volle aandacht van de camera's en het publiek. Een bijkomstigheid die heel erg leuk is in de Tsjechische biatlon arena, waar onze wedstrijd start. Het Tsjechische publiek is namelijk altijd uitzinnig en moedigen je aan alsof je een van hen bent. Al die aandacht is hartstikke mooi maar ik moet er wel een beetje aan wennen. Toch maakte het mij blijkbaar scherp want ik was perfect vertrokken voor deze wedstrijd van 6 ronden over het schitterende parcours met steile venijnige klimmen en vele wortelige afdalingen.
Na de startronde lag ik op de 4e plaats; vlak achter de Australische Rebecca Mcconnell en de Amerikaanse Kate Courtney. De Zwitserse Jolanda Neff fietste vlak voor mij en we besloten kop over kop het gat naar de twee andere dames te verkleinen. Ik voelde me sterk en ik zat meteen de eerste ronde al lekker in mijn ritme. Op deze manier kwamen Jolanda en ik dichter bij en niet veel later wisten wij samen zelfs de leiding in de wedstrijd over te nemen. Jolanda was sterker in het afdalen en ze vloog over de spectaculaire rockgardens waar ik juist iets voorzichtiger was. Maar langzaam was ik daar ook zeker niet want ik kon redelijk bij Jolanda in het wiel blijven. Ik had haar lijnen die ronde een beetje kunnen afkijken en voelde dat ik in de klimmen weer sterker was. Daar maakte ik goed gebruik van en ging eens even flink op mijn pedalen staan om haar voorbij te kunnen steken. Zo gezegd zo gedaan; in mijn hoofd nam ik heel eventjes de tijd om me te beseffen dat ik aan de leiding in een World Cup lag. Toch wilde ik er niet te lang bij stilstaan. Ik wilde geconcentreerd blijven rijden en mijn aandacht vasthouden bij wat ik moest doen. Hard fietsen, een goed ritme draaien op de klimmen en soepel door de bochten gaan zonder dat mijn velg de stenen in de rockgarden raakte. Vanuit deze positie wilde ik solide en veilig kunnen rijden.
Ik werd vooruit geschreeuwd door het publiek en het voelde fantastisch. Ik vloog over het parcours met mijn super American Eagle full suspension fiets.
Jolanda Neff en Rebecca Henderson waren inmiddels vermoeid en verder naar achter gezakt. Kate Courney was echter een gevaar. Ze kwam hard naar voren gereden. Met nog anderhalve ronde te gaan zag ik haar vlak achter mij de klim oprijden. Ik had het gevoel dat ze berg op sneller was dan ik. Toen ik langs start-finish kwam en ik de bel hoorde zag ik echter dat het gat toch weer iets was gegroeid. Ik had nog vijftien seconden marge met één ronde te gaan. Zou ik het gaan halen?
Vlak voor een van de technische secties bergop ging ik ineens twijfelen. In de ronde daarvoor was deze sectie al moeizaam verlopen en ik werd natuurlijk vermoeider en vermoeider. Ik dacht; "Zal ik bijvoorbaat afstappen en deze 20 meter rennend afleggen of zal ik het toch proberen te fietsen?". Het feit dat Kate zo dicht achter me reed spookte door mijn hoofd en ik had de hoop dat als ik er wél fietsend overheen zou komen en zij misschien niet, ik mijn voorsprong weer kon vergroten. Op de macht probeerde ik op de glibberige stenen omhoog te komen. Ik ging langzamer, langzamer en boem…. daar lag ik (hetzij zacht) op mijn rechter kant. Helaas was mijn fiets wel vrij hard gevallen en bovendien op de derailleur terecht gekomen. Kate kwam voorbij gereden en ik stond vervolgens te prutsen om mijn ketting, die tussen de cassette en de spaken was beland, er weer op te krijgen. Het duurde veel te lang en met de adrenaline in mijn lijf kon ik er ook niet rustig even voor gaan zitten. Er waren vijf dames gepasseerd eer ik weer op mijn fiets zat. Helaas was mijn derailleur zo krom dat ik nogmaals met het zelfde probleem te maken kreeg. Gedesillusioneerd kwam ik uiteindelijk als tiende over de finish. Winst had er vandaag misschien wel in gezeten maar het was blijkbaar nog niet mijn moment. Zo zie je maar weer dat je hard kunt trainen, sterker en beter kunt worden maar dat dat nog altijd geen garantie is om te winnen. Bij winnen komt meer kijken dan dat en misschien moet je winnen ook wel een beetje leren. Zeker als je helemaal in een wedstrijd zit en onder druk komt te staan, kan alles zomaar de andere kant op vallen en de winst aan je neus voorbij gaan.
Toch haal ik positieve punten uit deze wedstrijd. Ik heb nog nooit zo geconcentreerd kunnen rijden, zo lang op kop gereden, zo veel aanmoedigingen gehad maar bovenal: Ik heb nog nooit zo veel geleerd in een wedstrijd.
kromme tenen en kramp in de benen. Maar een Olympisch ticket op zak!
20/05/19 14:15
Ik open deze post met het meest positieve van dit weekend, een belangrijk nieuwtje en iets waar ik heel erg naar uit kijk: ik heb mijn nominatie voor de Olympische spelen van 2020 in Tokyo binnen!
Een mooie plek op het podium, een bos bloemen en bovenal die Olympische nominatie. Het is een prachtige opsomming maar het is nog niet het hoogste schavot… In de eindafrekening ben ik toch niet 100% tevreden over het afgelopen weekend tijdens de World Cup opener van het seizoen, verreden Albstadt. Ik had uiteraard in mijn kop zitten dat ik mijn prestaties van vorig seizoen minimaal wilde evenaren. Het parcours in Albstadt ligt mij altijd prima, met de 190 af te leggen hoogtemeters per ronde is het fysiek gezien de zwaarste van het seizoen. Technisch is het echter niet helemaal mijn favoriet: de afdalingen zijn snel en de ondergrond lijkt onder je weg te rollen door de toplaag van kiezelstenen. Kortom, de klimmers doen het steevast goed op dit parcours maar … een foutje is zo gemaakt. Je bent hier nooit zeker van je podiumplaats tot je er daadwerkelijk op staat.
Helaas gold dat ook voor mij tijdens de 5 ronden tellende wedstrijd van zondag. Ik begon heerlijk, zat goed in mijn ritme en had ondanks de gladde condities geen foutje gemaakt. De supersterke wereldkampioene Kate Courtney had echter al in de eerste klim een tempo aangeslagen dat geen van de andere rijdsters kon evenaren. Ik moest even op gang komen en lag in de eerste ronde op de derde plaats. Ik voelde echter dat ik meer in me had en dat ik de wedstrijd goed zou kunnen indelen; mijn energie voelde onuitputtelijk. Ik legde al vroeg in de wedstrijd beslag op de 2e plek en zag de regenboogtrui van Kate de hele race voor me. Dat frustreerde me; echt uitlopen deed ze niet maar ze had in de eerste ronde het verschil gemaakt en dat gat kreeg ik maar niet dicht. “De overwinning is teveel gevraagd vandaag”, dacht ik terwijl ik me een slag in de rondte trapte. Ik had echter wel een veilige marge op nummer drie (Jolanda Neff) en zo leek ik die tweede plaats vrij stevig in handen te hebben. Het had mijn beste World Cup uitslag ooit moeten worden maar … zoals ik al zei: je bent pas zeker van je zaak als je daar op het podium staat en weet dat je alles goed hebt gedaan!
Dat laatste was mij helaas niet gegeven, ik heb niet alles goed gedaan. Met nog anderhalve ronde te gaan maakte ik een flinke smakker, landde hard op de houten ondergrond en zo ook mijn fiets. Ik stond wat aangeslagen maar relatief ongedeerd weer op. Mijn fiets kwam er echter minder goed vanaf. Toen ik weer opstapte merkte ik bij de eerste de beste schakelpoging dat er iets niet pluis was. Ik kon niet meer naar de drie lichtste kransjes op mijn cassette schakelen waardoor ik met een tenenkrommende cadans de vele steile klimmen op moest fietsen. Het werd nog spannend! Heel hard ging ik niet meer maar stoppen in de technische post was ook niet echt een optie, dat zou waarschijnlijk te veel tijd kosten. Achter mij kwam de concurrentie steeds dichterbij. Jolanda passeerde me en mijn teamgenote Yana volgde al snel. Ik heb echt getwijfeld of ik zou moeten stoppen, misschien kon mijn mechanieker de derailleur snel ietsjes recht buigen en zou ik geen problemen meer hebben. Aan de andere kant, hoeveel plekken zou ik verliezen met een pitstop? Dat is altijd zo lastig in te schatten als je in de wedstrijd zit. Achteraf ben ik heel erg blij dat ik door ben gefietst. Er stond namelijk niet alleen een World Cup podiumplaats op het spel, deze wedstrijd gold ook als kwalificatiemoment voor de Olympische spelen van 2020. Als ik in deze wedstrijd in de top 6 zou rijden zou ik direct geplaatst zijn. Zowel van de spanning als van de kramp die ik in mijn benen voelde, zat ik met kromme tenen op mijn fiets. Mijn cadans zal op de zwaarste stukken van het parcours niet ver boven de 40 zijn gekomen. Maar: ook met een cadans van 40 kom je vooruit en dat was het enige wat ik wilde. "Naar de finish toe" schreeuwde ik mijzelf toe. Zo wist ik in de laatste klim mijn 4e positie te behouden en kon ik na de wedstrijd opgelucht ademhalen. Het was gewoon gelukt! Ik heb me gekwalificeerd voor de Olympische spelen van 2020!!
Toch stond ik er na afloop van de race enigszins beduusd bij. Ik had zo graag mijn wedstrijd goed willen afmaken en die tweede trede op het podium beklommen. Maar dat is sport, je moet een perfecte race rijden, je kunt jezelf geen foutje permitteren. Juist deze dubbele gevoelens en emoties maken de sport zo mooi. Niettemin werdt er wel een klein feestje gevierd want de Olympische spelen zijn een droom die nu echt uit lijkt te gaan komen.
Een mooie plek op het podium, een bos bloemen en bovenal die Olympische nominatie. Het is een prachtige opsomming maar het is nog niet het hoogste schavot… In de eindafrekening ben ik toch niet 100% tevreden over het afgelopen weekend tijdens de World Cup opener van het seizoen, verreden Albstadt. Ik had uiteraard in mijn kop zitten dat ik mijn prestaties van vorig seizoen minimaal wilde evenaren. Het parcours in Albstadt ligt mij altijd prima, met de 190 af te leggen hoogtemeters per ronde is het fysiek gezien de zwaarste van het seizoen. Technisch is het echter niet helemaal mijn favoriet: de afdalingen zijn snel en de ondergrond lijkt onder je weg te rollen door de toplaag van kiezelstenen. Kortom, de klimmers doen het steevast goed op dit parcours maar … een foutje is zo gemaakt. Je bent hier nooit zeker van je podiumplaats tot je er daadwerkelijk op staat.
Helaas gold dat ook voor mij tijdens de 5 ronden tellende wedstrijd van zondag. Ik begon heerlijk, zat goed in mijn ritme en had ondanks de gladde condities geen foutje gemaakt. De supersterke wereldkampioene Kate Courtney had echter al in de eerste klim een tempo aangeslagen dat geen van de andere rijdsters kon evenaren. Ik moest even op gang komen en lag in de eerste ronde op de derde plaats. Ik voelde echter dat ik meer in me had en dat ik de wedstrijd goed zou kunnen indelen; mijn energie voelde onuitputtelijk. Ik legde al vroeg in de wedstrijd beslag op de 2e plek en zag de regenboogtrui van Kate de hele race voor me. Dat frustreerde me; echt uitlopen deed ze niet maar ze had in de eerste ronde het verschil gemaakt en dat gat kreeg ik maar niet dicht. “De overwinning is teveel gevraagd vandaag”, dacht ik terwijl ik me een slag in de rondte trapte. Ik had echter wel een veilige marge op nummer drie (Jolanda Neff) en zo leek ik die tweede plaats vrij stevig in handen te hebben. Het had mijn beste World Cup uitslag ooit moeten worden maar … zoals ik al zei: je bent pas zeker van je zaak als je daar op het podium staat en weet dat je alles goed hebt gedaan!
Dat laatste was mij helaas niet gegeven, ik heb niet alles goed gedaan. Met nog anderhalve ronde te gaan maakte ik een flinke smakker, landde hard op de houten ondergrond en zo ook mijn fiets. Ik stond wat aangeslagen maar relatief ongedeerd weer op. Mijn fiets kwam er echter minder goed vanaf. Toen ik weer opstapte merkte ik bij de eerste de beste schakelpoging dat er iets niet pluis was. Ik kon niet meer naar de drie lichtste kransjes op mijn cassette schakelen waardoor ik met een tenenkrommende cadans de vele steile klimmen op moest fietsen. Het werd nog spannend! Heel hard ging ik niet meer maar stoppen in de technische post was ook niet echt een optie, dat zou waarschijnlijk te veel tijd kosten. Achter mij kwam de concurrentie steeds dichterbij. Jolanda passeerde me en mijn teamgenote Yana volgde al snel. Ik heb echt getwijfeld of ik zou moeten stoppen, misschien kon mijn mechanieker de derailleur snel ietsjes recht buigen en zou ik geen problemen meer hebben. Aan de andere kant, hoeveel plekken zou ik verliezen met een pitstop? Dat is altijd zo lastig in te schatten als je in de wedstrijd zit. Achteraf ben ik heel erg blij dat ik door ben gefietst. Er stond namelijk niet alleen een World Cup podiumplaats op het spel, deze wedstrijd gold ook als kwalificatiemoment voor de Olympische spelen van 2020. Als ik in deze wedstrijd in de top 6 zou rijden zou ik direct geplaatst zijn. Zowel van de spanning als van de kramp die ik in mijn benen voelde, zat ik met kromme tenen op mijn fiets. Mijn cadans zal op de zwaarste stukken van het parcours niet ver boven de 40 zijn gekomen. Maar: ook met een cadans van 40 kom je vooruit en dat was het enige wat ik wilde. "Naar de finish toe" schreeuwde ik mijzelf toe. Zo wist ik in de laatste klim mijn 4e positie te behouden en kon ik na de wedstrijd opgelucht ademhalen. Het was gewoon gelukt! Ik heb me gekwalificeerd voor de Olympische spelen van 2020!!
Toch stond ik er na afloop van de race enigszins beduusd bij. Ik had zo graag mijn wedstrijd goed willen afmaken en die tweede trede op het podium beklommen. Maar dat is sport, je moet een perfecte race rijden, je kunt jezelf geen foutje permitteren. Juist deze dubbele gevoelens en emoties maken de sport zo mooi. Niettemin werdt er wel een klein feestje gevierd want de Olympische spelen zijn een droom die nu echt uit lijkt te gaan komen.
Podium op je sloffen of op je velg?
06/05/19 20:08
Afgelopen weekend stond de laatste wedstrijd vóór de aftrap van het World Cup seizoen op het programma. Van deze wedstrijd, verreden in het Duitse Heubach, weet ik van te voren nooit wat ik kan verwachten. Het parcours kent een lange en zware klim maar de afdaling is daarentegen zo leuk! Het is speels en snel en je moet echt zoeken naar de grip op dit vrijwel altijd modderige parcours. Kortom; een uitdaging. En laat het nu net zo zijn dat een van de beste daalsters van de wereld, Jolanda Neff, dit weekend ook aan de start stond. Zij is zonder enige twijfel een dame die weet hoe ze die fiets moet controleren. Daarbij heeft ze ook nog eens een Downhill liefje en is ze misschien daardoor nóg wel harder gaan dalen dan ze al deed. Zodoende was ik benieuwd of zij vandaag de topfavoriete op dit parcours zou zijn of dat iemand het haar moeilijk zou kunnen maken.
Ik voelde me ook zeker niet slecht en ik zat technisch lekker op de fiets. Vandaar dat ik me had voorgenomen om te kijken of ik Jolanda zou kunnen volgen in het begin van de wedstrijd. Wanneer je afdaalt in haar wiel is spektakel eigenlijk wel gegarandeerd.
Mijn start was goed en meteen na de gevreesde klim reed ik inderdaad achter Jolanda aan de afdaling in. Lang hield ik haar echter niet in het zicht; ik zag binnen een meter of twintig haar blonde krullen het bos in verdwijnen. Zelf was ik absoluut niet als een krant aan het rijden en zette ik alles op alles om het gat niet al te groot te laten worden. Op de klim in de tweede ronde kreeg ik de bevestiging dat dit was gelukt en keek ik Jolanda weer in de rug. Er was nog hoop! Niet veel later bleek dat ik goede benen had en elke ronde voelde ik me steeds meer vast beraden om de leiding in de wedstrijd over te gaan nemen. In de op één na laatste ronde wist ik inderdaad de eerste positie in de wedstrijd te pakken en wonder boven wonder kon ik meteen een klein gaatje slaan. Veel kans om mijn voorsprong uit te bouwen had ik echter niet. In de afdaling sloot Jolanda weer aan en toen….. PANG POEF!!! Ik reed over een scherpe, met modder bedekte rots die ik niet had zien liggen. Mijn beide banden waren in één keer plat en ik kon de overwinning wel op mijn buik schrijven.
Ik kon zodoende zeker niet op mijn sloffen naar het podium fietsen maar moest half steppend half rijdend op mijn velgen de technische post zien te bereiken. Ik zag 3 rijders passeren maar mijn wielen waren snel gewisseld en ik zat weer op mijn fiets. De 3e plaats in de wedstrijd was nog mogelijk. Ik keek mijn landgenote Anne Terpstra in de rug en moest nog even tot het gaatje gaan op die laatste steile klim. Dat was het meer dan waard geweest. Na de wedstrijd kon ik met een goed gevoel het podium op stappen. Het was een spannende wedstrijd en pech hoort er soms bij. Mijn vorm is goed en dat geeft zeer veel vertrouwen in aanloop naar de World Cup. Nu wordt het langzaam aan taperen (lees: met mijn sloffen op de bank, voetjes omhoog en herstellen) om mijn beste vorm te kunnen behalen.
Ik voelde me ook zeker niet slecht en ik zat technisch lekker op de fiets. Vandaar dat ik me had voorgenomen om te kijken of ik Jolanda zou kunnen volgen in het begin van de wedstrijd. Wanneer je afdaalt in haar wiel is spektakel eigenlijk wel gegarandeerd.
Mijn start was goed en meteen na de gevreesde klim reed ik inderdaad achter Jolanda aan de afdaling in. Lang hield ik haar echter niet in het zicht; ik zag binnen een meter of twintig haar blonde krullen het bos in verdwijnen. Zelf was ik absoluut niet als een krant aan het rijden en zette ik alles op alles om het gat niet al te groot te laten worden. Op de klim in de tweede ronde kreeg ik de bevestiging dat dit was gelukt en keek ik Jolanda weer in de rug. Er was nog hoop! Niet veel later bleek dat ik goede benen had en elke ronde voelde ik me steeds meer vast beraden om de leiding in de wedstrijd over te gaan nemen. In de op één na laatste ronde wist ik inderdaad de eerste positie in de wedstrijd te pakken en wonder boven wonder kon ik meteen een klein gaatje slaan. Veel kans om mijn voorsprong uit te bouwen had ik echter niet. In de afdaling sloot Jolanda weer aan en toen….. PANG POEF!!! Ik reed over een scherpe, met modder bedekte rots die ik niet had zien liggen. Mijn beide banden waren in één keer plat en ik kon de overwinning wel op mijn buik schrijven.
Ik kon zodoende zeker niet op mijn sloffen naar het podium fietsen maar moest half steppend half rijdend op mijn velgen de technische post zien te bereiken. Ik zag 3 rijders passeren maar mijn wielen waren snel gewisseld en ik zat weer op mijn fiets. De 3e plaats in de wedstrijd was nog mogelijk. Ik keek mijn landgenote Anne Terpstra in de rug en moest nog even tot het gaatje gaan op die laatste steile klim. Dat was het meer dan waard geweest. Na de wedstrijd kon ik met een goed gevoel het podium op stappen. Het was een spannende wedstrijd en pech hoort er soms bij. Mijn vorm is goed en dat geeft zeer veel vertrouwen in aanloop naar de World Cup. Nu wordt het langzaam aan taperen (lees: met mijn sloffen op de bank, voetjes omhoog en herstellen) om mijn beste vorm te kunnen behalen.
Cava versus Prosecco
16/04/19 22:13
Ik begin deze blog met het einde van mijn vorige wedstrijd. Anderhalve week geleden stond ik in het Oostenrijkse Haiming op het hoogste schavotje met een prachtige wijnfles in mijn handen. "Cava" stond erop. Aangezien mijn wijnkennis nog niet zo groot is, keek ik mijn podium genote Sina Frei aan. "Moeten we hem hier al open maken? Is dit wel mousserend?" Het zou een vreemd gezicht zijn als we hem wild schuddend open zouden maken en er vervolgens niets te spuiten viel. Misschien was het gewoon bedoeld om mee naar huis te nemen en lekker op te drinken. Thuis was mijn moeder echter verbolgen over het feit dat we op het podium geen feestje hadden gebouwd met deze Spaanse mousserende wijn.
Bij de wedstrijd van afgelopen weekend kreeg ik gelukkig de kans om het over te doen. Ik stond op het podium in het Italiaanse Nalles. Weer met Sina en weer kregen we een grote fles in onze handen gedrukt van de organisator. Maar deze herkende ik wel: het was een Prosecco! Ik had in de wedstrijd de winst helaas niet naar mij toe weten te trekken maar bij het open trekken van de Prosecco was ik wel het snelst. Zodoende kon ik mijn podium genoten trakteren op een Prosecco douche.
De prosecco smaakte lekker en als ik terug kijk op de wedstrijd begon die ook erg lekker. Met een goede start kwam ik bijna als eerste boven aan de start klim. Bijna… helaas haalde Sina mij vlak voor het topje in en moest ik proberen aan te haken. Na deze zware klim spoot het melkzuur me uit de oren. Ik wilde Sina niet laten gaan want ik was me er van bewust dat zij mijn gevaarlijkste concurrente zou zijn. Als die weg fiets dan zie je haar meestal steeds kleiner worden en tenslotte aan de horizon verdwijnen. Ik bleef 3 ronde lang op ongeveer vijftien seconden achterstand en hield haar in het zicht. Maar helaas had zij in de laatste ronde nét dat beetje extra wat ik niet meer had. Zo moest ik genoegen nemen met de tweede plek. De rest van het verhaal is bekend… De Cava van de eerste wedstrijd staat nog ongeopend… Een dranken spelletje zal ik niet zo snel gaan winnen.
Bij de wedstrijd van afgelopen weekend kreeg ik gelukkig de kans om het over te doen. Ik stond op het podium in het Italiaanse Nalles. Weer met Sina en weer kregen we een grote fles in onze handen gedrukt van de organisator. Maar deze herkende ik wel: het was een Prosecco! Ik had in de wedstrijd de winst helaas niet naar mij toe weten te trekken maar bij het open trekken van de Prosecco was ik wel het snelst. Zodoende kon ik mijn podium genoten trakteren op een Prosecco douche.
De prosecco smaakte lekker en als ik terug kijk op de wedstrijd begon die ook erg lekker. Met een goede start kwam ik bijna als eerste boven aan de start klim. Bijna… helaas haalde Sina mij vlak voor het topje in en moest ik proberen aan te haken. Na deze zware klim spoot het melkzuur me uit de oren. Ik wilde Sina niet laten gaan want ik was me er van bewust dat zij mijn gevaarlijkste concurrente zou zijn. Als die weg fiets dan zie je haar meestal steeds kleiner worden en tenslotte aan de horizon verdwijnen. Ik bleef 3 ronde lang op ongeveer vijftien seconden achterstand en hield haar in het zicht. Maar helaas had zij in de laatste ronde nét dat beetje extra wat ik niet meer had. Zo moest ik genoegen nemen met de tweede plek. De rest van het verhaal is bekend… De Cava van de eerste wedstrijd staat nog ongeopend… Een dranken spelletje zal ik niet zo snel gaan winnen.
De kop is er af!
08/04/19 12:33
Gisteren stond ik in het Oostenrijkse Haiming tijdens mijn eerste wedstrijd van dit seizoen niet bepaald relaxed aan de start. Ik was nerveus en de zware trainingen van de week ervoor brachten me wat kopzorgen. Het is in zo'n situatie soms lastig met een veel zelfvertrouwen aan de start te verschijnen en te denken; "ik ga mijn concurrenten eens een kopje kleiner maken."
De parcoursverkenning was echter uitstekend verlopen en er was, als je het realistisch bekijkt, geen reden tot nervositeit. "Kop op" hoor ik mijn moeder nog zeggen, "gewoon lekker rijden en je eigen ding doen, dan komt het wel goed."
En ze had gelijk. Ik deed mijn ding en begon de wedstrijd met een kopstart (wie had dat nu kunnen bedenken?). Ik trok door en wist in de eerste klim een paar seconden voorsprong te pakken. De wedstrijd was echter nog lang. Op de 4,3 kilometer lange, kronkelende ronde door het bos, over lastige wortels, stenen en zware klimmen is een foutje bovendien zo gemaakt. Foutjes kunnen soms hard worden afgestraft en dus is het cruciaal om je kop bij de wedstrijd te houden. Maar een wedstrijd zonder kleine foutjes op dit parcours, dat is mij nog nooit gelukt. Ik maakte dus ook nu een paar stuurfoutjes maar deze kostten me gelukkig niet al te veel tijd. Het was heus geen perfecte race maar ik had het juiste ritme te pakken en zat lekker in de flow. Bovendien werd ik geholpen door mijn splinternieuwe full-suspension fiets, die mij veel voordeel bracht op het hobbelige parcours. Ik kon op deze fiets makkelijk bijtrappen op secties waar ik normaal gesproken zodanig door elkaar wordt geschud dat ik er koppijn van krijg.
Op deze manier kon ik mijn voorsprong uitbouwen en wist ik tóch mijn concurrenten een kopje kleiner te maken. De voorsprong groeide van 30 seconden in de eerste ronde naar 1 minuut en 15 seconden bij de finish op de nummer twee, de Zwitserse Sina Frei. Het podium werd gecompleteerd door de Italiaanse Martina Berta. Mijn teamgenootje Yana reed een solide race en behaalde de vijfde plaats.
Zo, de kop is er af. Het seizoen is nu echt begonnen!! Deze overwinning geeft mij veel vertrouwen voor de rest van het jaar. Maar.. we zijn er nog niet. Komende week sta ik aan de start in het Zuid-Tiroolse Nalles. Daarna is er tijd en werk ik verder richting de eerste World Cups die op de kop af over 6 weken zullen plaatsvinden.
De parcoursverkenning was echter uitstekend verlopen en er was, als je het realistisch bekijkt, geen reden tot nervositeit. "Kop op" hoor ik mijn moeder nog zeggen, "gewoon lekker rijden en je eigen ding doen, dan komt het wel goed."
En ze had gelijk. Ik deed mijn ding en begon de wedstrijd met een kopstart (wie had dat nu kunnen bedenken?). Ik trok door en wist in de eerste klim een paar seconden voorsprong te pakken. De wedstrijd was echter nog lang. Op de 4,3 kilometer lange, kronkelende ronde door het bos, over lastige wortels, stenen en zware klimmen is een foutje bovendien zo gemaakt. Foutjes kunnen soms hard worden afgestraft en dus is het cruciaal om je kop bij de wedstrijd te houden. Maar een wedstrijd zonder kleine foutjes op dit parcours, dat is mij nog nooit gelukt. Ik maakte dus ook nu een paar stuurfoutjes maar deze kostten me gelukkig niet al te veel tijd. Het was heus geen perfecte race maar ik had het juiste ritme te pakken en zat lekker in de flow. Bovendien werd ik geholpen door mijn splinternieuwe full-suspension fiets, die mij veel voordeel bracht op het hobbelige parcours. Ik kon op deze fiets makkelijk bijtrappen op secties waar ik normaal gesproken zodanig door elkaar wordt geschud dat ik er koppijn van krijg.
Op deze manier kon ik mijn voorsprong uitbouwen en wist ik tóch mijn concurrenten een kopje kleiner te maken. De voorsprong groeide van 30 seconden in de eerste ronde naar 1 minuut en 15 seconden bij de finish op de nummer twee, de Zwitserse Sina Frei. Het podium werd gecompleteerd door de Italiaanse Martina Berta. Mijn teamgenootje Yana reed een solide race en behaalde de vijfde plaats.
Zo, de kop is er af. Het seizoen is nu echt begonnen!! Deze overwinning geeft mij veel vertrouwen voor de rest van het jaar. Maar.. we zijn er nog niet. Komende week sta ik aan de start in het Zuid-Tiroolse Nalles. Daarna is er tijd en werk ik verder richting de eerste World Cups die op de kop af over 6 weken zullen plaatsvinden.
Het seizoen afgesloten met de overwinning.
23/09/18 21:11
Mijn mountainbikeseizoen 2018 is super verlopen. Met meerdere podiumplaatsen in de World Cups en een vijfde plaats overall, een zevende plaats op het WK en een zesde plaats op het EK kan ik met een heel tevreden gevoel terugkijken. Maar toch, ik had dit seizoen nog maar één keer echt op de hoogste trede van het schavot mogen plaatsnemen. Ik was stiekem toch nog wel op jacht naar een zege aan het eind van dit seizoen.
Ik had zó veel zin in de Maja Race; de wedstrijd die al 10 jaar lang door Maja Wloszczowska in haar thuisland Polen wordt georganiseerd. Dit evenement is elk jaar weer een groot succes. Er stond wederom een mooi deelnemersveld, een uitdagend parcours en na afloop een leuk feestje voor ons klaar.
Ik stond eager aan de start van mijn laatste wedstrijd van dit jaar. Mijn doel: lekker rijden, plezier hebben en alles wat ik het seizoen had geleerd samenbrengen in één wedstrijd. En dat lukte! Ik startte goed achter mijn landgenote Anne Terpstra. Na de korte startronde wist ik de leiding in de wedstrijd over te nemen en deze stond ik vervolgens niet meer af. De hoge en spectaculaire drops in dit parcours waren uitdagend maar ik jumpte er lekker overheen. Door alle korte lusjes in het parcours kon ik soms de tegenstanders achter me even in de ogen kijken. Zo ving ik af en toe een glimp op van Maja die in de tweede positie reed. Maar het gat was groot genoeg en ik voelde me veilig. Zowel technisch als fysiek liep het goed en het was precies de wedstrijd waar ik op had gehoopt. Met mijn handen in de lucht passeerde ik de finishlijn.
Na een fantastisch seizoen (soms vergeet ik dat te beseffen) is dit extra lekker afsluiten. Alle wedstrijden samen maakten 2018 tot een succes en dat geeft veel motivatie voor volgend jaar. Maar bovenal heb ik heel veel meegemaakt, plezier gehad en geleerd.
Hiervoor wil ik in het bijzonder mijn team bedanken. Dit jaar reed ik voor het eerst voor het team van Bart Brentjens, het CST Sandd American Eagle Mountainbike Racing Team, en dat is zeker een goede beslissing geweest. Het is een fantastisch team met een uitstekende sfeer. Dankzij alle ervaring van de staf en de andere rijders brengen we elkaar naar een hoger niveau.
Zo, het is nu even tijd voor rust. Er is tijd om terug te kijken op het seizoen een daarna heb ik weer een drukke schaatswinter voor de boeg.
foto’s door: bikeLIFE en jsphoto
Ik had zó veel zin in de Maja Race; de wedstrijd die al 10 jaar lang door Maja Wloszczowska in haar thuisland Polen wordt georganiseerd. Dit evenement is elk jaar weer een groot succes. Er stond wederom een mooi deelnemersveld, een uitdagend parcours en na afloop een leuk feestje voor ons klaar.
Ik stond eager aan de start van mijn laatste wedstrijd van dit jaar. Mijn doel: lekker rijden, plezier hebben en alles wat ik het seizoen had geleerd samenbrengen in één wedstrijd. En dat lukte! Ik startte goed achter mijn landgenote Anne Terpstra. Na de korte startronde wist ik de leiding in de wedstrijd over te nemen en deze stond ik vervolgens niet meer af. De hoge en spectaculaire drops in dit parcours waren uitdagend maar ik jumpte er lekker overheen. Door alle korte lusjes in het parcours kon ik soms de tegenstanders achter me even in de ogen kijken. Zo ving ik af en toe een glimp op van Maja die in de tweede positie reed. Maar het gat was groot genoeg en ik voelde me veilig. Zowel technisch als fysiek liep het goed en het was precies de wedstrijd waar ik op had gehoopt. Met mijn handen in de lucht passeerde ik de finishlijn.
Na een fantastisch seizoen (soms vergeet ik dat te beseffen) is dit extra lekker afsluiten. Alle wedstrijden samen maakten 2018 tot een succes en dat geeft veel motivatie voor volgend jaar. Maar bovenal heb ik heel veel meegemaakt, plezier gehad en geleerd.
Hiervoor wil ik in het bijzonder mijn team bedanken. Dit jaar reed ik voor het eerst voor het team van Bart Brentjens, het CST Sandd American Eagle Mountainbike Racing Team, en dat is zeker een goede beslissing geweest. Het is een fantastisch team met een uitstekende sfeer. Dankzij alle ervaring van de staf en de andere rijders brengen we elkaar naar een hoger niveau.
Zo, het is nu even tijd voor rust. Er is tijd om terug te kijken op het seizoen een daarna heb ik weer een drukke schaatswinter voor de boeg.
foto’s door: bikeLIFE en jsphoto
Ik kan alles! (behalve wereldkampioen worden)
09/09/18 15:18
Met een Zwitserse winkelhaak in mijn knie zat ik bij de dokterspost de hand van bondscoach Gerben de Knegt fijn te knijpen. Na een domme val op het parcours had ik een lelijke wond opgelopen in mijn rechter knie die zodoende gehecht moest worden.
Met nog drie dagen te gaan tot het Wereld Kampioenschap in Lenzerheide was dat uiteraard verre van een ideale voorbereiding. Ik moest rusten, rusten en nog eens rusten, wat over het algemeen de grootste uitdaging voor mij is. Maar ik had niet veel pijn en de dag voor de wedstrijd kon ik het parcours nog eens goed verkennen. Het liep weer prima en ik voelde me dolgelukkig dat ik weer op de fiets zat. Ik riep helemaal blij: ‘Ik kan alles!!’ Ik bedoelde uiteraard dat ik alle secties op het parcours weer kon fietsen. Het woordje ‘alles’ moest misschien niet al te letterlijk genomen worden want wereld kampioene worden, dat zat er niet in.
Een frisse knie had ik niet, maar ik hoopte op extra frisse benen ter compensatie. Zo stond ik gisteren met een blij gezicht aan de start in Lenzerheide. Ik voelde geen druk op mijn schouders en was enkel aan het genieten van de met publiek volgeladen bergflanken langs het parcours. De Zwitsers zijn helden in mountainbiken en zo zijn de Zwitserse toeschouwers helden in aanmoedigen. Om je een indicatie te geven; de Zwitsers zijn net zo trots op hun mountainbikers als de Nederlanders op hun schaatsers.
De aanmoedigingen kwamen mij goed van pas want mijn start was niet denderend. De eerste meters van de wedstrijd waren prima maar ik zakte daarna wat terug. Ik kwam bij de eerste ronde ongeveer als 10e door en wilde graag metertje voor metertje sneller gaan rijden en plaatsen winnen. Dat lukte in eerste instantie en ik wist de top vijf in te rijden. Ik fietste vlak achter de ervaren Poolse Maja Wloszczowska en vond het prettig om haar ritme te volgen. Nadat ik haar passeerde maakte ik helaas een schakelfoutje en verloor ik (tot twee keer toe) mijn ketting en daarmee tevens een aantal posities. Ik wilde heel graag mijn verloren positie weer terug winnen. Zoals je dat wel vaker ziet bij rijders die na een korte stop een extra boost hebben en ineens dubbel zo hard terug naar de kop rijden. Dat kon ik gisteren helaas niet. Mijn benen konden niet harder trappen dan ze al deden. Zo was ik op mijn eerste WK bij de Elite goed genoeg voor de 7e plaats. Een resultaat waar ik zeker niet ontevreden mee mag zijn maar honderd procent tevreden ben ik ook weer niet. (Oke ik weet ook wel dat ik nu kritisch ben). Maar het was toch een ontzettend mooi WK en ik heb er alles uit gesleept. Ik ben vooral heel erg trots op onze Nederlandse ploeg. We hebben als team twee bronzen medailles in de wacht gesleept (Matthieu van der Poel bij de Elite mannen en David Nordemann werd derde bij de U23 mannen).
Wij als dames lieten ook zien dat we niet onder hoeven te doen voor de mannen en zo wisten Sophie von Berswordt (U23 dame) en ik beiden een top tien positie te veroveren. Ik vind het cool om te kunnen laten zien dat wij, fietsers uit dat kleine vlakke Nederland toch een verdomd potje snel kunnen mountainbiken.
Met nog drie dagen te gaan tot het Wereld Kampioenschap in Lenzerheide was dat uiteraard verre van een ideale voorbereiding. Ik moest rusten, rusten en nog eens rusten, wat over het algemeen de grootste uitdaging voor mij is. Maar ik had niet veel pijn en de dag voor de wedstrijd kon ik het parcours nog eens goed verkennen. Het liep weer prima en ik voelde me dolgelukkig dat ik weer op de fiets zat. Ik riep helemaal blij: ‘Ik kan alles!!’ Ik bedoelde uiteraard dat ik alle secties op het parcours weer kon fietsen. Het woordje ‘alles’ moest misschien niet al te letterlijk genomen worden want wereld kampioene worden, dat zat er niet in.
Een frisse knie had ik niet, maar ik hoopte op extra frisse benen ter compensatie. Zo stond ik gisteren met een blij gezicht aan de start in Lenzerheide. Ik voelde geen druk op mijn schouders en was enkel aan het genieten van de met publiek volgeladen bergflanken langs het parcours. De Zwitsers zijn helden in mountainbiken en zo zijn de Zwitserse toeschouwers helden in aanmoedigen. Om je een indicatie te geven; de Zwitsers zijn net zo trots op hun mountainbikers als de Nederlanders op hun schaatsers.
De aanmoedigingen kwamen mij goed van pas want mijn start was niet denderend. De eerste meters van de wedstrijd waren prima maar ik zakte daarna wat terug. Ik kwam bij de eerste ronde ongeveer als 10e door en wilde graag metertje voor metertje sneller gaan rijden en plaatsen winnen. Dat lukte in eerste instantie en ik wist de top vijf in te rijden. Ik fietste vlak achter de ervaren Poolse Maja Wloszczowska en vond het prettig om haar ritme te volgen. Nadat ik haar passeerde maakte ik helaas een schakelfoutje en verloor ik (tot twee keer toe) mijn ketting en daarmee tevens een aantal posities. Ik wilde heel graag mijn verloren positie weer terug winnen. Zoals je dat wel vaker ziet bij rijders die na een korte stop een extra boost hebben en ineens dubbel zo hard terug naar de kop rijden. Dat kon ik gisteren helaas niet. Mijn benen konden niet harder trappen dan ze al deden. Zo was ik op mijn eerste WK bij de Elite goed genoeg voor de 7e plaats. Een resultaat waar ik zeker niet ontevreden mee mag zijn maar honderd procent tevreden ben ik ook weer niet. (Oke ik weet ook wel dat ik nu kritisch ben). Maar het was toch een ontzettend mooi WK en ik heb er alles uit gesleept. Ik ben vooral heel erg trots op onze Nederlandse ploeg. We hebben als team twee bronzen medailles in de wacht gesleept (Matthieu van der Poel bij de Elite mannen en David Nordemann werd derde bij de U23 mannen).
Wij als dames lieten ook zien dat we niet onder hoeven te doen voor de mannen en zo wisten Sophie von Berswordt (U23 dame) en ik beiden een top tien positie te veroveren. Ik vind het cool om te kunnen laten zien dat wij, fietsers uit dat kleine vlakke Nederland toch een verdomd potje snel kunnen mountainbiken.
Je vastbijten in een achterband en de gevolgen daarvan
01/09/18 17:32
Pas gisteren besefte ik dat er op mijn website nog geen wedstrijdverslag stond van de World Cup finale van vorige week (de wedstrijd waarvan iedereen op het puntje van zijn stoel ging zitten). Hoogste tijd dus voor een update van dat succesvolle weekend.
Waar het publiek op het puntje van zijn stoel zat, zaten de renners op het puntje van hun zadel. Tijdens de laatste World Cup van het seizoen schoof ik heen en weer over het zadel, balans en grip zoekend tussen mijn voor- en achterwiel. Tijdens de parcoursverkenning eerder die week vond ik het splinternieuwe parcours in het Franse la Bresse nog erg mooi maar niet heel moeilijk. Hoe anders was dat op de wedstrijddag: na de regen van de dag ervoor waren de condities plotseling heel uitdagend. Ik was er wel blij mee want ik houd er wel van als dingen mij een beetje lastig worden gemaakt.
Welnu, ik kan je vertellen dat het mij tijdens de wedstrijd van zondag nog iets lastiger werd gemaakt dan gehoopt. Door de modderige en gladde condities koos ik voor een wat lagere bandenspanning dan gebruikelijk in de hoop wat meer grip te hebben. Ik was niet de enige renner die zo redeneerde en dit resulteerde in spectaculaire acties in de technische post op het parcours. Hier volgt mijn raceverhaal.
Ik startte die dag op de eerste startrij; een goede uitgangspositie voor een perfecte race. Ik stond 6e in het algemeen klassement en tussen plaats 3 en 6 was nog alles mogelijk. Voor mij was was het dus een wedstrijd van alles of niets. Mijn start was uitstekend en ik glibberde de eerste single track af in een 5e positie. Die eerste single track bleek echter niet fietsbaar en zodoende werd het al snel rennen met de fiets aan de hand. Ik kende een goed begin van de wedstrijd en schoof op naar een 4e plaats. Ik hoopte dat ik de dames voor me zou kunnen blijven volgen. Enkel de in bloedvorm verkerende Jolanda Neff was al als een stipje aan de horizon verdwenen. De andere dames bleven dicht bij elkaar en waren aan elkaar gewaagd. Ineens was dat stipje aan de horizon geen stipje meer maar zag ik de regenboogtrui van Jolanda met een leeggelopen achterband stil staan in de technische post. Haar mechanieker stond aan haar wiel te trekken alsof zijn leven ervan afhing. Jolanda was haar 1e positie kwijt en sloot achter mij aan. Nog geen halve ronde later hoorde ik weer het gesist van een leeglopende band. Deze keer was ik het zelf. Helaas was ik net mijn mechanieker voorbij gereden en moest ik nog een flink stuk door op mijn velg. Ik kon er nog behoorlijk mee doorrijden en gelukkig kon ik dankzij een razendsnelle wissel de post snel weer verlaten. Ik sprong op mijn fiets en wilde zo snel mogelijk weer aansluiten. Maar helaas had ik nu echt een groot gat voor me. Dat was wel een domper. Ik had me vandaag heel graag vastgebeten in de, al dan niet lekke, achterband van een voorganger in de hoop mijn positie in het klassement nog te verbeteren. Het werden uiteindelijk nog 3 volle rondjes in mijn uppie. Voor en gelukkig ook achter mij waren de verschillen te groot om nog dicht te rijden. Vóór mij was de strijd echter nog niet helemaal gestreden. Ook de andere dames kregen te maken met lekke band na lekke band. Zo werd de strijd voor het klassement mede beslist door de mechanieker met de snelste wielen wissel. Uiteindelijk was Jolanda Neff, ondanks haar pech, onverslaanbaar en wist de wedstrijd te winnen. Ikzelf kwam als 6e over de streep en wist daarmee toch nog 1 plaatsje in het klassement op te schuiven. Bij het passeren van de finish kon ik pas echt genieten en zag ik hoeveel toeschouwers stonden te juichen. Ik was gewoon 5e in het eindklassement van de World Cup geworden! Een prestatie waar ik niet van had durven dromen. Maar het was niet eens een droom, het was werkelijkheid!
Ik mocht hiervoor aan het eind van de dag een plaatsje op het podium innemen en heb sindsdien een nieuwe trofee op de schouw staan. Eentje waar ik heel trots op ben maar ook eentje waarvoor niet alleen ik maar ook mijn team en mijn ouders keihard hebben gewerkt.
Waar het publiek op het puntje van zijn stoel zat, zaten de renners op het puntje van hun zadel. Tijdens de laatste World Cup van het seizoen schoof ik heen en weer over het zadel, balans en grip zoekend tussen mijn voor- en achterwiel. Tijdens de parcoursverkenning eerder die week vond ik het splinternieuwe parcours in het Franse la Bresse nog erg mooi maar niet heel moeilijk. Hoe anders was dat op de wedstrijddag: na de regen van de dag ervoor waren de condities plotseling heel uitdagend. Ik was er wel blij mee want ik houd er wel van als dingen mij een beetje lastig worden gemaakt.
Welnu, ik kan je vertellen dat het mij tijdens de wedstrijd van zondag nog iets lastiger werd gemaakt dan gehoopt. Door de modderige en gladde condities koos ik voor een wat lagere bandenspanning dan gebruikelijk in de hoop wat meer grip te hebben. Ik was niet de enige renner die zo redeneerde en dit resulteerde in spectaculaire acties in de technische post op het parcours. Hier volgt mijn raceverhaal.
Ik startte die dag op de eerste startrij; een goede uitgangspositie voor een perfecte race. Ik stond 6e in het algemeen klassement en tussen plaats 3 en 6 was nog alles mogelijk. Voor mij was was het dus een wedstrijd van alles of niets. Mijn start was uitstekend en ik glibberde de eerste single track af in een 5e positie. Die eerste single track bleek echter niet fietsbaar en zodoende werd het al snel rennen met de fiets aan de hand. Ik kende een goed begin van de wedstrijd en schoof op naar een 4e plaats. Ik hoopte dat ik de dames voor me zou kunnen blijven volgen. Enkel de in bloedvorm verkerende Jolanda Neff was al als een stipje aan de horizon verdwenen. De andere dames bleven dicht bij elkaar en waren aan elkaar gewaagd. Ineens was dat stipje aan de horizon geen stipje meer maar zag ik de regenboogtrui van Jolanda met een leeggelopen achterband stil staan in de technische post. Haar mechanieker stond aan haar wiel te trekken alsof zijn leven ervan afhing. Jolanda was haar 1e positie kwijt en sloot achter mij aan. Nog geen halve ronde later hoorde ik weer het gesist van een leeglopende band. Deze keer was ik het zelf. Helaas was ik net mijn mechanieker voorbij gereden en moest ik nog een flink stuk door op mijn velg. Ik kon er nog behoorlijk mee doorrijden en gelukkig kon ik dankzij een razendsnelle wissel de post snel weer verlaten. Ik sprong op mijn fiets en wilde zo snel mogelijk weer aansluiten. Maar helaas had ik nu echt een groot gat voor me. Dat was wel een domper. Ik had me vandaag heel graag vastgebeten in de, al dan niet lekke, achterband van een voorganger in de hoop mijn positie in het klassement nog te verbeteren. Het werden uiteindelijk nog 3 volle rondjes in mijn uppie. Voor en gelukkig ook achter mij waren de verschillen te groot om nog dicht te rijden. Vóór mij was de strijd echter nog niet helemaal gestreden. Ook de andere dames kregen te maken met lekke band na lekke band. Zo werd de strijd voor het klassement mede beslist door de mechanieker met de snelste wielen wissel. Uiteindelijk was Jolanda Neff, ondanks haar pech, onverslaanbaar en wist de wedstrijd te winnen. Ikzelf kwam als 6e over de streep en wist daarmee toch nog 1 plaatsje in het klassement op te schuiven. Bij het passeren van de finish kon ik pas echt genieten en zag ik hoeveel toeschouwers stonden te juichen. Ik was gewoon 5e in het eindklassement van de World Cup geworden! Een prestatie waar ik niet van had durven dromen. Maar het was niet eens een droom, het was werkelijkheid!
Ik mocht hiervoor aan het eind van de dag een plaatsje op het podium innemen en heb sindsdien een nieuwe trofee op de schouw staan. Eentje waar ik heel trots op ben maar ook eentje waarvoor niet alleen ik maar ook mijn team en mijn ouders keihard hebben gewerkt.
van helende pinken en zere benen naar euforie
14/08/18 00:43
Voor een niet-sporter is het begrip “zware benen” waarschijnlijk een vreemd begrip. Het is echter iets waar atleten wél mee te maken hebben. Soms ploeter je, kom je er doorheen en voel je de pijn ineens niet meer. Soms blijft dat nare gevoel hangen en kun je wel naar je goede wedstrijd fluiten. (niet dat ik tijdens een wedstrijd adem over heb om te fluiten).
Het EK in Glasgow was een prachtig evenement maar helaas kon ik fluiten naar een plek op het podium. Ik miste wat wedstrijd ritme. Ik had bij een valpartij een gebroken vinger opgelopen en kon zodoende even niet mountainbiken. Ik dacht: “een gebroken pink is maar een kleine blessure, dat kan mij niet remmen”. Kortom ik wilde knallen op dat EK. De goede wil was er duidelijk wel maar de vorm nog niet. De wedstrijd wilde niet goed lopen en mijn benen wilden niet wat mijn hoofd wel wilde. Blijkbaar was mijn voorbereiding toch verre van ideaal. Ik behaalde ondanks dat toch nog een 6e plaats. Alsnog een prima resultaat op mijn eerste EK bij de Elite Dames maar ik zal zeker niet ontkennen dat ik had gehoopt op meer.
Van het mistige en regenachtige Schotland ging de reis direct door naar het zonnige Canada. Ik had er ondanks het wat mindere EK toch wel heel veel zin in. Het parcours in Canada ligt me altijd goed en ik kon me al verheugen op de mooie steile klimmen en uitdagende ‘rockgardens’ die de rijders daar voorgeschoteld krijgen.
Er zaten maar vijf dagen tussen mijn twee races en bovendien moest ik nog een jetlag van 6 uur zien te overmeesteren. Mede hierdoor koos ik ervoor om de short race (een wedstrijd waar je een plekje op de eerste 2 startrijen kan verdienen) over te slaan. Zodoende stond ik aardig uitgerust aan de start van de 6e manche van de World Cup, hetzij op een 3e startrij. Die startpositie moest ik maar voor lief nemen. Ik was helaas ontzettend slecht uit de startblokken en begon mijn wedstrijd vanuit een waardeloze positie. Gelukkig voelde ik dat het de "benen-dag" was die ik nodig had voor een mooie inhaalrace. De eerste 3 ronden moest ik nog wat zoeken. Zowel technisch als conditioneel duurde het eventjes voor ik echt in mijn wedstrijd ritme zat. Ik passeerde verschillende dames en had vrij baan om mijn eigen lijnen te rijden en me te concentreren. Met nog een halve ronde te gaan zag ik mijn Amerikaanse leeftijdgenote niet ver voor me rijden. Na een aantal hele sterke ronden had ze een lekke band gehad en zodoende zag ik mijn kans schoon om nog voor de 5e positie te strijden. Ze had het bovendien erg zwaar en ik zag haar foutje na foutje maken. Elke keer dat ik haar in de fout zag gaan dacht ik: “ha die fout ga ik nièt maken en ik pak je!” Ik kon de Amerikaanse Kate voorbij steken op ongeveer één kilometer voor de finish. Nu begon de race pas echt spannend te worden. We hadden allebei 90 minuten volle bak gereden met een hartslag van rond de 190 slagen per minuut en we wilden nu nóg harder knokken. Kate en ik sprintten voor plek 5 en het werd een close finish. Het kwam uit mijn tenen maar het was het waard. Plek 5 (de laatste podium plaats bij een mountainbike World Cup) was voor mij!
Mijn week werd helemaal goed gemaakt met champagne en een bos bloemen. Op naar de volgende en tevens laatste World Cup van het seizoen in het franse La Bresse.
Het EK in Glasgow was een prachtig evenement maar helaas kon ik fluiten naar een plek op het podium. Ik miste wat wedstrijd ritme. Ik had bij een valpartij een gebroken vinger opgelopen en kon zodoende even niet mountainbiken. Ik dacht: “een gebroken pink is maar een kleine blessure, dat kan mij niet remmen”. Kortom ik wilde knallen op dat EK. De goede wil was er duidelijk wel maar de vorm nog niet. De wedstrijd wilde niet goed lopen en mijn benen wilden niet wat mijn hoofd wel wilde. Blijkbaar was mijn voorbereiding toch verre van ideaal. Ik behaalde ondanks dat toch nog een 6e plaats. Alsnog een prima resultaat op mijn eerste EK bij de Elite Dames maar ik zal zeker niet ontkennen dat ik had gehoopt op meer.
Van het mistige en regenachtige Schotland ging de reis direct door naar het zonnige Canada. Ik had er ondanks het wat mindere EK toch wel heel veel zin in. Het parcours in Canada ligt me altijd goed en ik kon me al verheugen op de mooie steile klimmen en uitdagende ‘rockgardens’ die de rijders daar voorgeschoteld krijgen.
Er zaten maar vijf dagen tussen mijn twee races en bovendien moest ik nog een jetlag van 6 uur zien te overmeesteren. Mede hierdoor koos ik ervoor om de short race (een wedstrijd waar je een plekje op de eerste 2 startrijen kan verdienen) over te slaan. Zodoende stond ik aardig uitgerust aan de start van de 6e manche van de World Cup, hetzij op een 3e startrij. Die startpositie moest ik maar voor lief nemen. Ik was helaas ontzettend slecht uit de startblokken en begon mijn wedstrijd vanuit een waardeloze positie. Gelukkig voelde ik dat het de "benen-dag" was die ik nodig had voor een mooie inhaalrace. De eerste 3 ronden moest ik nog wat zoeken. Zowel technisch als conditioneel duurde het eventjes voor ik echt in mijn wedstrijd ritme zat. Ik passeerde verschillende dames en had vrij baan om mijn eigen lijnen te rijden en me te concentreren. Met nog een halve ronde te gaan zag ik mijn Amerikaanse leeftijdgenote niet ver voor me rijden. Na een aantal hele sterke ronden had ze een lekke band gehad en zodoende zag ik mijn kans schoon om nog voor de 5e positie te strijden. Ze had het bovendien erg zwaar en ik zag haar foutje na foutje maken. Elke keer dat ik haar in de fout zag gaan dacht ik: “ha die fout ga ik nièt maken en ik pak je!” Ik kon de Amerikaanse Kate voorbij steken op ongeveer één kilometer voor de finish. Nu begon de race pas echt spannend te worden. We hadden allebei 90 minuten volle bak gereden met een hartslag van rond de 190 slagen per minuut en we wilden nu nóg harder knokken. Kate en ik sprintten voor plek 5 en het werd een close finish. Het kwam uit mijn tenen maar het was het waard. Plek 5 (de laatste podium plaats bij een mountainbike World Cup) was voor mij!
Mijn week werd helemaal goed gemaakt met champagne en een bos bloemen. Op naar de volgende en tevens laatste World Cup van het seizoen in het franse La Bresse.
trillende handjes in Andorra
16/07/18 11:31
Elke keer als ik me een beetje onzeker voel voor de wedstrijd die komen gaat, dan behaal ik uiteindelijk de beste resultaten. Vraag me niet hoe het komt maar het werkt zo bij mij.
Toen de week van de World Cup in Andorra aanbrak voelde ik me alles behalve zeker over deze race. Ik was vorig weekend in Italië ten val gekomen en had mijn hand bezeerd. Tijdens het verkennen van het parcours in Andorra kon ik hierdoor alleen heel rustig afdalen en ondervond ik hinder van deze kleine blessure. Elke trilling in het stuur was gevoelig in mijn hand.
Zo stond ik gisteren met licht trillende handjes op mijn startpositie. Ik had de pijn uiteindelijk redelijk onder controle maar mede door de matige verkenning voelde ik me niet heel zeker van mijn zaak.
Mijn start op het steile parcours in het skigebied van Andorra verliep prima. Ik ging rond de tiende positie de afdaling in en verloor hier niet veel tijd op mijn concurrenten. Dat gaf wel weer zelfvertrouwen en ik stampte vrolijk door op mijn pedalen. De rest van de wedstrijd maakte ik het verschil in de klimmen; daar voelde ik me sterk en speelde mijn hand geen parten. Al snel lag ik op 3e positie in de wedstrijd en kon ik in het wiel van de uiteindelijke winnares Gunn-Rita Dahle en de wereldkampioene Jolanda Neff blijven. Ik trachtte mijn wedstrijd goed in te delen; klimmen met een hoge trapfrequentie en zo goed mogelijk proberen te herstellen in de afdalingen. Dat was behoorlijk lastig op de maar liefst 2000 meter hoge berg. Ik hoopte dat de dames vóór mij iets te veel energie hadden verbruikt in het begin van de wedstrijd en halverwege zouden instorten maar dat deden ze zeker niet. Er werd heel erg sterk gereden en het gevaar kwam van achter. De Canadese Emily Batty kwam me voorbij gevlogen en probeerde de aanval te openen. In eerste instantie kon ik met haar mee maar na haar tweede poging moest ik toch lossen. Ik moest genoegen nemen met een 4e plaats. Een positie waar ik overigens heel erg trots op ben! Het constante seizoen wat ik tot nu toe draai en de goede wedstrijden die ik rijd, laten zien dat ik in vorm ben. Trillende handjes of niet, mijn benen doen het werk wel.
Toen de week van de World Cup in Andorra aanbrak voelde ik me alles behalve zeker over deze race. Ik was vorig weekend in Italië ten val gekomen en had mijn hand bezeerd. Tijdens het verkennen van het parcours in Andorra kon ik hierdoor alleen heel rustig afdalen en ondervond ik hinder van deze kleine blessure. Elke trilling in het stuur was gevoelig in mijn hand.
Zo stond ik gisteren met licht trillende handjes op mijn startpositie. Ik had de pijn uiteindelijk redelijk onder controle maar mede door de matige verkenning voelde ik me niet heel zeker van mijn zaak.
Mijn start op het steile parcours in het skigebied van Andorra verliep prima. Ik ging rond de tiende positie de afdaling in en verloor hier niet veel tijd op mijn concurrenten. Dat gaf wel weer zelfvertrouwen en ik stampte vrolijk door op mijn pedalen. De rest van de wedstrijd maakte ik het verschil in de klimmen; daar voelde ik me sterk en speelde mijn hand geen parten. Al snel lag ik op 3e positie in de wedstrijd en kon ik in het wiel van de uiteindelijke winnares Gunn-Rita Dahle en de wereldkampioene Jolanda Neff blijven. Ik trachtte mijn wedstrijd goed in te delen; klimmen met een hoge trapfrequentie en zo goed mogelijk proberen te herstellen in de afdalingen. Dat was behoorlijk lastig op de maar liefst 2000 meter hoge berg. Ik hoopte dat de dames vóór mij iets te veel energie hadden verbruikt in het begin van de wedstrijd en halverwege zouden instorten maar dat deden ze zeker niet. Er werd heel erg sterk gereden en het gevaar kwam van achter. De Canadese Emily Batty kwam me voorbij gevlogen en probeerde de aanval te openen. In eerste instantie kon ik met haar mee maar na haar tweede poging moest ik toch lossen. Ik moest genoegen nemen met een 4e plaats. Een positie waar ik overigens heel erg trots op ben! Het constante seizoen wat ik tot nu toe draai en de goede wedstrijden die ik rijd, laten zien dat ik in vorm ben. Trillende handjes of niet, mijn benen doen het werk wel.
World Cup met blije en boze verassingen
09/07/18 18:39
Het was een weekend met veel emoties. Dat is iets wat bij de sport hoort en wat de overwinning mooier maakt. Zo denk ik er nu tenminste over; twee dagen na de world cup in Val Di Sole (Italie). Eergisteren was het een ander verhaal en was ik gewoon boos en verdrietig, ondanks mijn sterke weekend.
Op vrijdag voelde ik me goed en was ik helemaal klaar voor de 4e world cup van het seizoen. Dit seizoen wordt op vrijdag de zogeheten Shortrace gehouden waarin wordt gestreden om de startposities van de wedstrijd op zondag. Het is een wedstrijd van (enkel) 20 min maar oh zo vermoeiend. Toch voelde het niet vermoeiend afgelopen weekend. Ik bleef heel fris en voelde me sterk. Zo wist ik mezelf te trakteren op een 2e plaats op de start grid. Ik wist niet dat ik überhaupt zo explosief kon zijn dat ik goed zou kunnen presteren in deze discipline.
Om het verhaal samen te vatten, ik blaakte van het zelfvertrouwen, was enthousiast en wilde maar 1 ding. RACEN! En wel vooraan! Op die voorste rij waar ik zo blij stond te wezen, ging het echter na 300 meter wedstrijd al mis. Sturen en wielen kwamen in de clinch en ik wilde, net als alle anderen, mijn plek verdedigen. Ik zat klem en kwam ten val waarna vele rijders over mij heen duikelden. Het was een nare ervaring. Ik zag even alleen maar handen en benen en voelde me dizzy toen ik opstond. Ik zag het peloton verder denderen en stond daar met nog een paar andere pechvogels achteraan. Na mijn stuur te hebben recht gezet sprong ik toch weer op mijn fiets. Ik wist dat ik een lange weg te gaan had naar een goed resultaat maar dacht; wie niet waagt wie niet wint. Ik vind dat je gewoon nooit moet opgeven als sporter en blijven geloven in jezelf. Na die val fietste ik op de 50e positie. Technisch liep het niet uitstekend meer omdat mijn stuur en mijn remhendels nog altijd wat scheef stonden maar conditioneel was ik nog perfect. Ik zat best wel weer in een goed wedstrijd ritme en pakte positie na positie in. Ik liep snel in op de eerste helft van de groep. Dat bleek want met nog 2 ronden te gaan zag ik de top 10 voor me rijden. Ik knokte me naar de 6e plaats. Maar ook dat was maar voor even. Ik maakte een stomme en slordige fout in de afdaling en werd terug geworpen naar plek 10. De plaats waar ik uiteindelijk ook op finishte.
Na de race was ik uiteindelijk niet blij. Mijn eind resultaat was prima. (zeker gezien de achterstand die ik moest inhalen) maar ik voelde me verdrietig voor andere rijders die over me heen waren geduikeld. Twee dames konden de wedstrijd niet uit rijden. Ik vind het nog steeds heel naar maar besef me nu dat het ook bij racen hoort. Als je zo dicht op elkaar fietst in de start en er gebeurt iets onverwachts, dan is er geen redde meer aan. Laten we hopen dat het niet te vaak gebeurt en dat ik mijn goede vorm mee neem naar volgende week in Andorra!
Op vrijdag voelde ik me goed en was ik helemaal klaar voor de 4e world cup van het seizoen. Dit seizoen wordt op vrijdag de zogeheten Shortrace gehouden waarin wordt gestreden om de startposities van de wedstrijd op zondag. Het is een wedstrijd van (enkel) 20 min maar oh zo vermoeiend. Toch voelde het niet vermoeiend afgelopen weekend. Ik bleef heel fris en voelde me sterk. Zo wist ik mezelf te trakteren op een 2e plaats op de start grid. Ik wist niet dat ik überhaupt zo explosief kon zijn dat ik goed zou kunnen presteren in deze discipline.
Om het verhaal samen te vatten, ik blaakte van het zelfvertrouwen, was enthousiast en wilde maar 1 ding. RACEN! En wel vooraan! Op die voorste rij waar ik zo blij stond te wezen, ging het echter na 300 meter wedstrijd al mis. Sturen en wielen kwamen in de clinch en ik wilde, net als alle anderen, mijn plek verdedigen. Ik zat klem en kwam ten val waarna vele rijders over mij heen duikelden. Het was een nare ervaring. Ik zag even alleen maar handen en benen en voelde me dizzy toen ik opstond. Ik zag het peloton verder denderen en stond daar met nog een paar andere pechvogels achteraan. Na mijn stuur te hebben recht gezet sprong ik toch weer op mijn fiets. Ik wist dat ik een lange weg te gaan had naar een goed resultaat maar dacht; wie niet waagt wie niet wint. Ik vind dat je gewoon nooit moet opgeven als sporter en blijven geloven in jezelf. Na die val fietste ik op de 50e positie. Technisch liep het niet uitstekend meer omdat mijn stuur en mijn remhendels nog altijd wat scheef stonden maar conditioneel was ik nog perfect. Ik zat best wel weer in een goed wedstrijd ritme en pakte positie na positie in. Ik liep snel in op de eerste helft van de groep. Dat bleek want met nog 2 ronden te gaan zag ik de top 10 voor me rijden. Ik knokte me naar de 6e plaats. Maar ook dat was maar voor even. Ik maakte een stomme en slordige fout in de afdaling en werd terug geworpen naar plek 10. De plaats waar ik uiteindelijk ook op finishte.
Na de race was ik uiteindelijk niet blij. Mijn eind resultaat was prima. (zeker gezien de achterstand die ik moest inhalen) maar ik voelde me verdrietig voor andere rijders die over me heen waren geduikeld. Twee dames konden de wedstrijd niet uit rijden. Ik vind het nog steeds heel naar maar besef me nu dat het ook bij racen hoort. Als je zo dicht op elkaar fietst in de start en er gebeurt iets onverwachts, dan is er geen redde meer aan. Laten we hopen dat het niet te vaak gebeurt en dat ik mijn goede vorm mee neem naar volgende week in Andorra!
Piraten in Nove Mesto?
30/05/18 09:47
Komen piraten eigenlijk uit Tsjechië? Dat zou wel verklaren waarom ik afgelopen weekeinde tijdens de 3e manche van de World Cup in Nove Mesto het gevoel had dat ik met een houten been rond reed. Ik had weliswaar de vechtlust maar ook het houten been van een piraat. Mijn benen wilden zondag geen vermogen leveren en voelden verstijfd aan. Toch rolde er alsnog een solide wedstrijd uit met een 10e plaats als resultaat. Een positie waar ik eigenlijk heel tevreden mee mag zijn; vorig jaar was ik immers nog 10e in het algemeen klassement. Hierbij een korte samenvatting van het weekeinde.
Vrijdag stond de eerste race al op het programma op het prachtige, bosrijke biatlonterrein dat in de zomer fungeert als spectaculair mountainbike parcours. De zogenoemde ‘short track’ wedstrijd op vrijdagavond is een nieuw element in de World Cup serie. Tijdens deze wedstrijd over 20 tot 25 minuten kan de rijder zich verzekeren van een goede startpositie voor de ‘echte’ wedstrijd op zondag. Eerlijk gezicht ben ik niet erg enthousiast over dit element maar wil je een goede startpositie dan zul je wel moeten racen. Ik had een plekje op de eerste startrij veroverd, zoals piraten dat horen te doen. Echter had ik er deze vrijdagavond diep voor moeten gaan. 20 minuten lang met een hartslag van 190 over het parcours stampen, dat is geen kleinigheid.
Ik nam zodoende een houten been mee naar de wedstrijd van zondag. Ik had er alles aan gedaan om zo goed mogelijk te herstellen en te rusten. De parcoursverkenning over de ‘rock gardens’ en het ruige wortel terrein was uitstekend verlopen en ik had dus wel veel vertrouwen in mijn kunnen.
De wedstrijd liep prima. Ik had in de eerste ronde de kloplopers in zicht en fietste rond de 8e positie. Een mooie basis voor een inhaalrace zou je zeggen. Maar… de inhaalrace kwam helaas niet. Ondanks het grote enthousiasme en gejuich van het publiek kreeg ik mijn benen niet rond op de steile klim. Technisch liep het heerlijk en ik genoot van het speelse karakter van dit parcours. De laatste ronde wist ik nog net door te trekken en een 10e positie veilig te stellen. Het was toch wel een lekker gevoel om te racen, te vechten en met weer een top 10 plaats mag ik helemaal niet klagen. Het is voor mij een goed leermoment geweest en ik weet wat ik moet doen… Ik gooi dat houten been aan de kant, plet hem thuis tussen het sprookjesboek van Peter Pan en hij komt daar nooit meer tussenuit.
Vrijdag stond de eerste race al op het programma op het prachtige, bosrijke biatlonterrein dat in de zomer fungeert als spectaculair mountainbike parcours. De zogenoemde ‘short track’ wedstrijd op vrijdagavond is een nieuw element in de World Cup serie. Tijdens deze wedstrijd over 20 tot 25 minuten kan de rijder zich verzekeren van een goede startpositie voor de ‘echte’ wedstrijd op zondag. Eerlijk gezicht ben ik niet erg enthousiast over dit element maar wil je een goede startpositie dan zul je wel moeten racen. Ik had een plekje op de eerste startrij veroverd, zoals piraten dat horen te doen. Echter had ik er deze vrijdagavond diep voor moeten gaan. 20 minuten lang met een hartslag van 190 over het parcours stampen, dat is geen kleinigheid.
Ik nam zodoende een houten been mee naar de wedstrijd van zondag. Ik had er alles aan gedaan om zo goed mogelijk te herstellen en te rusten. De parcoursverkenning over de ‘rock gardens’ en het ruige wortel terrein was uitstekend verlopen en ik had dus wel veel vertrouwen in mijn kunnen.
De wedstrijd liep prima. Ik had in de eerste ronde de kloplopers in zicht en fietste rond de 8e positie. Een mooie basis voor een inhaalrace zou je zeggen. Maar… de inhaalrace kwam helaas niet. Ondanks het grote enthousiasme en gejuich van het publiek kreeg ik mijn benen niet rond op de steile klim. Technisch liep het heerlijk en ik genoot van het speelse karakter van dit parcours. De laatste ronde wist ik nog net door te trekken en een 10e positie veilig te stellen. Het was toch wel een lekker gevoel om te racen, te vechten en met weer een top 10 plaats mag ik helemaal niet klagen. Het is voor mij een goed leermoment geweest en ik weet wat ik moet doen… Ik gooi dat houten been aan de kant, plet hem thuis tussen het sprookjesboek van Peter Pan en hij komt daar nooit meer tussenuit.
Kaarten schudden in de afdaling - World Cup Albstadt
21/05/18 11:55
Handjes in de lucht voor mijn derde plaats tijdens de tweede World Cup van het seizoen in Albstadt! Het is gewoon weer gelukt! Samen met mijn teamgenote Yana (2e plaats) en de onverslaanbare Jolanda Neff sprong ik een gat in de lucht van blijdschap. Het was een feestje en ik had mezelf wéér verbaasd. Zeker als je naar het verloop van deze wedstrijd kijkt was het een verrassing dat ik het podium had weten te halen. Hierbij mijn blik op de wedstrijd van gisteren. Ik besef me nog niet helemaal wat er allemaal is gebeurd en wellicht zal mijn verhaal alle kanten op gaan maar dat past gelukkig wel bij het verloop van deze wedstrijd.
World Cup nummer 2 gaat de boeken in als een razendspannende race waarbij ik elke halve ronde op een andere positie lag. Van plaats 6 naar 4 naar 2 en weer terug. Als bij het schudden van een pak kaarten wisselde ik van positie. Het was echter niet enkel mijn positie in de wedstrijd die alle kanten opging, mijn fiets en ik deden net zo hard mee aan dit spel. In de technische afdalingen schoot ik over de bospaadjes van links naar rechts.
Wat voor’n middeltje er in die ondergrond in Albstadt zit weet ik niet maar na de regen van de afgelopen week was het parcours geknipt voor een zeepkistenrace. De ondergrond was spekglad en het was glibberen en glijden door het bos. Dat bleek ook bij de eerste de beste technische passage in de wedstrijd. Ik fietste rond de 8e plaats en zag verschillende dames onderuit gaan. Dit deed me besluiten de zogenoemde ‘chicken lines’ (makkelijkere maar ook langzamere B-lijnen) te kiezen in plaats van alle risico’s te nemen op de A-lijnen. Als je brokken maakt kun je niet verder en dat wil ik koste wat het kost voorkomen. Op de B-lijnen was ik relatief langzaam maar daarvoor in de plaats klom ik als een raket en won hier veel tijd op mijn concurrenten. Zo fietste ik richting een 4e plek. De top 10 dames zat echter vlak bij elkaar en de wedstrijd was nog lang niet beslist. Er was geen enkele rijder die geen foutjes maakte en zo kon er nog van alles gebeuren. Jolanda Neff was gevlogen maar de strijd om het zilver en brons was was nog open!
De cruciale fase van de wedstrijd kwam met nog ongeveer 2 ronden te gaan. Ik had de technische A-lijn passage nog niet gedaan maar wist dat ik mij hier definitief mijn concurrenten zou kunnen ontdoen. Dan zou ik de 2e plaats vrij stevig in handen hebben. In verbeterende condities nam ik het risico… maar nu werd niet het veld maar wel mijn fiets en mijn lichaam flink geschud! Ik werd van de houten vlonder af geschoten, buitelde over de kop en zag even alles om me heen draaien. Ondanks mijn buiteling zat ik snel weer in het zadel en had ik maar 1 plekje verloren. “Dan moet ik de aanval maar openen in de klim” dacht ik. Een halve ronde voor het eind trapte ik alle frustraties van mijn crash uit mijn verzuurde benen en passeerde ik Alessadra Keller. Ik had de 3e plaats in de wedstrijd in handen. Alessandra staat bekend als een bikkel en een bijter, zij geeft nooit op. Dat deed ik echter net zo min! Het gat groeide en zo had ik genoeg tijd om met mijn handen in de lucht over de finish te komen. Ondanks de verre van perfecte wedstrijd had ik het toch klaargespeeld om weer in de top 3 te rijden.
Ik ben superblij dat het zo goed is gegaan en zit nu in de winning mood! Ik doe er in ieder geval alles aan om World Cup nummer 3 (zondag a.s. in Nove Mesto) weer voor een feestje te zorgen.
World Cup nummer 2 gaat de boeken in als een razendspannende race waarbij ik elke halve ronde op een andere positie lag. Van plaats 6 naar 4 naar 2 en weer terug. Als bij het schudden van een pak kaarten wisselde ik van positie. Het was echter niet enkel mijn positie in de wedstrijd die alle kanten opging, mijn fiets en ik deden net zo hard mee aan dit spel. In de technische afdalingen schoot ik over de bospaadjes van links naar rechts.
Wat voor’n middeltje er in die ondergrond in Albstadt zit weet ik niet maar na de regen van de afgelopen week was het parcours geknipt voor een zeepkistenrace. De ondergrond was spekglad en het was glibberen en glijden door het bos. Dat bleek ook bij de eerste de beste technische passage in de wedstrijd. Ik fietste rond de 8e plaats en zag verschillende dames onderuit gaan. Dit deed me besluiten de zogenoemde ‘chicken lines’ (makkelijkere maar ook langzamere B-lijnen) te kiezen in plaats van alle risico’s te nemen op de A-lijnen. Als je brokken maakt kun je niet verder en dat wil ik koste wat het kost voorkomen. Op de B-lijnen was ik relatief langzaam maar daarvoor in de plaats klom ik als een raket en won hier veel tijd op mijn concurrenten. Zo fietste ik richting een 4e plek. De top 10 dames zat echter vlak bij elkaar en de wedstrijd was nog lang niet beslist. Er was geen enkele rijder die geen foutjes maakte en zo kon er nog van alles gebeuren. Jolanda Neff was gevlogen maar de strijd om het zilver en brons was was nog open!
De cruciale fase van de wedstrijd kwam met nog ongeveer 2 ronden te gaan. Ik had de technische A-lijn passage nog niet gedaan maar wist dat ik mij hier definitief mijn concurrenten zou kunnen ontdoen. Dan zou ik de 2e plaats vrij stevig in handen hebben. In verbeterende condities nam ik het risico… maar nu werd niet het veld maar wel mijn fiets en mijn lichaam flink geschud! Ik werd van de houten vlonder af geschoten, buitelde over de kop en zag even alles om me heen draaien. Ondanks mijn buiteling zat ik snel weer in het zadel en had ik maar 1 plekje verloren. “Dan moet ik de aanval maar openen in de klim” dacht ik. Een halve ronde voor het eind trapte ik alle frustraties van mijn crash uit mijn verzuurde benen en passeerde ik Alessadra Keller. Ik had de 3e plaats in de wedstrijd in handen. Alessandra staat bekend als een bikkel en een bijter, zij geeft nooit op. Dat deed ik echter net zo min! Het gat groeide en zo had ik genoeg tijd om met mijn handen in de lucht over de finish te komen. Ondanks de verre van perfecte wedstrijd had ik het toch klaargespeeld om weer in de top 3 te rijden.
Ik ben superblij dat het zo goed is gegaan en zit nu in de winning mood! Ik doe er in ieder geval alles aan om World Cup nummer 3 (zondag a.s. in Nove Mesto) weer voor een feestje te zorgen.
In een knallende wedstrijd naar 6 min voorsprong.
07/05/18 08:47
Afgelopen zondag reed ik mijn laatste (trainings-)wedstrijd voordat de World Cups weer van start gaan.
De eerste World Cup in Zuid-Afrika is inmiddels twee maanden geleden en het gat naar de rest van de World Cup cyclus moest natuurlijk overbrugd worden. Ik had een aantal mooie wedstrijden uitgekozen en daar mijn schema voor deze periode op gebaseerd. In vorm blijven, materiaal testen, de routine van de wedstrijdvoorbereiding, heel diep gaan, het achterste van je tong laten zien, dat hoort allemaal bij de voorbereiding in aanloop naar deze belangrijke wedstrijden.
Een goede voorbereiding was het afgelopen weekend zeker. Eentje waar ik veel vertrouwen uit kan putten! Ik won de wedstrijd in Eupen (Belgie), die deel uitmaakt van de zogeheten ‘Three Nations Cup’, met dik 6 minuten voorsprong op nummer 2, Fabienne Schaus. De ronde in Eupen lag er mooi en erg snel bij. Het technische gedeelte van het parcours leek wel een achtbaan: bochten in alle richtingen en kris kras door elkaar. Het was een hele uitdaging alle lijnen goed te rijden en het pracours in je hoofd te hebben. Toch leek bij mij dit weekend alles erg vloeiend en soepeltjes te lopen.
Na afloop van de wedstrijd mocht ik het podium delen met Fabienne Schaus uit Luxemburg en (snelle startster en goede vriendin) Lotte Koopmans.
Ik wil de organisatie graag bedanken voor deze mooie wedstrijd en vooral een extra bedankje aan de burgermeester van Eupen, die speciaal voor mij een mooi boek over Eupen en omgeving kwam overhandigen. Dat vind ik echt een leuk gebaar!
Op naar de komende World Cups. De eerste zal worden verreden op 20 mei in het Duitse Albstadt waarna we meteen doorreizen naar Nove Mesto in Tsjechië om de week erop weer te knallen!
De eerste World Cup in Zuid-Afrika is inmiddels twee maanden geleden en het gat naar de rest van de World Cup cyclus moest natuurlijk overbrugd worden. Ik had een aantal mooie wedstrijden uitgekozen en daar mijn schema voor deze periode op gebaseerd. In vorm blijven, materiaal testen, de routine van de wedstrijdvoorbereiding, heel diep gaan, het achterste van je tong laten zien, dat hoort allemaal bij de voorbereiding in aanloop naar deze belangrijke wedstrijden.
Een goede voorbereiding was het afgelopen weekend zeker. Eentje waar ik veel vertrouwen uit kan putten! Ik won de wedstrijd in Eupen (Belgie), die deel uitmaakt van de zogeheten ‘Three Nations Cup’, met dik 6 minuten voorsprong op nummer 2, Fabienne Schaus. De ronde in Eupen lag er mooi en erg snel bij. Het technische gedeelte van het parcours leek wel een achtbaan: bochten in alle richtingen en kris kras door elkaar. Het was een hele uitdaging alle lijnen goed te rijden en het pracours in je hoofd te hebben. Toch leek bij mij dit weekend alles erg vloeiend en soepeltjes te lopen.
Na afloop van de wedstrijd mocht ik het podium delen met Fabienne Schaus uit Luxemburg en (snelle startster en goede vriendin) Lotte Koopmans.
Ik wil de organisatie graag bedanken voor deze mooie wedstrijd en vooral een extra bedankje aan de burgermeester van Eupen, die speciaal voor mij een mooi boek over Eupen en omgeving kwam overhandigen. Dat vind ik echt een leuk gebaar!
Op naar de komende World Cups. De eerste zal worden verreden op 20 mei in het Duitse Albstadt waarna we meteen doorreizen naar Nove Mesto in Tsjechië om de week erop weer te knallen!
Hors Class motordampen
23/04/18 21:55
Stel je voor: je zit op de fiets en je bent je het leplazerus aan het trappen, aan het puffen en zweten. Met een gemiddelde hartslag van 190 kom je nét de berg op en dan, op het topje van de berg, ruik je iets verrukkelijks. Een geur die je een vertrouwd gevoel geeft en je doet terug denken aan ‘die goede oude tijd’.
Mocht dit je ooit overkomen dan zijn mijn instructies als volgt:
1. Lokaliseer de geur
2. Ga zo snel mogelijk naar deze plaats
3. Mocht de geur zich voort bewegen, ga er dan zo snel mogelijk achteraan
4. Geniet zo lang mogelijk van de geur
Dit stappenplan heeft het mij het afgelopen weekend heel veel succes gebracht.
Ik fietste zondag een “Hors Class” wedstrijd in het Oostenrijkse plaatsje Haiming, niet ver van Innsbruck. Het parcours is er schitterend; een dicht bos met vele wortelpaden berg op en af en op en af. De hele wedstrijd gaat dat maar door en dat maakt het een erg zwaar parcours. Geen moment krijg je de tijd om rust in de wedstrijd te pakken. Ik had me voorbereid op een pittige wedstrijd en een stevige strijd.
Vlak na de start nam ik de eerste plaats in de wedstrijd in. Ik zag mijn kans schoon en peerde hem er tussen uit. Niet ver voor mij reed de motor die het wedstrijdparcours vrij houdt. Het is meestal een trialmotor, niet zelden voorzien van een tweetakt krachtbron. Om precies te zijn, één waar een mix van benzine en olie in gaat. Ik voelde me ineens heel erg comfortabel op die eerste plek. Toen ik na een poosje iets dichter bij de motor kwam wist ik waarom; deze geur van tweetakt olie deed me terugdenken aan de tijd dat ik als kind hele dagen doorbracht op de kartbaan om op pocketbikes te rijden. Het is sindsdien mijn favoriete geur en dat kwam me bij deze wedstrijd goed van pas. Ik volgde het bovengenoemde stappenplan en, je raadt het al, ik ging harder en harder. Ik wilde niet alleen de geur blijven volgen maar natuurlijk ook de wedstrijd winnen! Zo liep snel uit op mijn concurrenten. Het verschil met nummer twee was halverwege de wedstrijd meer dan anderhalve minuut. Mijn teamgenote Yana Belomoina reed op een steady 2e plaats en fietste, na een winter met blessureleed, een uitstekende wedstrijd.
Terwijl ik over de boomwortels van dit zware parcours ploeterde hield de motorrijder mij in de gaten. Na 5 rondjes te hebben gereden draaide de coureur de sleutel uit het contact en daarmee stopten ook mijn benen met draaien. Ik was als eerste over de finish gekomen, en hoe! Met een verschil van uiteindelijk 2 minuut en 33 seconden had ik de winst naar me toe getrokken in deze prachtige Hors Class wedstrijd.
Ik heb besloten dat ik voortaan elke wedstrijd maar jacht moet gaan maken op mijn lievelingsgeur!
Mocht dit je ooit overkomen dan zijn mijn instructies als volgt:
1. Lokaliseer de geur
2. Ga zo snel mogelijk naar deze plaats
3. Mocht de geur zich voort bewegen, ga er dan zo snel mogelijk achteraan
4. Geniet zo lang mogelijk van de geur
Dit stappenplan heeft het mij het afgelopen weekend heel veel succes gebracht.
Ik fietste zondag een “Hors Class” wedstrijd in het Oostenrijkse plaatsje Haiming, niet ver van Innsbruck. Het parcours is er schitterend; een dicht bos met vele wortelpaden berg op en af en op en af. De hele wedstrijd gaat dat maar door en dat maakt het een erg zwaar parcours. Geen moment krijg je de tijd om rust in de wedstrijd te pakken. Ik had me voorbereid op een pittige wedstrijd en een stevige strijd.
Vlak na de start nam ik de eerste plaats in de wedstrijd in. Ik zag mijn kans schoon en peerde hem er tussen uit. Niet ver voor mij reed de motor die het wedstrijdparcours vrij houdt. Het is meestal een trialmotor, niet zelden voorzien van een tweetakt krachtbron. Om precies te zijn, één waar een mix van benzine en olie in gaat. Ik voelde me ineens heel erg comfortabel op die eerste plek. Toen ik na een poosje iets dichter bij de motor kwam wist ik waarom; deze geur van tweetakt olie deed me terugdenken aan de tijd dat ik als kind hele dagen doorbracht op de kartbaan om op pocketbikes te rijden. Het is sindsdien mijn favoriete geur en dat kwam me bij deze wedstrijd goed van pas. Ik volgde het bovengenoemde stappenplan en, je raadt het al, ik ging harder en harder. Ik wilde niet alleen de geur blijven volgen maar natuurlijk ook de wedstrijd winnen! Zo liep snel uit op mijn concurrenten. Het verschil met nummer twee was halverwege de wedstrijd meer dan anderhalve minuut. Mijn teamgenote Yana Belomoina reed op een steady 2e plaats en fietste, na een winter met blessureleed, een uitstekende wedstrijd.
Terwijl ik over de boomwortels van dit zware parcours ploeterde hield de motorrijder mij in de gaten. Na 5 rondjes te hebben gereden draaide de coureur de sleutel uit het contact en daarmee stopten ook mijn benen met draaien. Ik was als eerste over de finish gekomen, en hoe! Met een verschil van uiteindelijk 2 minuut en 33 seconden had ik de winst naar me toe getrokken in deze prachtige Hors Class wedstrijd.
Ik heb besloten dat ik voortaan elke wedstrijd maar jacht moet gaan maken op mijn lievelingsgeur!
trappelende-trap-benen
12/03/18 10:43
Terwijl het in Nederland nog vroor, stonden alle mountainbikers alweer aan de start van de eerste World Cup van het seizoen. Dit maal in het warme en stoffige Zuid-Afrika.
Als ik had gewild had ik nog wel even kunnen schaatsen op de Nederlandse sloten en ondergelopen weilanden. Tijdens het verkennen van het mountainbike parcours vroegen veel fiets-collega’s mij er ook naar. Ik had het schaatsseizoen echter prachtig afgesloten en voelde me klaar om weer te gaan fietsen. Mijn benen wilden graag weer trappen en stonden te trappelen om op dit heftige en spectaculaire parcours te strijden voor de eerste World Cup punten.
Die trappelende, trap benen waren blijkbaar de benen die ik nodig had voor succes dit weekend. Het waren deze benen die mij leidden naar mijn eerste World Cup podium bij de Elite Dames!
Allereerst wil ik graag vertellen over het parcours dat de Zuid-Afrikanen voor ons in petto hadden. Het was al maanden kurkdroog in het land en bij de verkenning worstelde iedere rijder met de stoffige ondergrond waar het zoeken was naar voldoende grip. Ook waren er veel prachtige, spectaculaire secties aangelegd: rockgardens, sprongen en kombochten; het zat er allemaal bij. De trainingen liepen nog niet helemaal soepel maar ik stond ondanks een paar blauwe plekken met een heel goed gevoel aan de startlijn. Toch waren mijn eerste meters niet om over naar huis te schrijven. Ik hoefde er ook niet over naar huis te schrijven want mijn ouders waren helemaal gekomen om mij live aan te moedigen. Zij schreeuwden mij de eerste ronde door en ik nam meteen wraak. Elke meter ging het beter en ik won al vroeg in de wedstrijd vele posities. Ongemerkt schoof ik door naar de top vijf en niet veel later hoorde ik vanaf de kant dat ik op een derde positie lag. Ik geloofde het in eerste instantie niet maar toen ik langs start-finish kwam, zag ik dat het klopte. Maar… ik wist hoe lang de wedstrijd nog zou duren en dat de hitte parten zou kunnen gaan spelen. Wat ik niet wist, was of ik mijn tempo van de eerste ronde zou kunnen volhouden.
Vanaf het moment dat ik de derde plaats pakte, bleef ik een beetje hangen tussen de twee dames vóór mij (Annika Langvad en Pauline Ferrand Prevot) en een klein groepje rijdsters achter mij. Zowel voor- als achter was het verschil ongeveer een halve minuut. Wanneer de twee koploopsters een foutje maakten kwam ik dichter bij maar één ronde later waren het weer die dertig seconden waar ik tegenaan hikte. Ik bleef trappen en probeerde een hoge frequentie op de steile klim te behouden. Het gat achter me groeide en met nog één ronde te gaan voelde ik me behoorlijk zeker van een podium plaats. Het was een wat eenzame wedstrijd maar bij het kruisen van de finishlijn voelde ik me alles behalve eenzaam. Het publiek joelde en klapte en ik voelde me ongelofelijk blij. Ik snapte niet hoe mijn trappelende trap benen het hadden klaar gespeeld maar op het ereschavot stonden ze nog steeds te trappelen.
Ik ben ook heel erg blij en dankbaar dat ik mijn nieuwe team (het CST-Sandd-AE Team) had kunnen trakteren op deze 3e plaats. De super begeleiding en het materiaal die ik krijg bij het team hebben mede geholpen mijn benen zo hard te laten trappen.
Als ik had gewild had ik nog wel even kunnen schaatsen op de Nederlandse sloten en ondergelopen weilanden. Tijdens het verkennen van het mountainbike parcours vroegen veel fiets-collega’s mij er ook naar. Ik had het schaatsseizoen echter prachtig afgesloten en voelde me klaar om weer te gaan fietsen. Mijn benen wilden graag weer trappen en stonden te trappelen om op dit heftige en spectaculaire parcours te strijden voor de eerste World Cup punten.
Die trappelende, trap benen waren blijkbaar de benen die ik nodig had voor succes dit weekend. Het waren deze benen die mij leidden naar mijn eerste World Cup podium bij de Elite Dames!
Allereerst wil ik graag vertellen over het parcours dat de Zuid-Afrikanen voor ons in petto hadden. Het was al maanden kurkdroog in het land en bij de verkenning worstelde iedere rijder met de stoffige ondergrond waar het zoeken was naar voldoende grip. Ook waren er veel prachtige, spectaculaire secties aangelegd: rockgardens, sprongen en kombochten; het zat er allemaal bij. De trainingen liepen nog niet helemaal soepel maar ik stond ondanks een paar blauwe plekken met een heel goed gevoel aan de startlijn. Toch waren mijn eerste meters niet om over naar huis te schrijven. Ik hoefde er ook niet over naar huis te schrijven want mijn ouders waren helemaal gekomen om mij live aan te moedigen. Zij schreeuwden mij de eerste ronde door en ik nam meteen wraak. Elke meter ging het beter en ik won al vroeg in de wedstrijd vele posities. Ongemerkt schoof ik door naar de top vijf en niet veel later hoorde ik vanaf de kant dat ik op een derde positie lag. Ik geloofde het in eerste instantie niet maar toen ik langs start-finish kwam, zag ik dat het klopte. Maar… ik wist hoe lang de wedstrijd nog zou duren en dat de hitte parten zou kunnen gaan spelen. Wat ik niet wist, was of ik mijn tempo van de eerste ronde zou kunnen volhouden.
Vanaf het moment dat ik de derde plaats pakte, bleef ik een beetje hangen tussen de twee dames vóór mij (Annika Langvad en Pauline Ferrand Prevot) en een klein groepje rijdsters achter mij. Zowel voor- als achter was het verschil ongeveer een halve minuut. Wanneer de twee koploopsters een foutje maakten kwam ik dichter bij maar één ronde later waren het weer die dertig seconden waar ik tegenaan hikte. Ik bleef trappen en probeerde een hoge frequentie op de steile klim te behouden. Het gat achter me groeide en met nog één ronde te gaan voelde ik me behoorlijk zeker van een podium plaats. Het was een wat eenzame wedstrijd maar bij het kruisen van de finishlijn voelde ik me alles behalve eenzaam. Het publiek joelde en klapte en ik voelde me ongelofelijk blij. Ik snapte niet hoe mijn trappelende trap benen het hadden klaar gespeeld maar op het ereschavot stonden ze nog steeds te trappelen.
Ik ben ook heel erg blij en dankbaar dat ik mijn nieuwe team (het CST-Sandd-AE Team) had kunnen trakteren op deze 3e plaats. De super begeleiding en het materiaal die ik krijg bij het team hebben mede geholpen mijn benen zo hard te laten trappen.
succesvol begin in Cyprus
28/02/18 18:18
Mijn start bij het CST-American Eagle Team én seizoen 2018 is aangebroken!!
Terwijl ik in het vliegtuig zit van Cyprus naar Zuid- Afrika kijk ik terug op de afgelopen twee weken. Het waren bewogen dagen met wedstrijden, fotoshoots en trainingen. Ons team verbleef de afgelopen twee weken in het aandoenlijke plaatsje Tochni; een mini dorpje met kinderkopjes, oude huisjes en een klein fruit winkeltje. Dat klinkt toch best idyllisch? Het was een goede plek om nader kennis te maken met mijn teamgenoten en de begeleiding. Alle 8 renners (3 dames en 5 heren) met 7 verschillende nationaliteiten zullen samen tenslotte nog een hoop gaan beleven deze zomer.
Zeker niet onbelangrijk; deze week stond ook de eerste wedstrijd van het seizoen op het programma. Dit was echter geen ‘normale’ cross country wedstrijd van anderhalf uur maar een meerdaagse marathon race (bestaande uit twee lange etappes door de bergen gevolgd door één cross county wedstrijd op de laatste dag). Het is voor veel mountainbikers een populaire wedstrijd om het seizoen af te trappen. Daarnaast lieten ook niet-mountainbikers zich dit jaar zien in Cyprus; de Olympisch Kampioene op de weg, Anna Van der Breggen was ook van de partij.
Na een aantal dagen lekker trainen en alle etappes te hebben verkend moest ik de knop even omzetten. Mijn laatste wedstrijd op de schaats was tenslotte amper drie weken geleden en dit was toch wel weer even wennen. De eerste twee dagen vond ik mede daardoor lastig. De marathon etappes zijn niet zo technisch en speels. Je hebt een langere concentratie curve nodig en je moet je wedstrijd goed indelen. Het is niet zomaar een kwestie van: ‘gaan met die banaan en we zien wel waar het schip strand (of niet).’ Als je dat doet, komt het je uiteindelijk duur te staan. In de eerste etappe maakte ik die fout. Op de lange klim blies ik mezelf op en ik kende moeilijke laatste kilometers. Maar ik wist te overleven en kon met aardig goede benen de volgende dag in de herkansing. Ik kon mijn rust beter bewaren en hield in mijn achterhoofd dat de mooiste en voor mij belangrijkste wedstrijd (de cross country race) nog moest komen.
Zo begon ik aan de laatste dag met een 9e positie in het klassement. Een prima uitvalsbasis voor een mooie en sterke wedstrijd. Dat werd het zeker! Ik was vlot uit de startblokken en sloot aan bij Annika Langvad, Erin Huck en Anna van der Breggen. Ik merkte dat ik weer helemaal in mijn element kwam. Ik genoot van de technische trails, de kortere klimmetjes, en het melkzuur dat bijna uit mijn oren kwam gutsen. Ja, pijnlijk eigenlijk… maar toch wel fijn om weer te sjezen. En helemaal op mijn mooie nieuwe American Eagle fiets!
Ik lag lang op de 3e positie met Anna in mijn kielzog. Wat een klimster is dat! Ik keek mijn ogen uit wat een ongelofelijke power Anna heeft. En dan riep ze me tussendoor nog even toe: “Tandje zwaarder trappen Anne.” Phoe, dat zat er bij mij helaas niet meer in. Toch wist ik met nog 2 rondjes te gaan een gat te slaan en voorsprong op te bouwen. Natuurlijk is mountainbiken diverser en technischer dan het wegwielrennen en zo wist ik tijdswinst te pakken op Anna. Soms kwam ze bijna terug op de klim maar ik wist mijn 3e plaats veilig te stellen.
De laatste dagen van ons trainingskamp stonden in het teken van fotoshoots (de resultaten daarvan zullen zeker niet onopgemerkt blijven) en lekker trainen. Ik heb een hele mooie en fijne start gehad met het team en heb er heel veel vertrouwen in dat het een super samenwerking zal worden!
Nu verder met onze reis naar Zuid- Afrika. Op, naar de eerste World Cup van het seizoen.
Terwijl ik in het vliegtuig zit van Cyprus naar Zuid- Afrika kijk ik terug op de afgelopen twee weken. Het waren bewogen dagen met wedstrijden, fotoshoots en trainingen. Ons team verbleef de afgelopen twee weken in het aandoenlijke plaatsje Tochni; een mini dorpje met kinderkopjes, oude huisjes en een klein fruit winkeltje. Dat klinkt toch best idyllisch? Het was een goede plek om nader kennis te maken met mijn teamgenoten en de begeleiding. Alle 8 renners (3 dames en 5 heren) met 7 verschillende nationaliteiten zullen samen tenslotte nog een hoop gaan beleven deze zomer.
Zeker niet onbelangrijk; deze week stond ook de eerste wedstrijd van het seizoen op het programma. Dit was echter geen ‘normale’ cross country wedstrijd van anderhalf uur maar een meerdaagse marathon race (bestaande uit twee lange etappes door de bergen gevolgd door één cross county wedstrijd op de laatste dag). Het is voor veel mountainbikers een populaire wedstrijd om het seizoen af te trappen. Daarnaast lieten ook niet-mountainbikers zich dit jaar zien in Cyprus; de Olympisch Kampioene op de weg, Anna Van der Breggen was ook van de partij.
Na een aantal dagen lekker trainen en alle etappes te hebben verkend moest ik de knop even omzetten. Mijn laatste wedstrijd op de schaats was tenslotte amper drie weken geleden en dit was toch wel weer even wennen. De eerste twee dagen vond ik mede daardoor lastig. De marathon etappes zijn niet zo technisch en speels. Je hebt een langere concentratie curve nodig en je moet je wedstrijd goed indelen. Het is niet zomaar een kwestie van: ‘gaan met die banaan en we zien wel waar het schip strand (of niet).’ Als je dat doet, komt het je uiteindelijk duur te staan. In de eerste etappe maakte ik die fout. Op de lange klim blies ik mezelf op en ik kende moeilijke laatste kilometers. Maar ik wist te overleven en kon met aardig goede benen de volgende dag in de herkansing. Ik kon mijn rust beter bewaren en hield in mijn achterhoofd dat de mooiste en voor mij belangrijkste wedstrijd (de cross country race) nog moest komen.
Zo begon ik aan de laatste dag met een 9e positie in het klassement. Een prima uitvalsbasis voor een mooie en sterke wedstrijd. Dat werd het zeker! Ik was vlot uit de startblokken en sloot aan bij Annika Langvad, Erin Huck en Anna van der Breggen. Ik merkte dat ik weer helemaal in mijn element kwam. Ik genoot van de technische trails, de kortere klimmetjes, en het melkzuur dat bijna uit mijn oren kwam gutsen. Ja, pijnlijk eigenlijk… maar toch wel fijn om weer te sjezen. En helemaal op mijn mooie nieuwe American Eagle fiets!
Ik lag lang op de 3e positie met Anna in mijn kielzog. Wat een klimster is dat! Ik keek mijn ogen uit wat een ongelofelijke power Anna heeft. En dan riep ze me tussendoor nog even toe: “Tandje zwaarder trappen Anne.” Phoe, dat zat er bij mij helaas niet meer in. Toch wist ik met nog 2 rondjes te gaan een gat te slaan en voorsprong op te bouwen. Natuurlijk is mountainbiken diverser en technischer dan het wegwielrennen en zo wist ik tijdswinst te pakken op Anna. Soms kwam ze bijna terug op de klim maar ik wist mijn 3e plaats veilig te stellen.
De laatste dagen van ons trainingskamp stonden in het teken van fotoshoots (de resultaten daarvan zullen zeker niet onopgemerkt blijven) en lekker trainen. Ik heb een hele mooie en fijne start gehad met het team en heb er heel veel vertrouwen in dat het een super samenwerking zal worden!
Nu verder met onze reis naar Zuid- Afrika. Op, naar de eerste World Cup van het seizoen.
Award: De beste MTB'er van 2017
21/12/17 22:15
Ik schrijf dit verhaal met twee belangrijke redenen.
Reden 1: Ik ben afgelopen weekend uitgeroepen tot de beste mountainbikester van het jaar 2017! De award, een prachtige foto geprint op doek, is voor mij een herinnering voor alle bijzondere, leerzame en goede wedstrijden van het seizoen 2017. Als sporter vergeet je vaak terug te denken aan mooie momenten in je seizoen. Uiteraard heb ik wel teruggedacht aan mijn wedstrijden maar vooral met het doel om te analyseren; waar kan ik nog verbeteren? Welke voorbereiding paste me het best? Natuurlijk is dat ook het leuke aan mijn sport. Je doet stap voor stap ervaring op en leert zo toewerken naar een piekmoment. Na het analyseren van het seizoen was het tijdens de uitreiking van de award een goed moment om ook trots te kunnen zijn op mijn prestaties. Het was het eerste seizoen dat ik bij de Elite aan de start stond en ik had nooit durven dromen dat ik al zó voorin mee zou kunnen strijden en in de top 10 in World Cups zou kunnen rijden. Waar kwam dat eigenlijk vandaan? Tja dat is weer het stukje analyseren. Nu wil ik gewoon even genieten…
Reden 2 heeft ook te maken met de award uitreiking. Het was namelijk een hele geslaagde en gezellige avond waar ook de award voor de Elite mannen (deze ging naar Mathieu van der Poel) en de award voor de Beloften (David Nordemann en Hannah van Boven) werden uitgereikt. Tijdens de uitreiking werd gezorgd voor mooie muziek, gezelligheid en verhalen. Ik wil vooral even kwijt dat ik echt heel trots ben op het resultaat van alle Nederlandse renners. Dit seizoen gaf mij het gevoel dat je elkaar naar een hoger niveau kunt tillen. Ik wil graag alle renners meegeven: ga er 100% voor en doe het met plezier. Als je iets doet moet je het goed doen en moet je de vechtlust van de topsporter in je naar boven halen. Of het nu gaat om een wedstrijd of om een training. Als je de beste wilt zijn dat wordt je dat ook! En die vechtlust hebben heel veel Nederlandse mountainbikers! Dat hebben we dit seizoen laten zien op het EK en het WK maar ook bij de jongere talenten is dat gebleken.
Zo, dat wilde ik kwijt. Ik geniet nu nog even van mijn award en hoop dat andere prijswinnaars dat ook zullen doen. Om daarna, zoals een echte topsporter betaamt, weer snel vooruit te kijken naar het seizoen dat komen gaat. Tot dan!
Reden 1: Ik ben afgelopen weekend uitgeroepen tot de beste mountainbikester van het jaar 2017! De award, een prachtige foto geprint op doek, is voor mij een herinnering voor alle bijzondere, leerzame en goede wedstrijden van het seizoen 2017. Als sporter vergeet je vaak terug te denken aan mooie momenten in je seizoen. Uiteraard heb ik wel teruggedacht aan mijn wedstrijden maar vooral met het doel om te analyseren; waar kan ik nog verbeteren? Welke voorbereiding paste me het best? Natuurlijk is dat ook het leuke aan mijn sport. Je doet stap voor stap ervaring op en leert zo toewerken naar een piekmoment. Na het analyseren van het seizoen was het tijdens de uitreiking van de award een goed moment om ook trots te kunnen zijn op mijn prestaties. Het was het eerste seizoen dat ik bij de Elite aan de start stond en ik had nooit durven dromen dat ik al zó voorin mee zou kunnen strijden en in de top 10 in World Cups zou kunnen rijden. Waar kwam dat eigenlijk vandaan? Tja dat is weer het stukje analyseren. Nu wil ik gewoon even genieten…
Reden 2 heeft ook te maken met de award uitreiking. Het was namelijk een hele geslaagde en gezellige avond waar ook de award voor de Elite mannen (deze ging naar Mathieu van der Poel) en de award voor de Beloften (David Nordemann en Hannah van Boven) werden uitgereikt. Tijdens de uitreiking werd gezorgd voor mooie muziek, gezelligheid en verhalen. Ik wil vooral even kwijt dat ik echt heel trots ben op het resultaat van alle Nederlandse renners. Dit seizoen gaf mij het gevoel dat je elkaar naar een hoger niveau kunt tillen. Ik wil graag alle renners meegeven: ga er 100% voor en doe het met plezier. Als je iets doet moet je het goed doen en moet je de vechtlust van de topsporter in je naar boven halen. Of het nu gaat om een wedstrijd of om een training. Als je de beste wilt zijn dat wordt je dat ook! En die vechtlust hebben heel veel Nederlandse mountainbikers! Dat hebben we dit seizoen laten zien op het EK en het WK maar ook bij de jongere talenten is dat gebleken.
Zo, dat wilde ik kwijt. Ik geniet nu nog even van mijn award en hoop dat andere prijswinnaars dat ook zullen doen. Om daarna, zoals een echte topsporter betaamt, weer snel vooruit te kijken naar het seizoen dat komen gaat. Tot dan!
Transfer naar het Brentjens MTB team!
12/11/17 09:47
Het officiële persbericht is al even de deur uit maar ik wilde het nieuws toch niet onvermeld op mijn website voorbij laten gaan!
Ik ben heel erg blij te kunnen vertellen dat ik vanaf 2018 zal aansluiten bij het Bart Brentjens mountainbike team. Een team met veel ervaring en professionele begeleiding. Bovendien staat het team op het moment nummer één op de UCI wereld ranglijst.
Ik sluit daarmee prachtig een hoofdstuk af. Twee jaar lang heb ik met heel veel plezier en succes voor het Habitat mountainbike team gereden. Het team, de begeleiding en mijn materiaal waren helemaal op mij afgestemd en zo kon ik de afgelopen seizoenen enorme stappen richting de wereld top maken. Ik wil Habitat heel erg bedanken.
Vorige week werd het nieuws dan eindelijk bekend. Hierbij het persbericht over mijn transfer.
Lees meer...
Ik ben heel erg blij te kunnen vertellen dat ik vanaf 2018 zal aansluiten bij het Bart Brentjens mountainbike team. Een team met veel ervaring en professionele begeleiding. Bovendien staat het team op het moment nummer één op de UCI wereld ranglijst.
Ik sluit daarmee prachtig een hoofdstuk af. Twee jaar lang heb ik met heel veel plezier en succes voor het Habitat mountainbike team gereden. Het team, de begeleiding en mijn materiaal waren helemaal op mij afgestemd en zo kon ik de afgelopen seizoenen enorme stappen richting de wereld top maken. Ik wil Habitat heel erg bedanken.
Vorige week werd het nieuws dan eindelijk bekend. Hierbij het persbericht over mijn transfer.
Lees meer...Van de wereld aan de andere kant van de wereld
12/09/17 14:16
Ik was even van de wereld toen ik afgelopen zaterdag in de eerste volle ronde op het WK ten val kwam. Ik krabbelde snel op en deed een poging weer aan te haken bij de Zwitserse Sina Frei. Hierbij mijn blog over dit bewogen WK week aan de andere kant van de wereld.
Het was tien dagen vóór het WK dat zou plaatsvinden in het Australische Cairns. De leden van het Nederlands team, bestaande uit 7 renners en 3 begeleiders, sleepten met hun koffers, fietsen, massagetafels en gereedschap over de luchthaven. Er stond ons een lange reis te wachten. Via een tussenstop van 16 uur in Hongkong (die uiteraard werd gebuikt om wat cultuur te proeven) bereikten we uiteindelijk Cairns. Ik was meteen onder de indruk van het mooie gebied. Het regenwoud en het strand waren prachtig. Heel veel tijd om meer te zien van de overweldigende natuur in Australië was er niet. Het zou een belangrijk WK voor mij worden en ik focuste mij het liefst volledig op de wedstrijd. Ik voelde de goede vorm en op mijn laatste WK in de categorie ‘onder 23’ was ik er uiteraard op gebrand voor de medailles te gaan.
De trainingen voorafgaand aan de wedstrijd waren onwijs gaaf. Het was geweldig om dwars door de jungle te fietsen. De tropische bomen en lianen zag ik langsflitsen tijdens de snelle afdaling van dit parcours. Dat is nog eens genieten.
Dit ‘jungle parcours’ heeft alles in zich: krap, stijl, technisch en tactisch. Doordat de lange klim op dit parcours zo smal is, is er weinig plaats om in te halen en is een goede start cruciaal. Zigzaggend gaat de klim omhoog totdat je met gierende hartkleppen bovenaan de eerste ‘rockgarden’ komt. Door de vermoeidheid een extra lastig te nemen sectie. Direct hierna volgt een heuse raceafdaling met strakke kombochten en spectaculaire sprongen. De snelheid loopt hier op tot 50 km per uur.
Op zaterdag was ik klaar voor de wedstrijd. Met een paar pijnstillers achter de kiezen fietste ik me warm op de rollerbank. Tja, die pijnstillers had ik helaas nodig want de dag voor de race was ik op mijn knie gevallen en was er vocht in ontstaan. Gelukkig kwam er na vijf minuten fietsen weer een grote glimlacht op mijn gezicht. Ik had geen pijn en wist dat ik nog altijd mee zou kunnen strijden voor het podium.
Ik was pijlsnel uit de startblokken. Met een kopstart vloog ik over de eerste 300 meter van het parcours. Uit mijn ooghoeken zag ik Kate Courtney versnellen, een foutje maken en hoorde ik haar onderuit gaan. Ook Alessandra Keller viel en deze twee dames waren samen met Sina Frei mijn grootste concurrentes. Ik was blij dat ik niet bij de val betrokken raakte en sjeesde verder, nu vlak achter Sina Frei, het parcours over. In de eerste klim was ik tevreden met mijn tweede positie. Zolang ik Sina kon volgen was er geen reden om drukte te maken. We kwamen na één ronde al op flinke voorsprong langs de start- finishlijn. Ik leek in een perfecte uitgangspositie te zitten. Maar… wil je winnen, dan moet alles van het begin tot het einde goed gaan. Eén simpel bochtje op stenige ondergrond schatte ik totaal verkeerd in en ik gleed onderuit. Gelukkig kon ik snel weer opkrabbelen en met spetters bloed op mijn mooie witte schoenen sloot ik weer snel aan bij Sina. Ik wilde nu geen fouten meer maken en was blij dat ik zo makkelijk weer de aansluiting had gevonden. Tóch ging het voor de tweede keer mis. Ditmaal had ik te maken met een veel langdurigere stop. Mijn derailleur gaf problemen waardoor mijn ketting er telkens af vloog. Vele dames flitsen langs en ik stond daar maar te prutsen. Dit gedoe kostte me ruim 40 seconden. Toch sprong ik vol goede moed weer op mijn fiets en begon aan mijn inhaalrace. Ik wist dat de regenboogtrui voor de wereldkampioen dit jaar niet van mij zou worden maar nog altijd had ik hoop op een podiumplaats. Al snel had ik de top 3 weer in zicht maar ik voelde dat mijn benen af en toe begonnen te verkrampen. “Shit” dacht ik, “ben ik nu toch te snel en te enthousiast aan mijn inhaalrace begonnen?” Het lukte niet meer, de power en het vertrouwen waren weg. Ik verloor een aantal plaatsen en keek soms gefrustreerd naar beneden waar ik een rood bebloed been als een wilde in de rondte zag trappen. Het was tevergeefs. Als 6e kwam ik over de finish. Ik baalde als een stekker. Ondanks het feit dat een 6e plaats niet slecht is, wist ik gewoon dat er veel meer had ingezeten.
De wond die mijn schoen rood had gekleurd was dieper dan gedacht. Een half uur na mijn wedstrijd werden er met zorg acht hechtingen in mijn knie geregen in de EHBO tent. Of het door de verdoving kwam of dat de dokter toverdraad gebruikte; ik kon alles toch snel weer in positief daglicht zien. Ik besefte me dat dit bij de sport hoort. Sport is hard maar zit vol emoties. Zonder teleurstelling bestaat er geen vreugde. Ik ga mijn knie goed laten genezen, zal de rustperiode in gaan en volgend seizoen weer keihard knallen in de Elite categorie.
Ik was overigens niet de enige met pech. Onze U23 jongen Marc Bouwmeester viel al op de eerste dag en moest een flink aantal dagen in het ziekenhuis doorbrengen. Ik hoop dat wij hem als team kracht en moed hebben geven en dat hij snel weer zal opknappen. Heel veel beterschap Marc!
Het was tien dagen vóór het WK dat zou plaatsvinden in het Australische Cairns. De leden van het Nederlands team, bestaande uit 7 renners en 3 begeleiders, sleepten met hun koffers, fietsen, massagetafels en gereedschap over de luchthaven. Er stond ons een lange reis te wachten. Via een tussenstop van 16 uur in Hongkong (die uiteraard werd gebuikt om wat cultuur te proeven) bereikten we uiteindelijk Cairns. Ik was meteen onder de indruk van het mooie gebied. Het regenwoud en het strand waren prachtig. Heel veel tijd om meer te zien van de overweldigende natuur in Australië was er niet. Het zou een belangrijk WK voor mij worden en ik focuste mij het liefst volledig op de wedstrijd. Ik voelde de goede vorm en op mijn laatste WK in de categorie ‘onder 23’ was ik er uiteraard op gebrand voor de medailles te gaan.
De trainingen voorafgaand aan de wedstrijd waren onwijs gaaf. Het was geweldig om dwars door de jungle te fietsen. De tropische bomen en lianen zag ik langsflitsen tijdens de snelle afdaling van dit parcours. Dat is nog eens genieten.
Dit ‘jungle parcours’ heeft alles in zich: krap, stijl, technisch en tactisch. Doordat de lange klim op dit parcours zo smal is, is er weinig plaats om in te halen en is een goede start cruciaal. Zigzaggend gaat de klim omhoog totdat je met gierende hartkleppen bovenaan de eerste ‘rockgarden’ komt. Door de vermoeidheid een extra lastig te nemen sectie. Direct hierna volgt een heuse raceafdaling met strakke kombochten en spectaculaire sprongen. De snelheid loopt hier op tot 50 km per uur.
Op zaterdag was ik klaar voor de wedstrijd. Met een paar pijnstillers achter de kiezen fietste ik me warm op de rollerbank. Tja, die pijnstillers had ik helaas nodig want de dag voor de race was ik op mijn knie gevallen en was er vocht in ontstaan. Gelukkig kwam er na vijf minuten fietsen weer een grote glimlacht op mijn gezicht. Ik had geen pijn en wist dat ik nog altijd mee zou kunnen strijden voor het podium.
Ik was pijlsnel uit de startblokken. Met een kopstart vloog ik over de eerste 300 meter van het parcours. Uit mijn ooghoeken zag ik Kate Courtney versnellen, een foutje maken en hoorde ik haar onderuit gaan. Ook Alessandra Keller viel en deze twee dames waren samen met Sina Frei mijn grootste concurrentes. Ik was blij dat ik niet bij de val betrokken raakte en sjeesde verder, nu vlak achter Sina Frei, het parcours over. In de eerste klim was ik tevreden met mijn tweede positie. Zolang ik Sina kon volgen was er geen reden om drukte te maken. We kwamen na één ronde al op flinke voorsprong langs de start- finishlijn. Ik leek in een perfecte uitgangspositie te zitten. Maar… wil je winnen, dan moet alles van het begin tot het einde goed gaan. Eén simpel bochtje op stenige ondergrond schatte ik totaal verkeerd in en ik gleed onderuit. Gelukkig kon ik snel weer opkrabbelen en met spetters bloed op mijn mooie witte schoenen sloot ik weer snel aan bij Sina. Ik wilde nu geen fouten meer maken en was blij dat ik zo makkelijk weer de aansluiting had gevonden. Tóch ging het voor de tweede keer mis. Ditmaal had ik te maken met een veel langdurigere stop. Mijn derailleur gaf problemen waardoor mijn ketting er telkens af vloog. Vele dames flitsen langs en ik stond daar maar te prutsen. Dit gedoe kostte me ruim 40 seconden. Toch sprong ik vol goede moed weer op mijn fiets en begon aan mijn inhaalrace. Ik wist dat de regenboogtrui voor de wereldkampioen dit jaar niet van mij zou worden maar nog altijd had ik hoop op een podiumplaats. Al snel had ik de top 3 weer in zicht maar ik voelde dat mijn benen af en toe begonnen te verkrampen. “Shit” dacht ik, “ben ik nu toch te snel en te enthousiast aan mijn inhaalrace begonnen?” Het lukte niet meer, de power en het vertrouwen waren weg. Ik verloor een aantal plaatsen en keek soms gefrustreerd naar beneden waar ik een rood bebloed been als een wilde in de rondte zag trappen. Het was tevergeefs. Als 6e kwam ik over de finish. Ik baalde als een stekker. Ondanks het feit dat een 6e plaats niet slecht is, wist ik gewoon dat er veel meer had ingezeten.
De wond die mijn schoen rood had gekleurd was dieper dan gedacht. Een half uur na mijn wedstrijd werden er met zorg acht hechtingen in mijn knie geregen in de EHBO tent. Of het door de verdoving kwam of dat de dokter toverdraad gebruikte; ik kon alles toch snel weer in positief daglicht zien. Ik besefte me dat dit bij de sport hoort. Sport is hard maar zit vol emoties. Zonder teleurstelling bestaat er geen vreugde. Ik ga mijn knie goed laten genezen, zal de rustperiode in gaan en volgend seizoen weer keihard knallen in de Elite categorie.
Ik was overigens niet de enige met pech. Onze U23 jongen Marc Bouwmeester viel al op de eerste dag en moest een flink aantal dagen in het ziekenhuis doorbrengen. Ik hoop dat wij hem als team kracht en moed hebben geven en dat hij snel weer zal opknappen. Heel veel beterschap Marc!
Meer klikkeloss dan klakkeloos
28/08/17 15:54
Ik neem altijd klakkeloos aan dat de start wel goed zal gaan maar ditmaal was mijn start klikkeloos. Ik miste bij het startschot mijn pedaal volledig en raakte dus niet ingeklikt. Het gevolg was rennen over de eerste klim, een 21e plaats na de eerste ronde en paniekerig getrap om plaatsen goed te maken. Ik kan wel spreken van een waardeloos begin van de wedstrijd tijdens deze World Cup finale in het Italiaanse Val di Sole.
Mijn klikkeloze begin van de wedstrijd in Val di Sole. Redbull.tv
Ik stond vóór deze wedstrijd negende in het algemeen klassement en met nog maar één World Cup in de serie van zes te gaan was ik er uiteraard op gebrand een top 10 plaats te behouden. Voor aanvang van de wedstrijd was ik ervan overtuigd dat ik dit zou kunnen. Zowel conditioneel als technisch stond ik er goed voor. Toch leek deze doelstelling na de start in duigen te vallen. Na dat ‘klikkeloos’ gedoe in de start deed ik mijn uiterste best om naar voren te rijden maar slaagde daar in eerste instantie niet in. Ik werd bij elke klim misselijk en kon gewoon niet sneller. Ondanks mijn eerste moeizame rondjes over het parcours gaf ik de moed niet op. En warempel, ik merkte dat ik halverwege de wedstrijd weer een ‘normaal’ gevoel kreeg in mijn maag en zo kon ik mijn inhaalrace beginnen.
Mijn naam- en landgenote Anne Terpstra reed een hele sterke wedstrijd en nadat ik haar in het vizier kreeg konden we een tijdje samen oprijden. Het voelde goed dat ik nu een hoge trapfrequentie kon draaien en ik zag een aantal meiden voor me stilvallen. De grootste tijdswinst kon ik pakken op het BMX gedeelte. Dit is de sectie van het parcours waar deze wedstrijd om bekend staat. Normaal gesproken worden op dit deel alleen four-cross (4X) wedstrijden gehouden maar nu mochten wij met onze mountainbikes over een aantal van die prachtige jumps vliegen. Zo vloog ik naar voren en ging de knop in de kop helemaal om. Ik keek alleen nog voor me en daar zag ik wonder boven wonder dat een top 10 klassering in deze wedstrijd haalbaar zou zijn. Zo kon ik nog hard doorrammen met een goede positie in het vooruitzicht. In de laatste twee kilometer keek ik de Amerikaanse Lea Davison en de Canadese Catharine Pendrel in de rug. Het was niet ver meer maar ik wist Catharine nog nèt in te halen. Lea had een sterk eindschot en finishte vóór mij op een zevende plaats. Zo was de 8e positie dus voor mij en is het toch weer gelukt om in de top 10 te rijden. Dat had ik zeker niet had verwacht na die slechte start. Anne Terpstra reed naar een 10e plaats en daarmee hebben de Nederlandse rensters het uitstekend gedaan. We laten echt zien dat de Nederlandse dames dit jaar grote spongen voorwaarts hebben gemaakt.
Met trots kan ik zeggen dat ik in het algemeen klassement van de World Cup 2017 een 10e plaats heb behaald. Na zo veel constante wedstrijden, goede prestaties maar ook zo vele leermomenten tussen de Elite Dames kijk ik met een heel tevreden gevoel terug op de zes World Cups van 2017! Het seizoen is echter nog niet voorbij. Over 12 dagen sta ik bij de U23 dames aan de start van het WK in Cairns, Australië.
Mijn klikkeloze begin van de wedstrijd in Val di Sole. Redbull.tv
Ik stond vóór deze wedstrijd negende in het algemeen klassement en met nog maar één World Cup in de serie van zes te gaan was ik er uiteraard op gebrand een top 10 plaats te behouden. Voor aanvang van de wedstrijd was ik ervan overtuigd dat ik dit zou kunnen. Zowel conditioneel als technisch stond ik er goed voor. Toch leek deze doelstelling na de start in duigen te vallen. Na dat ‘klikkeloos’ gedoe in de start deed ik mijn uiterste best om naar voren te rijden maar slaagde daar in eerste instantie niet in. Ik werd bij elke klim misselijk en kon gewoon niet sneller. Ondanks mijn eerste moeizame rondjes over het parcours gaf ik de moed niet op. En warempel, ik merkte dat ik halverwege de wedstrijd weer een ‘normaal’ gevoel kreeg in mijn maag en zo kon ik mijn inhaalrace beginnen.
Mijn naam- en landgenote Anne Terpstra reed een hele sterke wedstrijd en nadat ik haar in het vizier kreeg konden we een tijdje samen oprijden. Het voelde goed dat ik nu een hoge trapfrequentie kon draaien en ik zag een aantal meiden voor me stilvallen. De grootste tijdswinst kon ik pakken op het BMX gedeelte. Dit is de sectie van het parcours waar deze wedstrijd om bekend staat. Normaal gesproken worden op dit deel alleen four-cross (4X) wedstrijden gehouden maar nu mochten wij met onze mountainbikes over een aantal van die prachtige jumps vliegen. Zo vloog ik naar voren en ging de knop in de kop helemaal om. Ik keek alleen nog voor me en daar zag ik wonder boven wonder dat een top 10 klassering in deze wedstrijd haalbaar zou zijn. Zo kon ik nog hard doorrammen met een goede positie in het vooruitzicht. In de laatste twee kilometer keek ik de Amerikaanse Lea Davison en de Canadese Catharine Pendrel in de rug. Het was niet ver meer maar ik wist Catharine nog nèt in te halen. Lea had een sterk eindschot en finishte vóór mij op een zevende plaats. Zo was de 8e positie dus voor mij en is het toch weer gelukt om in de top 10 te rijden. Dat had ik zeker niet had verwacht na die slechte start. Anne Terpstra reed naar een 10e plaats en daarmee hebben de Nederlandse rensters het uitstekend gedaan. We laten echt zien dat de Nederlandse dames dit jaar grote spongen voorwaarts hebben gemaakt.
Met trots kan ik zeggen dat ik in het algemeen klassement van de World Cup 2017 een 10e plaats heb behaald. Na zo veel constante wedstrijden, goede prestaties maar ook zo vele leermomenten tussen de Elite Dames kijk ik met een heel tevreden gevoel terug op de zes World Cups van 2017! Het seizoen is echter nog niet voorbij. Over 12 dagen sta ik bij de U23 dames aan de start van het WK in Cairns, Australië.
Door haarspelden naar een zesde plaats in Canada
07/08/17 19:43
Zoals ik vlinders in mijn buik krijg als ik denk aan het parcours in Canada zo krijg ik buikkramp als ik denk aan de luchthaven van Montréal. Al twee jaar achtereen loopt mijn vlucht daar flinke vertraging op. Toch is de wat moeizame reis naar deze overzeese World Cup dik de moeite waard geweest.
Op de maandag direct na terugkomst van het EK vloog ik samen met mijn verzorger Sjaak richting Canada. Na zes uurtjes vliegen hing niet alleen ons vliegtuig voor de landingsbaan van Montréal. Daar hing ook een dikke regenbui en zodoende konden we niet landen en moesten uitwijken naar Ottawa. Het werd een verhaal maar om dít verhaal beknopt te houden: na 24 uur reizen kwamen we eindelijk aan in het skigebied genaamd Mont-Sainte-Anne. Een plaats waar ik me uiteraard, gezien de naam, helemaal thuis voel.
Al snel ging zowel bij Sjaak als bij mij de knop volledig op standje perfectionistisch. We hadden een wat bijzonder maar uitstekend werkend schema gemaakt. Onze dagen verliepen als volgt: om 5 uur 's ochtends ging mijn wekker af, de gordijnen open en konden we tijdens het ontbijt genieten van de zonsopkomst. De zonsondergang heb ik nooit gezien want om 7 uur in de avond lag ik alweer onder de wol en viel als een blok in slaap. Dit ritme had ik bepaald om het tijdverschil van 6 uur te overbruggen.
Dat ik me fit voelde om de wedstrijd in te knallen, dat stond wel vast. Wat echter nog onzekerder voelde was het parcours. Dit parcours staat zeker niet bekend als makkelijk. De klimmen gaan in steile haarspeldbochten de berg op en de afdalingen bestaan voornamelijk uit grote rotsblokken waar met precies stuurwerk overheen gemanoeuvreerd dient te worden. Leuk, uitdagend en nog net goed te doen. Als het droog is tenminste… Maar de dag vóór de koers was het plotseling niet meer droog. Het mos op de keien was glad geworden en glibberend en glijdend waren alle rijders op zaterdag opnieuw hun lijnen aan het verkennen. Het moet voor een buitenstaander een bijzonder gezicht zijn geweest. Iedereen probeerde de beste grip te vinden in zowel de lijnen als de banden. Na enig geëxperimenteer voelde ik me toch wel weer zelfverzekerd. “In die bochten omhoog, daar gaat het verschil worden gemaakt” bedacht ik me en precies daar lag mijn sterke punt.
Klaar voor de start….
AF!
Mijn start was niet al te best maar het had nog minder gekund. Na 200m lag er namelijk al een aantal rijders op de grond en ik had de mazzel er net omheen te kunnen sturen. Helemaal lekker liep mijn eerste ronde niet. Het parcours was weer helemaal opgedroogd en even was ik van mijn à propos toen ik besloot mijn ‘droog weer lijn’ te nemen. Gelukkig wist ik daarna waar ik aan toe was en hoe ik de wedstrijd wilde aanpakken. Aanvallen!!! Dat was precies wat ik deed. Ik lag op een negende positie en zag een aantal meiden binnen de tien tot twintig seconden rijden. Ik kwam telkens dichterbij. In de derde volle ronde kreeg ik nog eens extra power toen ik merkte dat ik rond de zevende positie fietste. Ik knalde de berg op en wist de Engelse Annie Last te passeren. Dat was een lekker rondje!! (In de wedstrijdanalyse zag ik trouwens zojuist dat ik hier een derde rondetijd klokte!) Zo ging ik in zesde positie de laatste ronde in. De laatste klim was die met de haarspelden en in één van die bochten keek ik Tanja Zakelj, die een bocht onder mij fietste, in de ogen. Nou, in die ogen kon ik zien dat ik me moest haasten. Ze kwam snel dichterbij maar had nog maar heel even de tijd om het gat naar mij te dichten en gelukkig (voor mij) kwam ze te laat. Met een gevoel van vreugde en trots kwam ik als zesde over de meet. Het was een superwedstrijd op een parcours waar ik van houd. Zeker die haarspeldbochten lijken voor mij gemaakt.
Terugkijkend op de afgelopen week ben ik een blij en tevreden mens. De Canadezen beleven het mountainbiken op prachtige wijze: wat een enthousiasme! Het is mooi om te merken dat wat ik doe en waar ik zo hard voor train iets losmaakt bij mensen: saamhorigheid, sportiviteit, emoties. Dát is waar topsport om draait! Het kwam allemaal samen in deze op één na laatste World Cup van het seizoen.
Op de maandag direct na terugkomst van het EK vloog ik samen met mijn verzorger Sjaak richting Canada. Na zes uurtjes vliegen hing niet alleen ons vliegtuig voor de landingsbaan van Montréal. Daar hing ook een dikke regenbui en zodoende konden we niet landen en moesten uitwijken naar Ottawa. Het werd een verhaal maar om dít verhaal beknopt te houden: na 24 uur reizen kwamen we eindelijk aan in het skigebied genaamd Mont-Sainte-Anne. Een plaats waar ik me uiteraard, gezien de naam, helemaal thuis voel.
Al snel ging zowel bij Sjaak als bij mij de knop volledig op standje perfectionistisch. We hadden een wat bijzonder maar uitstekend werkend schema gemaakt. Onze dagen verliepen als volgt: om 5 uur 's ochtends ging mijn wekker af, de gordijnen open en konden we tijdens het ontbijt genieten van de zonsopkomst. De zonsondergang heb ik nooit gezien want om 7 uur in de avond lag ik alweer onder de wol en viel als een blok in slaap. Dit ritme had ik bepaald om het tijdverschil van 6 uur te overbruggen.
Dat ik me fit voelde om de wedstrijd in te knallen, dat stond wel vast. Wat echter nog onzekerder voelde was het parcours. Dit parcours staat zeker niet bekend als makkelijk. De klimmen gaan in steile haarspeldbochten de berg op en de afdalingen bestaan voornamelijk uit grote rotsblokken waar met precies stuurwerk overheen gemanoeuvreerd dient te worden. Leuk, uitdagend en nog net goed te doen. Als het droog is tenminste… Maar de dag vóór de koers was het plotseling niet meer droog. Het mos op de keien was glad geworden en glibberend en glijdend waren alle rijders op zaterdag opnieuw hun lijnen aan het verkennen. Het moet voor een buitenstaander een bijzonder gezicht zijn geweest. Iedereen probeerde de beste grip te vinden in zowel de lijnen als de banden. Na enig geëxperimenteer voelde ik me toch wel weer zelfverzekerd. “In die bochten omhoog, daar gaat het verschil worden gemaakt” bedacht ik me en precies daar lag mijn sterke punt.
Klaar voor de start….
AF!
Mijn start was niet al te best maar het had nog minder gekund. Na 200m lag er namelijk al een aantal rijders op de grond en ik had de mazzel er net omheen te kunnen sturen. Helemaal lekker liep mijn eerste ronde niet. Het parcours was weer helemaal opgedroogd en even was ik van mijn à propos toen ik besloot mijn ‘droog weer lijn’ te nemen. Gelukkig wist ik daarna waar ik aan toe was en hoe ik de wedstrijd wilde aanpakken. Aanvallen!!! Dat was precies wat ik deed. Ik lag op een negende positie en zag een aantal meiden binnen de tien tot twintig seconden rijden. Ik kwam telkens dichterbij. In de derde volle ronde kreeg ik nog eens extra power toen ik merkte dat ik rond de zevende positie fietste. Ik knalde de berg op en wist de Engelse Annie Last te passeren. Dat was een lekker rondje!! (In de wedstrijdanalyse zag ik trouwens zojuist dat ik hier een derde rondetijd klokte!) Zo ging ik in zesde positie de laatste ronde in. De laatste klim was die met de haarspelden en in één van die bochten keek ik Tanja Zakelj, die een bocht onder mij fietste, in de ogen. Nou, in die ogen kon ik zien dat ik me moest haasten. Ze kwam snel dichterbij maar had nog maar heel even de tijd om het gat naar mij te dichten en gelukkig (voor mij) kwam ze te laat. Met een gevoel van vreugde en trots kwam ik als zesde over de meet. Het was een superwedstrijd op een parcours waar ik van houd. Zeker die haarspeldbochten lijken voor mij gemaakt.
Terugkijkend op de afgelopen week ben ik een blij en tevreden mens. De Canadezen beleven het mountainbiken op prachtige wijze: wat een enthousiasme! Het is mooi om te merken dat wat ik doe en waar ik zo hard voor train iets losmaakt bij mensen: saamhorigheid, sportiviteit, emoties. Dát is waar topsport om draait! Het kwam allemaal samen in deze op één na laatste World Cup van het seizoen.
EK; schitterend geschitter
30/07/17 23:00
Vanochtend werd ik wakker van weerkaatsend licht. Even niet wetend waar dat vandaan kwam, werd ik me er een paar minuten later van bewust dat het mijn bronzen EK medaille op het nachtkastje was die mij had gewekt!! Een fijne manier van wakker worden. Al moet ik wel zeggen dat ik met minder dan het brons geen genoegen zou hebben genomen.
Tijdens deze wedstrijd startte ik de categorie "onder 23”; mijn officiële wedstrijd categorie. Hoewel ik in de World Cups een jaar eerder naar de Elite ben gegaan vind ik het superleuk om tijdens de kampioenschappen (EK en WK) nog bij de U23 voor het podium te kunnen strijden. Het is een fantastische combinatie. Snel van de Elite dames leren tijdens World Cups maar in de periode dat de kampioenschappen komen beginnen mijn beentjes te popelen om bij de U23 dames vooraan te rijden, de spanning op te zoeken, een favorietenrol waar te maken. Ja die rol… altijd komt de vraag wat ik van mijzelf verwacht. Het antwoord is simpel. Laat mij maar sloopwerk verrichten. Keihard de berg op rammen en met die fiets van links naar rechts smijten om zo snel mogelijk af te dalen. Als dat lekker loopt dan hoeft geen journalist me meer te vragen wat ik verwacht. Dan is het van mijn gezicht af te lezen. Ik voel me goed en ben niet nerveus. Ik ga er voor!
De parcours verkenningen liepen bij mij echter niet helemaal zoals ik wilde. De organisatie had een prachtig maar ook heel uitdagend parcours gemaakt en ik was even bezig met oefenen voordat alles goed liep. Maar ik had de rust en twijfelde niet aan mijn vorm. Bovendien kende ik mijn concurrentes goed. Vooraf wist ik dat het waarschijnlijk een strijd zou worden tussen mij en de twee Zwitserse dames Sina Frei en Alessandra Keller. Ik kon mijn tactiek van te voren dus al een beetje bepalen.
Bij de start maakte ik op de klim een aantal domme foutjes. Er lag een gladde metalen regengoot in de dwarsrichting waar ik precies met mijn achterwiel in bleef hangen en verloor daardoor een aantal plekken. De eerste ronde op het vlakke gedeelte van het parcours fietste ik net achter een groepje van 5 rijders maar gelukkig vond ik snel de aansluiting. Er werd in dit groepje gekeken en de dames tastten een beetje af hoe snel iedereen was. Zo kwamen Sina, Alessandra en ik al na anderhalve ronde met z’n drieën bij elkaar te zitten. Sina was duidelijk in uitmuntende vorm en wist een gat te slaan met haar landgenote en mij. Ik had het gevoel dat ik net zo goed, zo niet beter klom dan Alessandra. Mountainbiken is echter niet enkel klimmen, het afdalen is minstens zo belangrijk en op dit parcours werden foutjes hard afgestraft. Ik maakte al vroeg in de wedstrijd wat missers en kwam een keer (niet hard gelukkig) ten val. Vanaf dat moment had ik een kleine achterstand op mijn Zwitserse rivale. Toch was het spannend. Ik kwam elke klim rond de vijf tot tien seconden te zitten en hoopte het gat definitief te dichten in de laatste klim. Dit was het gat naar het zilver en OH wat wilde ik dat graag. Maar het bleek een gapend gat dat niet kleiner werd dan vijf seconden. Mijn moeder riep me toe: “Ze zit echt stuk Anne!! Laatste stukje nog.” maar in de afdaling nam Alessandra nog eens alle risico’s en moest ik toch genoegen nemen met het brons. Niet dat dat nu zo’n teleurstelling was hoor. Ik ben dolblij dat ik dit resultaat heb kunnen laten zien en dat ik echt kon meestrijden in de wedstrijd. Maar, zoals waarschijnlijk elke sporter, kijk ik toch met een schuin oog richting het zilver en stiekem ook wel richting het goud. Brons hadden we al twee keer in de Nederlandse selectie deze week. Anne Terpstra en Jeroen van Eck behaalden vrijdag in het sprint onderdeel al een bronzen plak. Met in totaal dus drie keer brons hebben we echt een uitmuntend EK achter de rug.
Ik geniet nog even na van de glimmende medaille in mijn tas. Hij zit veilig opgeborgen tussen mijn kleding en is nu, net als ik, in het vliegtuig onderweg naar Canada voor de volgende wedstrijd.
Tot volgende week!
Tijdens deze wedstrijd startte ik de categorie "onder 23”; mijn officiële wedstrijd categorie. Hoewel ik in de World Cups een jaar eerder naar de Elite ben gegaan vind ik het superleuk om tijdens de kampioenschappen (EK en WK) nog bij de U23 voor het podium te kunnen strijden. Het is een fantastische combinatie. Snel van de Elite dames leren tijdens World Cups maar in de periode dat de kampioenschappen komen beginnen mijn beentjes te popelen om bij de U23 dames vooraan te rijden, de spanning op te zoeken, een favorietenrol waar te maken. Ja die rol… altijd komt de vraag wat ik van mijzelf verwacht. Het antwoord is simpel. Laat mij maar sloopwerk verrichten. Keihard de berg op rammen en met die fiets van links naar rechts smijten om zo snel mogelijk af te dalen. Als dat lekker loopt dan hoeft geen journalist me meer te vragen wat ik verwacht. Dan is het van mijn gezicht af te lezen. Ik voel me goed en ben niet nerveus. Ik ga er voor!
De parcours verkenningen liepen bij mij echter niet helemaal zoals ik wilde. De organisatie had een prachtig maar ook heel uitdagend parcours gemaakt en ik was even bezig met oefenen voordat alles goed liep. Maar ik had de rust en twijfelde niet aan mijn vorm. Bovendien kende ik mijn concurrentes goed. Vooraf wist ik dat het waarschijnlijk een strijd zou worden tussen mij en de twee Zwitserse dames Sina Frei en Alessandra Keller. Ik kon mijn tactiek van te voren dus al een beetje bepalen.
Bij de start maakte ik op de klim een aantal domme foutjes. Er lag een gladde metalen regengoot in de dwarsrichting waar ik precies met mijn achterwiel in bleef hangen en verloor daardoor een aantal plekken. De eerste ronde op het vlakke gedeelte van het parcours fietste ik net achter een groepje van 5 rijders maar gelukkig vond ik snel de aansluiting. Er werd in dit groepje gekeken en de dames tastten een beetje af hoe snel iedereen was. Zo kwamen Sina, Alessandra en ik al na anderhalve ronde met z’n drieën bij elkaar te zitten. Sina was duidelijk in uitmuntende vorm en wist een gat te slaan met haar landgenote en mij. Ik had het gevoel dat ik net zo goed, zo niet beter klom dan Alessandra. Mountainbiken is echter niet enkel klimmen, het afdalen is minstens zo belangrijk en op dit parcours werden foutjes hard afgestraft. Ik maakte al vroeg in de wedstrijd wat missers en kwam een keer (niet hard gelukkig) ten val. Vanaf dat moment had ik een kleine achterstand op mijn Zwitserse rivale. Toch was het spannend. Ik kwam elke klim rond de vijf tot tien seconden te zitten en hoopte het gat definitief te dichten in de laatste klim. Dit was het gat naar het zilver en OH wat wilde ik dat graag. Maar het bleek een gapend gat dat niet kleiner werd dan vijf seconden. Mijn moeder riep me toe: “Ze zit echt stuk Anne!! Laatste stukje nog.” maar in de afdaling nam Alessandra nog eens alle risico’s en moest ik toch genoegen nemen met het brons. Niet dat dat nu zo’n teleurstelling was hoor. Ik ben dolblij dat ik dit resultaat heb kunnen laten zien en dat ik echt kon meestrijden in de wedstrijd. Maar, zoals waarschijnlijk elke sporter, kijk ik toch met een schuin oog richting het zilver en stiekem ook wel richting het goud. Brons hadden we al twee keer in de Nederlandse selectie deze week. Anne Terpstra en Jeroen van Eck behaalden vrijdag in het sprint onderdeel al een bronzen plak. Met in totaal dus drie keer brons hebben we echt een uitmuntend EK achter de rug.
Ik geniet nog even na van de glimmende medaille in mijn tas. Hij zit veilig opgeborgen tussen mijn kleding en is nu, net als ik, in het vliegtuig onderweg naar Canada voor de volgende wedstrijd.
Tot volgende week!
De Nederlanse titel!
18/07/17 14:17
Díe Nederlandse titel, díe trui en díe grote eer heb ik allemaal binnen!! Met de rood-wit-blauwe kampioenstrui, prominent aan de vlaggenstok voor het huis hangend, schrijf ik dit wedstrijdverslag.
De bovenstaande foto is genomen na de na de huldiging in mijn nieuwe trui. Door: Vojo Magazine - http://www.vojomag.nl/michiel-van-der-heijden-en-anne-tauber-nieuwe-nederlandse-kampioenen-xco/
De week voorafgaand aan het NK mountainbiken werdt er al veel gespeculeerd. Wie zou de Nederlandse titel op zijn naam schrijven? Zou Anne Terpstra de trui kunnen behouden? Zou Annemarie Worst (wereld kampioene veldrijden) voor een verassing gaan zorgen? Of kan Anne Tauber haar goede vorm tonen en er met de winst vandoor gaan?
Uiteraard hoopte ik dat laatste en dat was ook wat veel mensen van mij verwachtten. Ik voelde me daar echter nog niet zo zeker van. Zowel Anne Terpstra als Annemarie hebben dit seizoen al ontzettend goede wedstrijden gereden en waren zeker niet kansloos voor de winst.
Vóór de wedstrijd voelde ik me redelijk ontspannen en was ik juist super gemotiveerd er een mooie race van te maken. Of ik nu ruim zou winnen of dat het heel close zou worden; dat maakte me niet zo veel uit. Als ik maar als eerste over de streep zou komen. En dat is gelukt!!
Bij de start was ik heel erg slecht weg. Mijn voet schoot naast het pedaal en ik moest aan een kleine inhaal race beginnen. Gelukkig bleef de schade beperkt en kon ik toch als 3e het bos in sturen. Het parcours naast de indoor skiheuvel te Landgraaf lag mij uitstekend. Vlak voor de klim in de eerste ronde nam ik de kop over van Annemarie Worst Met deze klim in het vizier probeerde ik het tempo in de wedstrijd te brengen. Boven op de heuvel aangekomen hoorde ik niet ver achter me het geluid van schakelende derailleurs. Van het lichtste- naar een zwaarder verzet; het was duidelijk dat de twee meiden vol aan het koersen waren. De strijd was nog lang niet gestreden. Het gat op Anne Terpstra was op dat moment ongeveer 10 seconden en ik moest blijven geven.
Ik had veel fans langs de kant. Naast alle enthousiaste aanmoedigingen voor mij, stond het publiek ook klaar met nuttige informatie. Op een aantal punten op het parcours kreeg ik mijn voorsprong toegeschreeuwd. Elke keer dat ik hier voorbij kwam voelde ik een vlaag van zenuwen door mijn lijf… Hoe veel zou het zijn? Mijn vader stond boven aan de eerste klim en de laatste twee ronden dacht ik: “als ik nu zo hard als ik kan die klim op stamp, dan weet ik des te vroeger wat mijn voorsprong is.” Dat dat maar een kwestie van seconden was, daar dacht ik niet aan. Ik wilde gewoon een vertrouwd geluid horen.
Na 5 ronden te hebben gereden op dit mooie en veelzijdige parcours kon ik het dan echt gaan vieren en kwam ik met mijn armen omhoog over de finishlijn.
Ik genoot van het hoogste schavot, het rood-wit-blauwe shirt om mijn schouders en het Wilhelmus. Het hele jaar mag ik tonen dat ik de Nederlandse kampioene ben en ik zal dit met heel veel trots doen. Ik zal laten zien dat kleine Nederlandse meisjes kunnen klimmen in de bergen en dat wij een echt fiets land zijn!
De bovenstaande foto is genomen na de na de huldiging in mijn nieuwe trui. Door: Vojo Magazine - http://www.vojomag.nl/michiel-van-der-heijden-en-anne-tauber-nieuwe-nederlandse-kampioenen-xco/
De week voorafgaand aan het NK mountainbiken werdt er al veel gespeculeerd. Wie zou de Nederlandse titel op zijn naam schrijven? Zou Anne Terpstra de trui kunnen behouden? Zou Annemarie Worst (wereld kampioene veldrijden) voor een verassing gaan zorgen? Of kan Anne Tauber haar goede vorm tonen en er met de winst vandoor gaan?
Uiteraard hoopte ik dat laatste en dat was ook wat veel mensen van mij verwachtten. Ik voelde me daar echter nog niet zo zeker van. Zowel Anne Terpstra als Annemarie hebben dit seizoen al ontzettend goede wedstrijden gereden en waren zeker niet kansloos voor de winst.
Vóór de wedstrijd voelde ik me redelijk ontspannen en was ik juist super gemotiveerd er een mooie race van te maken. Of ik nu ruim zou winnen of dat het heel close zou worden; dat maakte me niet zo veel uit. Als ik maar als eerste over de streep zou komen. En dat is gelukt!!
Bij de start was ik heel erg slecht weg. Mijn voet schoot naast het pedaal en ik moest aan een kleine inhaal race beginnen. Gelukkig bleef de schade beperkt en kon ik toch als 3e het bos in sturen. Het parcours naast de indoor skiheuvel te Landgraaf lag mij uitstekend. Vlak voor de klim in de eerste ronde nam ik de kop over van Annemarie Worst Met deze klim in het vizier probeerde ik het tempo in de wedstrijd te brengen. Boven op de heuvel aangekomen hoorde ik niet ver achter me het geluid van schakelende derailleurs. Van het lichtste- naar een zwaarder verzet; het was duidelijk dat de twee meiden vol aan het koersen waren. De strijd was nog lang niet gestreden. Het gat op Anne Terpstra was op dat moment ongeveer 10 seconden en ik moest blijven geven.
Ik had veel fans langs de kant. Naast alle enthousiaste aanmoedigingen voor mij, stond het publiek ook klaar met nuttige informatie. Op een aantal punten op het parcours kreeg ik mijn voorsprong toegeschreeuwd. Elke keer dat ik hier voorbij kwam voelde ik een vlaag van zenuwen door mijn lijf… Hoe veel zou het zijn? Mijn vader stond boven aan de eerste klim en de laatste twee ronden dacht ik: “als ik nu zo hard als ik kan die klim op stamp, dan weet ik des te vroeger wat mijn voorsprong is.” Dat dat maar een kwestie van seconden was, daar dacht ik niet aan. Ik wilde gewoon een vertrouwd geluid horen.
Na 5 ronden te hebben gereden op dit mooie en veelzijdige parcours kon ik het dan echt gaan vieren en kwam ik met mijn armen omhoog over de finishlijn.
Ik genoot van het hoogste schavot, het rood-wit-blauwe shirt om mijn schouders en het Wilhelmus. Het hele jaar mag ik tonen dat ik de Nederlandse kampioene ben en ik zal dit met heel veel trots doen. Ik zal laten zien dat kleine Nederlandse meisjes kunnen klimmen in de bergen en dat wij een echt fiets land zijn!
driftkikkeren
11/07/17 11:19
Driftkikkeren is volgens de Dikke Van Dale geen werkwoord maar afgelopen zondag heb ik het woord toegevoegd aan mijn persoonlijke woordenboek.
Na mijn top 10 succes in Andorra wilde ik afgelopen zondag in Lenzerheide weer een superrace neerzetten. Dat maakte mij gretig en eager.
De nacht vóórdat World Cup nummer 4 van start ging raasde er een flinke onweersbui over de prachtige bergen van Lenzerheide. Het parcours bleef niet ongedeerd en de volgende ochtend lagen de wortels er glad bij. Een (drift-)kikker zou zich dus als een vis in het water moeten voelen op dit modderige en gladde terrein. Zodoende was ik bij de start gemotiveerd en behoorlijk zeker van mijn zaak. Dit veranderde echter tijdens de wedstrijd.
Ik startte sterk en voelde dat ik power in mijn benen had. De lange klim die het parcours rijk was, daar wilde ik het verschil maken. Dat lukte uitstekend in de eerste fase van de race. Ik hield de top 5 in zicht en kon aanhaken bij een groepje meiden waaronder Alessandra Keller, Linda Indergand en Emily Batty. Het ging lekker en ik was erop gebrand in hun wiel te blijven. Echter was ik misschien té driftkikkerig om de gladde wortels de baas te zijn. Mijn eerste valpartij was meteen een behoorlijke klap. Ik viel op mijn gezicht en hoorde wat kraken. Niets vermoedend sprong ik weer overeind om verder te gaan. Niet veel later kwam ik erachter dat mijn frame gebroken was. Een grote barst was zichtbaar op mijn bovenbuis. Ik voelde me onzeker over mijn materiaal en was een beetje van slag na die klap op mijn gezicht.
Ik probeerde me te herpakken maar vanaf dat moment ging er elke ronde wel iets mis. Driftend met mijn voor- en achterwielen ging ik door de bochten. Soms kon ik mijn fiets nog maar net onder controle houden en soms was ik te onstuimig of te laat en ging ik weer op mijn snufferd. Ik verloor positie na positie en zakte terug naar de 14e plaats. In de laatste ronde reed ik vlak achter Sabine Spitz en Adelheid Morath en probeerde die twee plaatsen nog goed te maken. Dat maakte het helaas alleen maar erger. Ik kon mijn rust om technisch goed te fietsen deze wedstrijd echt niet bewaren en zo kwam ik als 15e over de finishlijn. Een beetje gehavend maar vooral gefrustreerd en boos op mezelf. Waarom ben ik toch zo’n driftkikker?
Met een blauw oog en een gebroken frame analyseerde ik de wedstrijd op de terugweg naar huis. Het was een lastige wedstrijd. Dat was het voor iedereen. Maar voor mij was het vooral heel erg leerzaam. Als broekie in de Elite klasse moet ik vooral proberen mezelf te verbeteren. Deze ervaring neem ik weer mee en zet de knop nu om. Op naar de kampioenschapswedstrijden: het NK en het EK staan voor de deur!
P.S. De foto toont mij in (nog) goede tijden, namelijk vóór de eerste crash.
Na mijn top 10 succes in Andorra wilde ik afgelopen zondag in Lenzerheide weer een superrace neerzetten. Dat maakte mij gretig en eager.
De nacht vóórdat World Cup nummer 4 van start ging raasde er een flinke onweersbui over de prachtige bergen van Lenzerheide. Het parcours bleef niet ongedeerd en de volgende ochtend lagen de wortels er glad bij. Een (drift-)kikker zou zich dus als een vis in het water moeten voelen op dit modderige en gladde terrein. Zodoende was ik bij de start gemotiveerd en behoorlijk zeker van mijn zaak. Dit veranderde echter tijdens de wedstrijd.
Ik startte sterk en voelde dat ik power in mijn benen had. De lange klim die het parcours rijk was, daar wilde ik het verschil maken. Dat lukte uitstekend in de eerste fase van de race. Ik hield de top 5 in zicht en kon aanhaken bij een groepje meiden waaronder Alessandra Keller, Linda Indergand en Emily Batty. Het ging lekker en ik was erop gebrand in hun wiel te blijven. Echter was ik misschien té driftkikkerig om de gladde wortels de baas te zijn. Mijn eerste valpartij was meteen een behoorlijke klap. Ik viel op mijn gezicht en hoorde wat kraken. Niets vermoedend sprong ik weer overeind om verder te gaan. Niet veel later kwam ik erachter dat mijn frame gebroken was. Een grote barst was zichtbaar op mijn bovenbuis. Ik voelde me onzeker over mijn materiaal en was een beetje van slag na die klap op mijn gezicht.
Ik probeerde me te herpakken maar vanaf dat moment ging er elke ronde wel iets mis. Driftend met mijn voor- en achterwielen ging ik door de bochten. Soms kon ik mijn fiets nog maar net onder controle houden en soms was ik te onstuimig of te laat en ging ik weer op mijn snufferd. Ik verloor positie na positie en zakte terug naar de 14e plaats. In de laatste ronde reed ik vlak achter Sabine Spitz en Adelheid Morath en probeerde die twee plaatsen nog goed te maken. Dat maakte het helaas alleen maar erger. Ik kon mijn rust om technisch goed te fietsen deze wedstrijd echt niet bewaren en zo kwam ik als 15e over de finishlijn. Een beetje gehavend maar vooral gefrustreerd en boos op mezelf. Waarom ben ik toch zo’n driftkikker?
Met een blauw oog en een gebroken frame analyseerde ik de wedstrijd op de terugweg naar huis. Het was een lastige wedstrijd. Dat was het voor iedereen. Maar voor mij was het vooral heel erg leerzaam. Als broekie in de Elite klasse moet ik vooral proberen mezelf te verbeteren. Deze ervaring neem ik weer mee en zet de knop nu om. Op naar de kampioenschapswedstrijden: het NK en het EK staan voor de deur!
P.S. De foto toont mij in (nog) goede tijden, namelijk vóór de eerste crash.
kleine longen, groot resultaat
03/07/17 13:01
Ook mijn kleine longen werken prima op die -onder de mountainbikers welbekende- hoge berg van Andorra. Met een achtste plaats afgelopen weekend tijdens de derde World Cup van het seizoen laat ik zien dat ik me echt heb aangesloten bij de wereldtop!
Ruim voor de wedstrijd stonden wij al met de camper op de top van Col de la Botella, niet ver van het World Cup parcours. Dit parcours is één van de lastigste die wij als rijders gedurende het seizoen tegenkomen. Ten eerste is het fysiek erg zwaar. De 1900 meter hoogte doen je longen piepen bij het beklimmen van de steile berg die er in de winter ongetwijfeld sprookjesachtig besneeuwd bijligt voor de skiërs.Ten tweede is het technisch gezien ook flink lastig. Stenen en korte bochten vragen de volle concentratie tijdens het afdalen. Kortom, een goede voorbereiding is in theorie het halve werk. Maar zie die theorie maar eens waar te maken.
Voor mij ging die theorie op. Afgelopen zondag werd ik als tiende naar de startlijn geroepen voor mijn derde World Cup bij de Elite Dames. Ondertussen wist ik dat ik op een goede dag in de buurt van de top tien zou kunnen eindigen. Echter maakte dat idee mij bloednerveus. Daarom sprak ik mezelf toe: “gewoon iedereen die voor je opdoemt verslinden Anne, pak ze in!” En zo ging ik mentaal sterk van start. Op de eerste steile klim kwam ik goed mee en wist ik in de top vijftien de afdaling in te gaan. Dit was prettig want ik had weinig last van de drukte en kon zonder afstappen, gedoe en stress aan mijn zes wedstrijdrondjes beginnen. Al snel merkte ik dat mijn hart en longen keihard moesten werken om mijn benen bij te houden. Na twee hele sterke ronden fietste ik op een negende positie. Zowel voor als achter me zag ik meiden die net als ik met gierende hartkleppen de klimmen probeerden te bedwingen. Ik kon me geen foutje veroorloven of ik zou direct uit mijn top 10 positie worden gereden. De derde ronde was helaas tóch net even iets minder sterk maar dat ging gelukkig maar om een handje vol seconden en zo wist ik mijn positie toch vast te houden. Eén ronde later vond ik mijn ritme weer en kon naar een 8e positie rijden. De Russische dame Irina Kalentyeva lag voor- en de Zwitserse Alessandra Keller achter mij. Ik moest het gas er wel op houden want achter mij gaf de sterke Keller het nog niet op. Ik hield het maar nèt vol. Veel langer dan deze zes rondjes kon mijn hart niet op 200 toeren blijven draaien. De blijdschap die ik voelde toen ik over de streep kwam en het besef dat ik werkelijk een 8e plaats had weten te bemachtigen maakte mij dolblij.
De uitgebreide voorbereiding is het dik waard geweest. Ik kan vooral heel tevreden zijn op de samenwerking met mijn trainer en de begeleiding van mijn team. Bovenal ben ik megatrots op alles wat ik samen met mijn ouders doe om nóg beter te worden. Dat geeft zo’n voldaan gevoel. Niets is fijner dan een papa en mama op de finishlijn te hebben staan die je opvangen met een knuffel en een kus.
Ruim voor de wedstrijd stonden wij al met de camper op de top van Col de la Botella, niet ver van het World Cup parcours. Dit parcours is één van de lastigste die wij als rijders gedurende het seizoen tegenkomen. Ten eerste is het fysiek erg zwaar. De 1900 meter hoogte doen je longen piepen bij het beklimmen van de steile berg die er in de winter ongetwijfeld sprookjesachtig besneeuwd bijligt voor de skiërs.Ten tweede is het technisch gezien ook flink lastig. Stenen en korte bochten vragen de volle concentratie tijdens het afdalen. Kortom, een goede voorbereiding is in theorie het halve werk. Maar zie die theorie maar eens waar te maken.
Voor mij ging die theorie op. Afgelopen zondag werd ik als tiende naar de startlijn geroepen voor mijn derde World Cup bij de Elite Dames. Ondertussen wist ik dat ik op een goede dag in de buurt van de top tien zou kunnen eindigen. Echter maakte dat idee mij bloednerveus. Daarom sprak ik mezelf toe: “gewoon iedereen die voor je opdoemt verslinden Anne, pak ze in!” En zo ging ik mentaal sterk van start. Op de eerste steile klim kwam ik goed mee en wist ik in de top vijftien de afdaling in te gaan. Dit was prettig want ik had weinig last van de drukte en kon zonder afstappen, gedoe en stress aan mijn zes wedstrijdrondjes beginnen. Al snel merkte ik dat mijn hart en longen keihard moesten werken om mijn benen bij te houden. Na twee hele sterke ronden fietste ik op een negende positie. Zowel voor als achter me zag ik meiden die net als ik met gierende hartkleppen de klimmen probeerden te bedwingen. Ik kon me geen foutje veroorloven of ik zou direct uit mijn top 10 positie worden gereden. De derde ronde was helaas tóch net even iets minder sterk maar dat ging gelukkig maar om een handje vol seconden en zo wist ik mijn positie toch vast te houden. Eén ronde later vond ik mijn ritme weer en kon naar een 8e positie rijden. De Russische dame Irina Kalentyeva lag voor- en de Zwitserse Alessandra Keller achter mij. Ik moest het gas er wel op houden want achter mij gaf de sterke Keller het nog niet op. Ik hield het maar nèt vol. Veel langer dan deze zes rondjes kon mijn hart niet op 200 toeren blijven draaien. De blijdschap die ik voelde toen ik over de streep kwam en het besef dat ik werkelijk een 8e plaats had weten te bemachtigen maakte mij dolblij.
De uitgebreide voorbereiding is het dik waard geweest. Ik kan vooral heel tevreden zijn op de samenwerking met mijn trainer en de begeleiding van mijn team. Bovenal ben ik megatrots op alles wat ik samen met mijn ouders doe om nóg beter te worden. Dat geeft zo’n voldaan gevoel. Niets is fijner dan een papa en mama op de finishlijn te hebben staan die je opvangen met een knuffel en een kus.
Edelmetaal in Polen
05/06/17 16:20
Afgelopen weekend fietste ik me mijn benen uit mijn lijf tijdens de zo genoemde ‘Maja Race’. Deze wedstrijd wordt georganiseerd door Maja Włoszczowska. Een grote naam in Polen en een dame die ongelofelijk hard kan fietsen. Afgelopen zaterdag kwam ze een minuut eerder over de finishlijn dan ik! Iets waar ik me eigenlijk niet zo voor hoef te schamen want ze heeft al meerdere Olympische medailles op zak. Deze medailles zal ze echter niet op zak hebben gehad tijdens deze race want met hun gewicht van bijna een halve kilo per stuk zou Maja nooit zo snel de berg op hebben kunnen fietsen. Ze vloog!
Na een goede start fietste ik vlak achter Jolanda Neff en de U23 dame Marlena Drozdziok. Maja zat in mijn wiel en ik probeerde samen met haar de aansluiting naar de twee koploopsters te vinden. Het gaatje was niet groot maar veel dichterbij dan een seconde of drie tot vier kwam ik niet. De eerste twee ronden ging ik tot het gaatje en als ik op mijn trainingsmeter keek zag ik mijn hardslagen oplopen tot 195. Dat is eigenlijk wel een beetje aan de hoge kant maar wie niet waagt wie niet wint. Ik wilde naar de kop van de wedstrijd rijden! Na een tijdje had Maja het wel gezien en spurtte ze mij op een kort klimmetje voorbij. Helaas kon ik haar niet volgen en dus probeerde ik in een constant tempo door te blijven fietsen. Marlena kreeg het na haar sterke start een klein beetje moeilijk en zo wist ik beslag te leggen op plaats drie in de wedstrijd. Maja en Jolanda kregen door een goede samenwerking een wat ruimere voorsprong op mij. Het gat werd elke ronde en beetje groter en met nog anderhalve ronde te gaan was ik hen definitief uit het oog verloren. Gelukkig kon ik ondanks dat, mijn tempo vasthouden en tegelijkertijd nog een beetje genieten van het geweldige parcours en het uitzinnige publiek. De Polen zijn echt enthousiast voor het mountainbiken. Het leukste is dat ze iedereen aanmoedigen. Of je nu Nederlands, Zwitsers of Pools bent, of je nu 10 kilo aan Olympisch edelmetaal bezit of 0. Ze zorgen er wel voor dat je de berg op wordt geschreeuwd.
Uiteindelijk maakten de twee dames vooraan er een spectaculair gevecht van en sprintte Maja naar de overwinning. Met een minuut achterstand kwam ik met een glimlach op mijn gezicht over de finish. Ik ben erg tevreden over deze race en heb weer veel mooie ervaringen opgedaan. Hoeveel trainingsjaren zullen er voor mij nog te doen zijn voor die ene minuut richting de winst? Het zal niet zo even gepiept zijn maar ik ga er alles aan doen om stapje voor stapje dichter bij te komen. Te beginnen met een hoogte stage volgende week in Andorra.
Na een goede start fietste ik vlak achter Jolanda Neff en de U23 dame Marlena Drozdziok. Maja zat in mijn wiel en ik probeerde samen met haar de aansluiting naar de twee koploopsters te vinden. Het gaatje was niet groot maar veel dichterbij dan een seconde of drie tot vier kwam ik niet. De eerste twee ronden ging ik tot het gaatje en als ik op mijn trainingsmeter keek zag ik mijn hardslagen oplopen tot 195. Dat is eigenlijk wel een beetje aan de hoge kant maar wie niet waagt wie niet wint. Ik wilde naar de kop van de wedstrijd rijden! Na een tijdje had Maja het wel gezien en spurtte ze mij op een kort klimmetje voorbij. Helaas kon ik haar niet volgen en dus probeerde ik in een constant tempo door te blijven fietsen. Marlena kreeg het na haar sterke start een klein beetje moeilijk en zo wist ik beslag te leggen op plaats drie in de wedstrijd. Maja en Jolanda kregen door een goede samenwerking een wat ruimere voorsprong op mij. Het gat werd elke ronde en beetje groter en met nog anderhalve ronde te gaan was ik hen definitief uit het oog verloren. Gelukkig kon ik ondanks dat, mijn tempo vasthouden en tegelijkertijd nog een beetje genieten van het geweldige parcours en het uitzinnige publiek. De Polen zijn echt enthousiast voor het mountainbiken. Het leukste is dat ze iedereen aanmoedigen. Of je nu Nederlands, Zwitsers of Pools bent, of je nu 10 kilo aan Olympisch edelmetaal bezit of 0. Ze zorgen er wel voor dat je de berg op wordt geschreeuwd.
Uiteindelijk maakten de twee dames vooraan er een spectaculair gevecht van en sprintte Maja naar de overwinning. Met een minuut achterstand kwam ik met een glimlach op mijn gezicht over de finish. Ik ben erg tevreden over deze race en heb weer veel mooie ervaringen opgedaan. Hoeveel trainingsjaren zullen er voor mij nog te doen zijn voor die ene minuut richting de winst? Het zal niet zo even gepiept zijn maar ik ga er alles aan doen om stapje voor stapje dichter bij te komen. Te beginnen met een hoogte stage volgende week in Andorra.
Thrillers en sprookjes in de World Cup
29/05/17 10:33
Als een verhaaltje eindigt met ‘nog lang en gelukkig’, gaan de oogjes meestal vredig toe. En door mijn sprookje van gisteren ben ik vannacht ook vredig in slaap gevallen. Mijn verhaal begon eigenlijk als een Thriller in het plaatsje Albstadt in Duitsland.
De tweede World Cup stond voor de deur en na de goede wedstrijd van vorige week had ik veel vertrouwen. Bovendien mocht ik op de tweede startrij plaatsnemen. Toen het startschot werd afgevuurd begon het begin van mijn Thriller. Het voelde alsof alles me even tegen zat. Ik was erg moeizaam weg en de startronde was behoorlijk vlak. Ik mag dan wel uit het vlakste stukje Nederland komen maar dat wil nog niet zeggen dat ik geboren ben voor oer-Hollands stoempwerk. Vanaf mijn mooie elfde startpositie viel ik helemaal terug richting de top dertig. Halverwege de startronde versmalde het parcours naar een smal paadje met vele kiezelstenen. Feitelijk was er op dat twee meter brede pad maar een klein spoortje goed rijdbaar en daar wilde natuurlijk iedereen zitten. Ik fietste daar in ieder geval niet en moest tussen het gedrang afstappen. Als een gek begon ik te rennen, in de hoop niet nóg meer plaatsen te verliezen. Ik stapte weer op maar niet veel later gebeurde exact dit nog een keer. Na twee maal rennen zat ik niet op de positie die ik had gehoopt.
“Ach”, dacht ik, “de startronde is gedaan en ik ga nu gewoon beginnen aan een spetterende inhaalrace.” Maar de thriller had helaas nog een tweede hoofdstuk. De steile klimmen op de berg van Albstadt vielen me zwaar. Ik kwam er voor mijn gevoel niet overheen. Ik probeerde mijn benen aan te sturen: “Duwen, trekken, duwen en trekken aan de pedalen” maar mijn benen wilde niet luisteren.
Achter mij zaten veel rijdsters die betere benen hadden en angstig keek ik zo nu en dan over mijn schouder hoe snel ze dichter bij kwamen. Ik voelde me als een verdwaald meisje in het bos dat achtervolgd werd door boze monsters. Monsters die veel harder konden trappen dan ik. Zo viel ik terug tot de 22e plaats. En tóen werd ik echt boos op mezelf. Ik moest en zou toch harder kunnen!
Halverwege de derde ronde waren de pagina’s in het Thriller verhaal ineens op en begon er een nieuw verhaal. Deze keer was het een sprookje. Uit het niets begonnen mijn benen weer te functioneren en had ik weer de spirit die ik van mezelf gewend was. Nu werd ík het boze monster met het mes tussen mijn tanden, op jacht naar alle bange meisjes in het bos.
Het voordeel van het rijden in de Elite categorie, is dat de gaten tussen de rijdsters zelden heel groot zijn. Goede- of slechte benen hebben kan zo maar een plaats of 10 verschil maken. Ik fietste van groepje naar groepje en passeerde veel dames die in deze zware en warme omstandigheden in moeilijkheden raakten. Van de top 20 fietste ik naar de top 15 en kreeg zelfs nummer 10 in zicht. Op de allerlaatste klim zat ik in het wiel van nummer 11 en ik was er van overtuigd dat ik haar moest kunnen pakken. Met nog 500 meter te gaan maakte ik op het grasveld een strakke inhaal manoeuvre en wist de 11e positie in te nemen. Met de finish in zicht had ik wel door dat ik nog hard moest sprinten om de Amerikaanse Erin Huck achter me te houden. Ik had me misschien te vroeg rijk gerekend want ze had meer power over dan ik. Zo was het een gevecht tot de laatste meter en helaas verloor ik de 11e plaats op een Prinses Rapunzel haar. Dit was een klein minpuntje in het uiteindelijk toch goed aflopende sprookje. Met een 12e plaats kan ik gewoon zeer tevreden zijn. Ik heb mijn eerste twee World Cups hartstikke constant gereden en mooie resultaten laten zien.
Zo fietste ik nog lang en gelukkig tijdens mijn cooling-down in Albstadt.
De tweede World Cup stond voor de deur en na de goede wedstrijd van vorige week had ik veel vertrouwen. Bovendien mocht ik op de tweede startrij plaatsnemen. Toen het startschot werd afgevuurd begon het begin van mijn Thriller. Het voelde alsof alles me even tegen zat. Ik was erg moeizaam weg en de startronde was behoorlijk vlak. Ik mag dan wel uit het vlakste stukje Nederland komen maar dat wil nog niet zeggen dat ik geboren ben voor oer-Hollands stoempwerk. Vanaf mijn mooie elfde startpositie viel ik helemaal terug richting de top dertig. Halverwege de startronde versmalde het parcours naar een smal paadje met vele kiezelstenen. Feitelijk was er op dat twee meter brede pad maar een klein spoortje goed rijdbaar en daar wilde natuurlijk iedereen zitten. Ik fietste daar in ieder geval niet en moest tussen het gedrang afstappen. Als een gek begon ik te rennen, in de hoop niet nóg meer plaatsen te verliezen. Ik stapte weer op maar niet veel later gebeurde exact dit nog een keer. Na twee maal rennen zat ik niet op de positie die ik had gehoopt.
“Ach”, dacht ik, “de startronde is gedaan en ik ga nu gewoon beginnen aan een spetterende inhaalrace.” Maar de thriller had helaas nog een tweede hoofdstuk. De steile klimmen op de berg van Albstadt vielen me zwaar. Ik kwam er voor mijn gevoel niet overheen. Ik probeerde mijn benen aan te sturen: “Duwen, trekken, duwen en trekken aan de pedalen” maar mijn benen wilde niet luisteren.
Achter mij zaten veel rijdsters die betere benen hadden en angstig keek ik zo nu en dan over mijn schouder hoe snel ze dichter bij kwamen. Ik voelde me als een verdwaald meisje in het bos dat achtervolgd werd door boze monsters. Monsters die veel harder konden trappen dan ik. Zo viel ik terug tot de 22e plaats. En tóen werd ik echt boos op mezelf. Ik moest en zou toch harder kunnen!
Halverwege de derde ronde waren de pagina’s in het Thriller verhaal ineens op en begon er een nieuw verhaal. Deze keer was het een sprookje. Uit het niets begonnen mijn benen weer te functioneren en had ik weer de spirit die ik van mezelf gewend was. Nu werd ík het boze monster met het mes tussen mijn tanden, op jacht naar alle bange meisjes in het bos.
Het voordeel van het rijden in de Elite categorie, is dat de gaten tussen de rijdsters zelden heel groot zijn. Goede- of slechte benen hebben kan zo maar een plaats of 10 verschil maken. Ik fietste van groepje naar groepje en passeerde veel dames die in deze zware en warme omstandigheden in moeilijkheden raakten. Van de top 20 fietste ik naar de top 15 en kreeg zelfs nummer 10 in zicht. Op de allerlaatste klim zat ik in het wiel van nummer 11 en ik was er van overtuigd dat ik haar moest kunnen pakken. Met nog 500 meter te gaan maakte ik op het grasveld een strakke inhaal manoeuvre en wist de 11e positie in te nemen. Met de finish in zicht had ik wel door dat ik nog hard moest sprinten om de Amerikaanse Erin Huck achter me te houden. Ik had me misschien te vroeg rijk gerekend want ze had meer power over dan ik. Zo was het een gevecht tot de laatste meter en helaas verloor ik de 11e plaats op een Prinses Rapunzel haar. Dit was een klein minpuntje in het uiteindelijk toch goed aflopende sprookje. Met een 12e plaats kan ik gewoon zeer tevreden zijn. Ik heb mijn eerste twee World Cups hartstikke constant gereden en mooie resultaten laten zien.
Zo fietste ik nog lang en gelukkig tijdens mijn cooling-down in Albstadt.
World Cup Nove Mesto: knotsen
21/05/17 18:08
Hotsend en knotsend heb ik gisteren in Nove Mesto Na Morave mijn debuut bij de Elite Dames gemaakt. Het parcours hier in Tsjechië is bijzonder hobbelig. Met veel wortels en stenen ben je, zeker op een hardtail fiets, genoodzaakt je techniek op souplesse te houden. Heel soepel blijven rijden was erg moeilijk deze race maar over het algemeen kan ik toch wel stellen dat mijn debuut zeer soepeltjes verliep.
Al vóór de start zat ik een beetje verdwaald om mij heen te kijken. In de startbox was het overvol. Mijn zenuwen ebden langzaam weg bij het horen van het vertrouwde zoemende geluid van de 79 paar banden op de rollerbanken tijdens de warming-up. Iedereen stoomde zich klaar voor de race. Toen we eenmaal aan de startlijn stonden bedacht ik me een belangrijk ding; Het is maar één maal de eerste keer. Ik ga gewoon heel erg genieten van deze nieuwe ervaring en ga stinkend mijn best doen. Met mijn linker voet in het pedaal geklikt en mijn rechter kuit gespannen om met mijn tenen aan de grond te komen, stond ik te wachten op het startschot.
Het startschot viel en met mijn 22e startpositie zat ik redelijk comfortabel in de eerste helft van de groep. De eerste meters waren niet fantastisch maar ik had ingecalculeerd dat er voldoende tijd was op de twee kilometer lange, brede startklim om rijdsters te passeren. Dit plan lukte en zo wist ik, tot mijn stomme verbazing, richting het einde van de twee kilometer een zesde positie te pakken. Ik dacht meteen; het gaat goed, de benen zijn nog niet verzuurd en ik heb het onder controle. Volgas! Ik had alle ruimte om de eerste technische delen van het parcours te rijden. Mijn volgas stand kon ik natuurlijk niet de gehele wedstrijd volhouden maar ik probeerde het gewoon zo lang mogelijk. In de tweede en derde ronde werd ik veel gepasseerd. Aangezien ik meestal op mijn “tweede leven” kan vertrouwen bleef ik maar gewoon rond gaan met die benen en dacht ik: “we zien wel wat er nog in het vat zit later deze race.” Ik passeerde de start-finishlijn elke ronde in een groepje. Nooit kwam ik deze wedstrijd alleen te zitten en dat was één van de dingen waar ik van genoot. De hele race blijf je scherp om de meiden voor je niet los te laten of de meiden achter je te lossen. In de laatste twee ronden was ik met de Engelse Annie Last in gevecht voor een plaats binnen de top tien. Dat zou voor ons beiden een fantastische prestatie zijn dus waren we tot het uiterste gedreven. Elke klim kwam ik weer een paar seconden dichterbij. Aan het begin van een klim hoorde ik mijn vader telkens roepen: “15 seconden naar Annie toe, dat kan je halen!” Na de klim klonk het nog hoopgevender: 10 seconden was het verschil nog maar. Helaas was de Engelse beter dan ik op de uitdagende ‘rock garden’ en miste ik uiteindelijk op 14 seconden de top tien. Met een elfde plaats op deze moeilijke maar o-zo mooie wedstrijd ben ik heel erg blij!
Inmiddels zit ik met mijn beentjes omhoog mijn wedstrijd terug te kijken op redbull.tv. Je kan het niet zien op de beelden, maar ik heb toch echt zitten genieten op mijn fiets. Het schreeuwende publiek, het gevecht met elke klim en alle wortels en stenen die mij anderhalf uur lieten hotsen en knotsen. Het was een mooi debuut!
Al vóór de start zat ik een beetje verdwaald om mij heen te kijken. In de startbox was het overvol. Mijn zenuwen ebden langzaam weg bij het horen van het vertrouwde zoemende geluid van de 79 paar banden op de rollerbanken tijdens de warming-up. Iedereen stoomde zich klaar voor de race. Toen we eenmaal aan de startlijn stonden bedacht ik me een belangrijk ding; Het is maar één maal de eerste keer. Ik ga gewoon heel erg genieten van deze nieuwe ervaring en ga stinkend mijn best doen. Met mijn linker voet in het pedaal geklikt en mijn rechter kuit gespannen om met mijn tenen aan de grond te komen, stond ik te wachten op het startschot.
Het startschot viel en met mijn 22e startpositie zat ik redelijk comfortabel in de eerste helft van de groep. De eerste meters waren niet fantastisch maar ik had ingecalculeerd dat er voldoende tijd was op de twee kilometer lange, brede startklim om rijdsters te passeren. Dit plan lukte en zo wist ik, tot mijn stomme verbazing, richting het einde van de twee kilometer een zesde positie te pakken. Ik dacht meteen; het gaat goed, de benen zijn nog niet verzuurd en ik heb het onder controle. Volgas! Ik had alle ruimte om de eerste technische delen van het parcours te rijden. Mijn volgas stand kon ik natuurlijk niet de gehele wedstrijd volhouden maar ik probeerde het gewoon zo lang mogelijk. In de tweede en derde ronde werd ik veel gepasseerd. Aangezien ik meestal op mijn “tweede leven” kan vertrouwen bleef ik maar gewoon rond gaan met die benen en dacht ik: “we zien wel wat er nog in het vat zit later deze race.” Ik passeerde de start-finishlijn elke ronde in een groepje. Nooit kwam ik deze wedstrijd alleen te zitten en dat was één van de dingen waar ik van genoot. De hele race blijf je scherp om de meiden voor je niet los te laten of de meiden achter je te lossen. In de laatste twee ronden was ik met de Engelse Annie Last in gevecht voor een plaats binnen de top tien. Dat zou voor ons beiden een fantastische prestatie zijn dus waren we tot het uiterste gedreven. Elke klim kwam ik weer een paar seconden dichterbij. Aan het begin van een klim hoorde ik mijn vader telkens roepen: “15 seconden naar Annie toe, dat kan je halen!” Na de klim klonk het nog hoopgevender: 10 seconden was het verschil nog maar. Helaas was de Engelse beter dan ik op de uitdagende ‘rock garden’ en miste ik uiteindelijk op 14 seconden de top tien. Met een elfde plaats op deze moeilijke maar o-zo mooie wedstrijd ben ik heel erg blij!
Inmiddels zit ik met mijn beentjes omhoog mijn wedstrijd terug te kijken op redbull.tv. Je kan het niet zien op de beelden, maar ik heb toch echt zitten genieten op mijn fiets. Het schreeuwende publiek, het gevecht met elke klim en alle wortels en stenen die mij anderhalf uur lieten hotsen en knotsen. Het was een mooi debuut!
Volg de worldcups 2017 live
15/05/17 16:24
Een ‘race preview’ heb ik nog nooit gedaan maar deze week kan ik het écht niet laten. Er staat namenlijk een bijzonder weekend voor de deur.
Aanstaande zaterdag gaat het World Cup seizoen 2017 dan eindelijk beginnen! Op 20 mei om kwart over 1 zal ik in Nove Mesto (Tsjechie) aan de start staan.
Maar wat maakt deze wedstrijd nu zo bijzonder? Ik zal mijzelf in deze race voor het eerst gaan meten met de Elite dames.
Vorig jaar startte ik de World Cups nog in de U23 categorie maar na een sterk seizoen heb ik besloten één jaar vervroegd de uitdaging aan te gaan en in 2017 bij de Elite te rijden.
Spannend vind ik het zeker wel maar ik heb er ook heel veel zin in. De voortekenen zijn goed: ik voelde me dit voorseizoen fit en heb hard kunnen trainen. De afgelopen wedstrijden, waar ik al een aantal van mijn sterke Elite concurrenten tegen kwam, liepen naar tevredenheid. Ik hoop dit seizoen extra veel te leren van de meer ervaren dames en me elke wedstrijd een stapje te verbeteren. In totaal zullen er 6 World Cups worden gereden. Ben jij ook zo nieuwsgierig hoe de eerste van het seizoen zal verlopen?
Spectaculaire live beelden met commentaar van Bart Brentjes en Rob Warner zullen te zien zijn via de onderstaande link. Ik zou zeggen: KIJKEN!! Zaterdag a.s. om 13:00!
https://www.redbull.tv/live/AP-1Q75MEJ391W11/uci-mountain-bike-world-cup
Aanstaande zaterdag gaat het World Cup seizoen 2017 dan eindelijk beginnen! Op 20 mei om kwart over 1 zal ik in Nove Mesto (Tsjechie) aan de start staan.
Maar wat maakt deze wedstrijd nu zo bijzonder? Ik zal mijzelf in deze race voor het eerst gaan meten met de Elite dames.
Vorig jaar startte ik de World Cups nog in de U23 categorie maar na een sterk seizoen heb ik besloten één jaar vervroegd de uitdaging aan te gaan en in 2017 bij de Elite te rijden.
Spannend vind ik het zeker wel maar ik heb er ook heel veel zin in. De voortekenen zijn goed: ik voelde me dit voorseizoen fit en heb hard kunnen trainen. De afgelopen wedstrijden, waar ik al een aantal van mijn sterke Elite concurrenten tegen kwam, liepen naar tevredenheid. Ik hoop dit seizoen extra veel te leren van de meer ervaren dames en me elke wedstrijd een stapje te verbeteren. In totaal zullen er 6 World Cups worden gereden. Ben jij ook zo nieuwsgierig hoe de eerste van het seizoen zal verlopen?
Spectaculaire live beelden met commentaar van Bart Brentjes en Rob Warner zullen te zien zijn via de onderstaande link. Ik zou zeggen: KIJKEN!! Zaterdag a.s. om 13:00!
https://www.redbull.tv/live/AP-1Q75MEJ391W11/uci-mountain-bike-world-cup
Gras maaien in Heubach
30/04/17 20:16
Waar denk je zoal aan als je benen ontploffen op een klim van 12 minuten waar je 5 keer overheen moet? Zolang het lekker gaat en je concurrenten om je heen heb is het allemaal niet zo moeilijk. Dan ligt de focus op de rijders voor je en probeer je bij te blijven of er voorbij te rijden.
Helaas kwam ik vandaag tijdens de wedstrijd in Heubach na één rondje al aardig in mijn uppie te fietsen. Dat maakte de wedstrijd lastig. Ik probeerde niet na te denken over mijn mindere benen, het avondeten of dat ik het gras thuis nodig eens moest maaien. Soms krijg je de neiging om over randzaken te gaan nadenken als je even niet heel scherp bent. Gelukkig wist ik na twee rondjes de knop om te zetten.
Een, twee, drie, vier, een twee drie vier. Ik begon elke trap die ik deed te tellen en me daar op te concentreren. "Rond gaan met die benen en wel zo hard als je kan" sprak ik mezelf toe.
Een, twee, drie, vier. De Duitse Adelheid Morath kwam me voorbij gereden en ik probeerde aan te haken.
Een, twee, drie, vier. Adelheid was te sterk en ik moest haar helaas laten gaan.
Een, twee, drie, vier. Malene Degn uit Denemarken reed inmiddels in zicht en ik kwam steeds dichterbij. Met de goede focus op mijn trapritme wist ik haar te passeren aan het einde van de lange klim.
Een, twee, drie, vier. Er was nog één ronde te gaan. Dat is gewoon nog even één keer op mijn tanden bijten en één keer goed focussen voor de snelle maar lastige afdaling.
Een, twee, drie, vier. Zwitsers talent Alessandra Keller doemde voor me op en ik wilde dat laatste beetje Diesel uit mijn tank halen. Ik probeerde te versnellen maar blijkbaar was de diesel op. Allesandra wist weg te rijden en daarmee behaalde ik uiteindelijk een 7e plaats.
Het eindresultaat stelt me tevreden maar ik had stiekem op iets meer gehoopt. Wellicht had er op een goede dag ook wel iets meer Diesel mijn tank gezeten maar dat bewaar ik dan maar voor de volgende race! Dit soort races horen er ook bij. Soms lijkt alles vanzelf te gaan en soms moet je er hard voor vechten. Een ervaring waar je mentaal en fysiek toch weer sterker van wordt!
Helaas kwam ik vandaag tijdens de wedstrijd in Heubach na één rondje al aardig in mijn uppie te fietsen. Dat maakte de wedstrijd lastig. Ik probeerde niet na te denken over mijn mindere benen, het avondeten of dat ik het gras thuis nodig eens moest maaien. Soms krijg je de neiging om over randzaken te gaan nadenken als je even niet heel scherp bent. Gelukkig wist ik na twee rondjes de knop om te zetten.
Een, twee, drie, vier, een twee drie vier. Ik begon elke trap die ik deed te tellen en me daar op te concentreren. "Rond gaan met die benen en wel zo hard als je kan" sprak ik mezelf toe.
Een, twee, drie, vier. De Duitse Adelheid Morath kwam me voorbij gereden en ik probeerde aan te haken.
Een, twee, drie, vier. Adelheid was te sterk en ik moest haar helaas laten gaan.
Een, twee, drie, vier. Malene Degn uit Denemarken reed inmiddels in zicht en ik kwam steeds dichterbij. Met de goede focus op mijn trapritme wist ik haar te passeren aan het einde van de lange klim.
Een, twee, drie, vier. Er was nog één ronde te gaan. Dat is gewoon nog even één keer op mijn tanden bijten en één keer goed focussen voor de snelle maar lastige afdaling.
Een, twee, drie, vier. Zwitsers talent Alessandra Keller doemde voor me op en ik wilde dat laatste beetje Diesel uit mijn tank halen. Ik probeerde te versnellen maar blijkbaar was de diesel op. Allesandra wist weg te rijden en daarmee behaalde ik uiteindelijk een 7e plaats.
Het eindresultaat stelt me tevreden maar ik had stiekem op iets meer gehoopt. Wellicht had er op een goede dag ook wel iets meer Diesel mijn tank gezeten maar dat bewaar ik dan maar voor de volgende race! Dit soort races horen er ook bij. Soms lijkt alles vanzelf te gaan en soms moet je er hard voor vechten. Een ervaring waar je mentaal en fysiek toch weer sterker van wordt!
Als er één schaap van zijn fiets stapt, volgen er meer.
25/04/17 17:21
In de derde ronde van de Hors Class wedstrijd in het Oostenrijkse Haiming ging ik best hard onderuit. "Waarom?" vraag ik mijzelf een dag later af. Maakte ik een stuurfoutje, was de boom op het pad ineens een meter verschoven of viel ik van mijn fiets uit pure verbazing? Hierbij een korte analyse van de afgelopen wedstrijd.
Na een aantal ronden goed te hebben verkend op het voor mij nog onbekende parcours in Haiming, stond ik op de 3e startrij met lichte zenuwen in mijn lijf. Ik stond aan de startlijn achter een hele kudde snelle mountainbikesters. Het seizoen is alweer even aan de gang maar toch voelde dit allemaal nog een beetje onwennig.
De start was nogal een chaos. De kudde bikers sprintte na het startschot eerst richting het brede onverharde pad om na ongeveer 2 kilometer aan te komen bij de eerste smalle track. Tot dan toe was de hele groep bij elkaar gebleven omdat de startklim eigenlijk niet zwaar genoeg was om het veld uit elkaar te trekken. Zodoende wilde iedereen tegelijk die moeilijke eerste afdaling in. Tja… dat past natuurlijk niet. Als er één schaap van zijn fiets stapt, volgen er meer. Dat werd dus een stukje rennen met de fiets aan de hand om vervolgens weer op te stappen en te beginnen aan mijn inhaalrace. Deze race ging gestaag en gedurende 5 ronden wist ik mijn tempo min of meer stabiel te houden. Het parcours was zwaar en bovendien hartstikke technisch. Er lagen wortels kriskras verspreid over het parcours en door de vele renners die er al overheen waren gereden was het flink uitgesleten. De wortels en stenen lagen met hun gemene, scherpe puntjes ontbloot boven een laagje zand. Je snapt het waarschijnlijk al; dat rijd niet heel comfortabel en zodra je een foutje maakt wordt dat hard afgestraft door een lekke band of een valpartij.
Dat laatste was bij mij het geval. Nadat ik ongeveer 10 dames had gepasseerd werd ik moe. Met mijn tong op mijn schoenen en Maja Wloszczowska in het vizier begon ik aan het meest technische gedeelte. Ik kan me niet zo goed herinneren hoe het kwam maar ik maakte een koprol en mijn voet bleef vervelend vasthangen in mijn pedaal woordoor het even duurde voordat ik weer goed en wel op mijn fiets zat. De (ook nog 'U23') dame Alessandra Keller, die ik net had ingehaald, zat weer in mijn wiel en zo kon ik met nog twee ronden te gaan opnieuw proberen een gat met Alessandra te slaan en het gat naar de nummer 3 in de wedstrijd te dichten. Dat eerste lukte, dat tweede was helaas iets te hoog gegrepen. Ik belandde zo net naast het podium, achter Maja Wloszczowska, Yana Belomoina en de ijzersterke Linda Indergand. Nog een beetje overdonderd door deze wedstrijd reed ik over de finish. Ondanks mijn valpartij en een paar andere slordigheidsfoutjes had ik mezelf wederom verrast.
Ik geniet heel erg van dit soort wedstrijden. Het daagt me uit, laat me hard werken maar na de vechtlust op het parcours is er altijd een leuke sfeer tussen de rijders onderling. Deze keer was dat weliswaar bij de dopingcontrole maar ook dat is leuker met z'n allen dan alleen.
Na een aantal ronden goed te hebben verkend op het voor mij nog onbekende parcours in Haiming, stond ik op de 3e startrij met lichte zenuwen in mijn lijf. Ik stond aan de startlijn achter een hele kudde snelle mountainbikesters. Het seizoen is alweer even aan de gang maar toch voelde dit allemaal nog een beetje onwennig.
De start was nogal een chaos. De kudde bikers sprintte na het startschot eerst richting het brede onverharde pad om na ongeveer 2 kilometer aan te komen bij de eerste smalle track. Tot dan toe was de hele groep bij elkaar gebleven omdat de startklim eigenlijk niet zwaar genoeg was om het veld uit elkaar te trekken. Zodoende wilde iedereen tegelijk die moeilijke eerste afdaling in. Tja… dat past natuurlijk niet. Als er één schaap van zijn fiets stapt, volgen er meer. Dat werd dus een stukje rennen met de fiets aan de hand om vervolgens weer op te stappen en te beginnen aan mijn inhaalrace. Deze race ging gestaag en gedurende 5 ronden wist ik mijn tempo min of meer stabiel te houden. Het parcours was zwaar en bovendien hartstikke technisch. Er lagen wortels kriskras verspreid over het parcours en door de vele renners die er al overheen waren gereden was het flink uitgesleten. De wortels en stenen lagen met hun gemene, scherpe puntjes ontbloot boven een laagje zand. Je snapt het waarschijnlijk al; dat rijd niet heel comfortabel en zodra je een foutje maakt wordt dat hard afgestraft door een lekke band of een valpartij.
Dat laatste was bij mij het geval. Nadat ik ongeveer 10 dames had gepasseerd werd ik moe. Met mijn tong op mijn schoenen en Maja Wloszczowska in het vizier begon ik aan het meest technische gedeelte. Ik kan me niet zo goed herinneren hoe het kwam maar ik maakte een koprol en mijn voet bleef vervelend vasthangen in mijn pedaal woordoor het even duurde voordat ik weer goed en wel op mijn fiets zat. De (ook nog 'U23') dame Alessandra Keller, die ik net had ingehaald, zat weer in mijn wiel en zo kon ik met nog twee ronden te gaan opnieuw proberen een gat met Alessandra te slaan en het gat naar de nummer 3 in de wedstrijd te dichten. Dat eerste lukte, dat tweede was helaas iets te hoog gegrepen. Ik belandde zo net naast het podium, achter Maja Wloszczowska, Yana Belomoina en de ijzersterke Linda Indergand. Nog een beetje overdonderd door deze wedstrijd reed ik over de finish. Ondanks mijn valpartij en een paar andere slordigheidsfoutjes had ik mezelf wederom verrast.
Ik geniet heel erg van dit soort wedstrijden. Het daagt me uit, laat me hard werken maar na de vechtlust op het parcours is er altijd een leuke sfeer tussen de rijders onderling. Deze keer was dat weliswaar bij de dopingcontrole maar ook dat is leuker met z'n allen dan alleen.
veertig plus, plus Anne
10/04/17 12:47
Afgelopen weekend vond een heus mountainbike spektakel plaats in Bad Säckingen (Zuid-Duitsland). Dit was het derde jaar op rij dat ik aan de startlijn van de 'Sabine Spitz Gold Trophy' verscheen. Ik zou bijna zeggen dat ik me ervaren voelde op het parcours. Nou ja, ervaren is misschien een groot woord voor mijn drie jaar durende internationale mountainbike carrière. Laat ik het woord 'ervaren' maar vervangen door 'vertrouwd'. De ervaren rijdsters, die heb ik deze race wel gezien en daar hoor ik (nog) niet helemaal bij.
Maar… ik kwam wel in de buurt en dat is een hele mooie bevestiging dat ik goed op weg ben richting de eerste World Cups bij de Elite dames. Ik zal je vertellen hoe de wedstrijd verliep.
Ik mocht vanaf de tweede startrij, met nummer acht, vertrekken. Mijn doel was om hard te starten, de snelle rijdsters op te zoeken en vervolgens te kijken of ik dit kon volhouden. Snel starten lukte prima en zo had ik ruim baan op de eerste technische delen in de wedstrijd. Even twijfelde ik of de snelle start mij niet duur zou komen te staan. Er was veel energie gaan zitten in mijn ambitie om voorin mee te fietsen. Na een iets zwakkere tweede ronde kwam ik door op een achtste positie. Vóór mij zag ik rappe dames, dames waar ik met veel respect tegenop kijk, dames die al grote prijzen hebben gewonnen. Ik wilde ze koste wat het kost bijhouden maar moest toch kleine gaatjes laten vallen. De Russische Irena Kalentyeva kwam me voorbij steken en ik keek Sabine Spitz twee ronden lang in de rug. Gelukkig kon ik me herpakken en wist ik soms zelfs weer even iets dichterbij het duo te komen. Mijn vader riep vanaf de kant: "ze vallen stil, probeer ze te pakken, dan ga je richting de 5e plaats!" En inderdaad zag ik de cadans van Kalentyeva elke kilometer vertragen en niet veel later passeerde ik haar.
Eén ronde voor het eind had ik nog altijd Sabine Spitz in het vizier. Tjonge, wat had ik haar graag nog bijgehaald. Maar we spreken hier over een taaie vrouw met een Olympische titel achter haar naam die beschikt over een enorm duurvermogen. Ik probeerde mij zo goed mogelijk te focussen op mijn ademhaling en probeerde sneller te trappen dan zij. Ondertussen kwam er echter een ander gevaar van achteren: ik reed tussen twee veertigplussers in. Het gevaar van achter was Zwitsers en droeg de naam Esther Süss. Zij kwam op de klim in een sneltreinvaart voorbij zetten en aanhaken kon ik niet meer. Mijn dieseltank was bijna leeg. Esther Süss en Sabine Spitz kregen het met elkaar aan de stok waardoor hun tempo nóg iets hoger kwam te liggen en ik was gezien.
Zo reed ik als zevende rijdster in dit sterke deelnemersveld op de finish af, van binnen toch juichend en jubelend van blijdschap.
Deze krachtmeting met de wereldtop is erg waardevol geweest voor mij. Het laat zien dat mijn keuze om de overstap naar de Elite dames een jaartje eerder te maken waarschijnlijk een goede is. Hoe dat precies uit zal pakken? Daar durf ik toch nog niet zoveel over te zeggen. Dat zal ik gaan ondervinden als het moment daar is.
Maar… ik kwam wel in de buurt en dat is een hele mooie bevestiging dat ik goed op weg ben richting de eerste World Cups bij de Elite dames. Ik zal je vertellen hoe de wedstrijd verliep.
Ik mocht vanaf de tweede startrij, met nummer acht, vertrekken. Mijn doel was om hard te starten, de snelle rijdsters op te zoeken en vervolgens te kijken of ik dit kon volhouden. Snel starten lukte prima en zo had ik ruim baan op de eerste technische delen in de wedstrijd. Even twijfelde ik of de snelle start mij niet duur zou komen te staan. Er was veel energie gaan zitten in mijn ambitie om voorin mee te fietsen. Na een iets zwakkere tweede ronde kwam ik door op een achtste positie. Vóór mij zag ik rappe dames, dames waar ik met veel respect tegenop kijk, dames die al grote prijzen hebben gewonnen. Ik wilde ze koste wat het kost bijhouden maar moest toch kleine gaatjes laten vallen. De Russische Irena Kalentyeva kwam me voorbij steken en ik keek Sabine Spitz twee ronden lang in de rug. Gelukkig kon ik me herpakken en wist ik soms zelfs weer even iets dichterbij het duo te komen. Mijn vader riep vanaf de kant: "ze vallen stil, probeer ze te pakken, dan ga je richting de 5e plaats!" En inderdaad zag ik de cadans van Kalentyeva elke kilometer vertragen en niet veel later passeerde ik haar.
Eén ronde voor het eind had ik nog altijd Sabine Spitz in het vizier. Tjonge, wat had ik haar graag nog bijgehaald. Maar we spreken hier over een taaie vrouw met een Olympische titel achter haar naam die beschikt over een enorm duurvermogen. Ik probeerde mij zo goed mogelijk te focussen op mijn ademhaling en probeerde sneller te trappen dan zij. Ondertussen kwam er echter een ander gevaar van achteren: ik reed tussen twee veertigplussers in. Het gevaar van achter was Zwitsers en droeg de naam Esther Süss. Zij kwam op de klim in een sneltreinvaart voorbij zetten en aanhaken kon ik niet meer. Mijn dieseltank was bijna leeg. Esther Süss en Sabine Spitz kregen het met elkaar aan de stok waardoor hun tempo nóg iets hoger kwam te liggen en ik was gezien.
Zo reed ik als zevende rijdster in dit sterke deelnemersveld op de finish af, van binnen toch juichend en jubelend van blijdschap.
Deze krachtmeting met de wereldtop is erg waardevol geweest voor mij. Het laat zien dat mijn keuze om de overstap naar de Elite dames een jaartje eerder te maken waarschijnlijk een goede is. Hoe dat precies uit zal pakken? Daar durf ik toch nog niet zoveel over te zeggen. Dat zal ik gaan ondervinden als het moment daar is.
start van het seizoen met wijn
27/03/17 22:19
Na de eerste wedstrijd van het mountainbike-jaar kom ik trots thuis met twee heerlijke flessen wijn. Wel eerlijk gewonnen hoor. Mocht je nu denken dat die flessen alweer op zijn, dat valt tegen… Inmiddels ben ik weer lekker aan het trainen in het Bayerischer Wald dus veel tijd om het op een zuipen te zetten heb ik helaas niet.
In deze blog zal ik uit de doeken doen hoe ik deze flessen druivensap bij elkaar heb gefietst.
Het Oostenrijkse plaatsje Langenlois, net west van Wenen, ligt in een prachtig gebied. Een populaire streek voor wijnliefhebbers. Er worden wijndruiven verbouwd en op elke hoek van de straat vind je lokale wijnboertjes waar je kan proeven van deze zaligheid. Goed… er is genoeg gezegd over de wijn, nu over naar belangrijkere zaken: de wedstrijd.
Het parcours in Langenlois was voor een deel uitgezet door het bos, een ander deel liep het tussen de wijngaarden door (oeps, begin ik toch weer over die wijn).
Mijn meest favoriete ronde zal het niet worden. Het was niet supertechnisch en de lange steile klimmen liepen over brede paden. Ondanks dat het niet het meest spectaculaire parcours was, lag het me wel goed en genoot ik van het racen op mijn fiets!
Met een flinke groep dames reden we de lange startklim op, het tempo geleidelijk opbouwend richting de single track naar beneden. Met een kort sprintje vlak voor de single track wist ik de 3e positie in te nemen. De ronden die volgden waren erg spannend. Barbara Benkó uit Hongarije bleek al gauw één van de snelsten te zijn. Een aantal meiden probeerde bij haar aan te haken maar ik reed op dat moment op mijn limiet. Met een stuk of 5 à 6 meiden bleven we continu dicht bij elkaar. Er waren telkens positie wisselingen en ik probeerde uiteraard vlak voor elke afdaling voorin te zitten zodat ik vrij baan had.
Met nog anderhalve ronde te gaan bleek dat een goede keus en konden de twee Tsjechische rijdsters, die al een aantal keer een poging hadden gedaan mij eraf te rijden, niet meer in mijn wiel blijven. Op dat moment besloot ik mijn laatste power in te zetten. "Nog 3 klimmen te gaan" dacht ik, "dat moet ik vol zien te houden". Elke klim steeg het gehalte melkzuur in mijn bloed en bij de laatste kwam het zowat mijn oren uit gutsen. Maar, ik had de dames definitief gelost.
Zo kwam ik met 35 seconden achterstand op de sterke Hongaarse als 2e over de streep. Een resultaat waar ik voor nu zeer content mee ben. De eerste wedstrijd van het seizoen is geslaagd. Maar… we zijn nog lang niet klaar. Op naar meer!!
In deze blog zal ik uit de doeken doen hoe ik deze flessen druivensap bij elkaar heb gefietst.
Het Oostenrijkse plaatsje Langenlois, net west van Wenen, ligt in een prachtig gebied. Een populaire streek voor wijnliefhebbers. Er worden wijndruiven verbouwd en op elke hoek van de straat vind je lokale wijnboertjes waar je kan proeven van deze zaligheid. Goed… er is genoeg gezegd over de wijn, nu over naar belangrijkere zaken: de wedstrijd.
Het parcours in Langenlois was voor een deel uitgezet door het bos, een ander deel liep het tussen de wijngaarden door (oeps, begin ik toch weer over die wijn).
Mijn meest favoriete ronde zal het niet worden. Het was niet supertechnisch en de lange steile klimmen liepen over brede paden. Ondanks dat het niet het meest spectaculaire parcours was, lag het me wel goed en genoot ik van het racen op mijn fiets!
Met een flinke groep dames reden we de lange startklim op, het tempo geleidelijk opbouwend richting de single track naar beneden. Met een kort sprintje vlak voor de single track wist ik de 3e positie in te nemen. De ronden die volgden waren erg spannend. Barbara Benkó uit Hongarije bleek al gauw één van de snelsten te zijn. Een aantal meiden probeerde bij haar aan te haken maar ik reed op dat moment op mijn limiet. Met een stuk of 5 à 6 meiden bleven we continu dicht bij elkaar. Er waren telkens positie wisselingen en ik probeerde uiteraard vlak voor elke afdaling voorin te zitten zodat ik vrij baan had.
Met nog anderhalve ronde te gaan bleek dat een goede keus en konden de twee Tsjechische rijdsters, die al een aantal keer een poging hadden gedaan mij eraf te rijden, niet meer in mijn wiel blijven. Op dat moment besloot ik mijn laatste power in te zetten. "Nog 3 klimmen te gaan" dacht ik, "dat moet ik vol zien te houden". Elke klim steeg het gehalte melkzuur in mijn bloed en bij de laatste kwam het zowat mijn oren uit gutsen. Maar, ik had de dames definitief gelost.
Zo kwam ik met 35 seconden achterstand op de sterke Hongaarse als 2e over de streep. Een resultaat waar ik voor nu zeer content mee ben. De eerste wedstrijd van het seizoen is geslaagd. Maar… we zijn nog lang niet klaar. Op naar meer!!
Marathon, al doende leert men
08/03/17 21:47
De marathon op de schaats is mij inmiddels wel bekend. Met de marathon op de fiets heb ik afgelopen weekend kennis gemaakt.
Ons team vertrok vorige week naar Algarve om het seizoen te starten met een 3-daagse wedstrijd. De 'Algarve Bike Challenge' wordt gereden in duo's en zodoende was Lisa Mitterbauer bij ons team aangesloten om samen met mij de strijd aan te gaan. Voor ons beiden was dit echter een compleet nieuwe ervaring.
De eerste dag was het vooral wachten, wachten en nog eens wachten. De proloog stond die dag op het programma en we mochten pas laat in de avond aan de bak. Een rondje van 2,5 km door de donkere, smalle steegjes van Tavira was voor ons uitgezet.
In eerste instantie vonden we het maar niks dat we de hele dag moesten wachten tot we mochten rijden. Onze benen brandden van energie en we stonden te popelen de eerste start van het nieuwe seizoen te maken. Eenmaal aangekomen in het stadje merkten we echter hoe leuk de sfeer was in de duisternis. Iedere renner was uitgerust met goede verlichting en er was veel publiek. De sfeer zat er goed in!
Deze avond sprintten we naar de 2e plaats, op 3 seconden van de winnaressen. Het klassement ging echter over drie dagen dus we hadden nog ruim de tijd om dit verschil goed te maken.
De dag er op moesten we nogmaals wachten. Vanwege de slechte weersomstandigheden (flinke storm) was de start 2 uur uitgesteld en de etappe ingekort van 90 naar 70 kilometer.
Eenmaal aan de start hadden we beiden een lach op ons gezicht. Weliswaar startten we niet in de leiderstrui maar we hadden uitzicht op een mooie race.
Na 20 km te hebben gereden, met nog alle vrouwen bij elkaar, wilde ik mijn concurrenten wel eens uittesten en besloot ik te demarreren. Dit deed ik achteraf gezien veel te vroeg en veel te hard. Al gauw zat ik in een hartslag die meer paste bij een sprintafstand dan bij een marathon. Lisa moest mij natuurlijk wel volgen en dit kwam ons later duur te staan. Na een tijdje vielen we behoorlijk stil en werden we gepasseerd door een Spaans duo. Het waren taaie kilometers maar we wisten de schade te beperken. Uiteindelijk kwamen we 1 minuut achter de leiders we over de meet op deze zware tweede dag.
Tijdens onze wedstrijdanalyse bij het dinner besloten we: "Dit gaan we morgen anders aanpakken." We hadden duidelijk een 'marathon beginners fout' gemaakt. Iemand kan je tien keer vertellen dat je een marathon rustig moet opbouwen maar je moet het toch zelf ondervinden. Zo kropen we die avond, met vermoeide benen maar een frisse tactiek paraat, ons bed in.
De volgende, en tevens laatste, etappe verliep alles veel beter. Nu kenden we elkaar als rijdsters en wisten we waar onze sterke en zwakke punten lagen. We maakten goed gebruik van onze afdaling-skills. Onze grootste concurrenten waren duidelijk gespecialiseerd in de marathon discipline maar het nemen van de juiste lijn in een afdaling leek ze totaal vreemd te zijn.
In de klim pakten de meiden echter de opgebouwde voorsprong weer terug. Maar… het parcours was ons deze dag gunstig gezind. Het tweede deel van de wedstrijd was veel afdalen en zodoende sjeesden we naar beneden alsof ins leven er vanaf hing. Wisten we de kop over te nemen en w opnieuw een voorsprong te pakken. Toen we op 20 km voor de finish geen linten meer zagen en ontdekten dat we verkeerd gereden waren, zagen we de winst even aan ons neus voorbij gaan. We reden terug en vonden gelukkig weer snel het juiste pad. Met naar schatting ongeveer anderhalve minuut te hebben verloren keken we onze concurrenten opnieuw in de rug. De adrenaline die in ons lichaam zat, kwam ons goed van pas en zo wisten we een tandje extra gas te geven. We passeerde de twee dames en kwamen met ruim anderhalve minuut voorsprong over de finish van de 3e etappe. We hadden gewonnen!
Zowel in de dag-uitslag als in het overall-klassement stonden ons namen boven aan! Moe maar erg blij en voldaan kregen we op het podium de leiderstrui aangetrokken.
Deze drie daagse wedstrijd was een nieuwe en spannende ervaring. Marathon is duidelijk niet helemaal mijn discipline. Ik houd het toch liever bij anderhalf uur knallen op een prachtig technisch 'Cross Country' parcours maar het was zeker leuk om te doen en met z'n tweeën de overwinning naar je toe trekken is natuurlijk een heerlijk begin van het seizoen!
7 minuten show voor de buren
28/10/16 17:35
De winter is begonnen! Nu verwacht je waarschijnlijk dat ik zal gaan schrijven over het schaatsen. Maar nee, ondanks dat mijn ogen inmiddels op de schaatskalender zijn gericht, stond er in mijn agenda toch met grote letters BARCELONA TECHNIEK TRAINING.
Lees meer...
Lees meer...
Duf konijn met succes in Bundesliga
19/09/16 21:19
Vrijdag 16 september: duf als een konijn zat ik achterin onze teambus onderweg naar mijn laatste wedstrijd van het seizoen. Bestemming: Titisee-Neustadt.
Duf als een konijn? Ja inderdaad, dat is de beste manier om mijn gevoel richting deze wedstrijd te omschrijven. De scherpte was er, zoals bij iedereen aan het einde van het seizoen, wel een beetje vanaf. Vorige week fietste ik nog naar een 3e plaats in de Hors Class wedstrijd in Polen waarna een drukke week volgde met onder andere veel reizen, clinics en promotie filmpjes maken. Tja, dat is heel leuk maar ook inspannend en daarmee niet de perfecte wedstrijd voorbereiding.
Lees meer...
Duf als een konijn? Ja inderdaad, dat is de beste manier om mijn gevoel richting deze wedstrijd te omschrijven. De scherpte was er, zoals bij iedereen aan het einde van het seizoen, wel een beetje vanaf. Vorige week fietste ik nog naar een 3e plaats in de Hors Class wedstrijd in Polen waarna een drukke week volgde met onder andere veel reizen, clinics en promotie filmpjes maken. Tja, dat is heel leuk maar ook inspannend en daarmee niet de perfecte wedstrijd voorbereiding.
Lees meer...
het beste voor het laatst bewaard in Andorra
05/09/16 15:44
Na tot nu toe elke in 2016 gereden world cup op het podium te hebben gestaan wilde ik uiteraard bij de laatste in Andorra mezelf nog een keer laten zien.
Zodoende zat ik al dik anderhalve week ik het hooggebergte van Andorra voordat ik daadwerkelijk aan de start verscheen. De camper stond al die tijd exact op de start/finish van de world cup. Dit is, om precies te zijn, bovenaan de skilift in Vallnord-Pal, daar waar de hele zomer lang wordt gekampeerd en gedownhilld. Kortom; een betere plaats om mijn voorbereiding te doen bestond er niet. Ik kon perfect mijn trainingen afwerken en tussendoor regelmatig de downhill tracks af om ook mijn techniek bij te schaven. In de ochtend wakker worden met een stralend blauwe lucht in de prachtige bergen van Andorra; mijn week kon al niet meer stuk.
Lees meer...
Zodoende zat ik al dik anderhalve week ik het hooggebergte van Andorra voordat ik daadwerkelijk aan de start verscheen. De camper stond al die tijd exact op de start/finish van de world cup. Dit is, om precies te zijn, bovenaan de skilift in Vallnord-Pal, daar waar de hele zomer lang wordt gekampeerd en gedownhilld. Kortom; een betere plaats om mijn voorbereiding te doen bestond er niet. Ik kon perfect mijn trainingen afwerken en tussendoor regelmatig de downhill tracks af om ook mijn techniek bij te schaven. In de ochtend wakker worden met een stralend blauwe lucht in de prachtige bergen van Andorra; mijn week kon al niet meer stuk.
Lees meer...
Een stapje hoger in Canada deel 2
09/08/16 00:39
deel 2: uitgedaagd tussen elite dames
Vanochtend begon het al een beetje; een kriebelende buik! Lichte zenuwen zijn niet zo erg houd ik mezelf dan altijd maar voor. En ik denk ook dat dat zo is. Tuurlijk moet je niet zo zenuwachtig zijn dat je blokkeert maar een beetje nervositeit zet je op scherp.
En die scherpte was vandaag heel goed! Misschien kwam dit deels doordat de organisatie had besloten ons 2 minuten achter de Elite dames aan te laten starten. Dat gaf mij de uitdaging te proberen naar deze dames toe te rijden en te kijken waar ik nu eigenlijk sta in de categorie waar het uiteindelijk ‘allemaal' moet gebeuren.
Lees meer...
Vanochtend begon het al een beetje; een kriebelende buik! Lichte zenuwen zijn niet zo erg houd ik mezelf dan altijd maar voor. En ik denk ook dat dat zo is. Tuurlijk moet je niet zo zenuwachtig zijn dat je blokkeert maar een beetje nervositeit zet je op scherp.
En die scherpte was vandaag heel goed! Misschien kwam dit deels doordat de organisatie had besloten ons 2 minuten achter de Elite dames aan te laten starten. Dat gaf mij de uitdaging te proberen naar deze dames toe te rijden en te kijken waar ik nu eigenlijk sta in de categorie waar het uiteindelijk ‘allemaal' moet gebeuren.
Lees meer...
Een stapje hoger in Canada deel 1
08/08/16 03:00
deel 1: De laatste voorbereidingen
De dag voor de wedstrijd is aangebroken en inmiddels voelt het parcours een beetje eigen. Vannacht lag ik nog even wakker. Ik had een nieuwe lijn in gedachte die ik heel graag wilde proberen. Dat kan me altijd wel even uit mijn slaap houden.
De volgende ochtend stond ik zodoende te popelen om op mijn fiets te stappen.
Bij de rockgarden heb ik even staan kijken naar andere rijders en mijn lijn uitgeprobeerd. En met succes! Alles liep beter dan de voorafgaande dagen.
Helaas zag ik vrijwel geen andere U23 dames rijden dus had ik geen idee wat ik zou kunnen verwachten van hen. Maar een voorbeeld nemen aan verschillende mannelijke rijders waaronder mijn teamgenoot Milan, met wie ik wat lijnen had besproken, is ook super leerzaam!
Lees meer...
De dag voor de wedstrijd is aangebroken en inmiddels voelt het parcours een beetje eigen. Vannacht lag ik nog even wakker. Ik had een nieuwe lijn in gedachte die ik heel graag wilde proberen. Dat kan me altijd wel even uit mijn slaap houden.
De volgende ochtend stond ik zodoende te popelen om op mijn fiets te stappen.
Bij de rockgarden heb ik even staan kijken naar andere rijders en mijn lijn uitgeprobeerd. En met succes! Alles liep beter dan de voorafgaande dagen.
Helaas zag ik vrijwel geen andere U23 dames rijden dus had ik geen idee wat ik zou kunnen verwachten van hen. Maar een voorbeeld nemen aan verschillende mannelijke rijders waaronder mijn teamgenoot Milan, met wie ik wat lijnen had besproken, is ook super leerzaam!
Lees meer...
ver-zuur-ing op het nk
18/07/16 15:35
Over het NK mountainbiken 2016 kan ik lang uitweiden maar ik houd het vandaag toch liever kort.
Dit jaar werd het NK gehouden in het Brabantse Nieuwkuijk. Een vlak rondje waarvan ik van te voren al wist dat het moeilijk zou zijn, mijn sterke punten uit te buiten.
Bij de start zat een grote groep dames lang bij elkaar. Uiteindelijk wisten Anne Terpstra, Annemarie Worst en ik wat meer tempo te maken en met z'n drieën de spanning in de wedstrijd te brengen.
Anne Terpstra en ik wilden beide heel graag een gaatje slaan. In de 3e ronde was ze even uit mijn zicht verdwenen maar na al snel kon ik weer bij haar aanklampen. Niet veel later probeerde ik een gaatje te slaan. Langs de kant hoorde ik dat ik een kleine voorsprong had van ongeveer 10 seconden. Ik had echt even hoop dat het zou lukken en gaf alles wat ik had. Helaas was het toch een mislukte poging want het gat werd na 1 ronde weer gedicht. Vanaf dat moment wist ik dat het een sprint tussen ons drieën zou gaan worden.
Ik deed mijn uiterste best om zo goed mogelijk te sprinten. Al 300 m voor de finishlijn ging Anne Terpstra eens goed op haar pedalen staan en was ze me echt te snel af. Sprinten is duidelijk (nog) niet helemaal mijn ding en zo stak ook Annemarie mij voor de lijn nog voorbij.
Dit parcours is niet mijn favoriet en de andere meiden waren sterk, maar ik had op meer gehoopt.
Ik kan mezelf niets verwijten, heb de wedstrijd spannend gemaakt, heel aanvalend gereden, veel kopwerk gedaan en geprobeerd tactisch te rijden. Maar vandaag zat er niet meer in dan een 3e plaats.
Lees meer...
Dit jaar werd het NK gehouden in het Brabantse Nieuwkuijk. Een vlak rondje waarvan ik van te voren al wist dat het moeilijk zou zijn, mijn sterke punten uit te buiten.
Bij de start zat een grote groep dames lang bij elkaar. Uiteindelijk wisten Anne Terpstra, Annemarie Worst en ik wat meer tempo te maken en met z'n drieën de spanning in de wedstrijd te brengen.
Anne Terpstra en ik wilden beide heel graag een gaatje slaan. In de 3e ronde was ze even uit mijn zicht verdwenen maar na al snel kon ik weer bij haar aanklampen. Niet veel later probeerde ik een gaatje te slaan. Langs de kant hoorde ik dat ik een kleine voorsprong had van ongeveer 10 seconden. Ik had echt even hoop dat het zou lukken en gaf alles wat ik had. Helaas was het toch een mislukte poging want het gat werd na 1 ronde weer gedicht. Vanaf dat moment wist ik dat het een sprint tussen ons drieën zou gaan worden.
Ik deed mijn uiterste best om zo goed mogelijk te sprinten. Al 300 m voor de finishlijn ging Anne Terpstra eens goed op haar pedalen staan en was ze me echt te snel af. Sprinten is duidelijk (nog) niet helemaal mijn ding en zo stak ook Annemarie mij voor de lijn nog voorbij.
Dit parcours is niet mijn favoriet en de andere meiden waren sterk, maar ik had op meer gehoopt.
Ik kan mezelf niets verwijten, heb de wedstrijd spannend gemaakt, heel aanvalend gereden, veel kopwerk gedaan en geprobeerd tactisch te rijden. Maar vandaag zat er niet meer in dan een 3e plaats.
Lees meer...
3 x 3 = 3
11/07/16 13:29
Wellicht een bijzondere titel voor een wedstrijdverslag. De uitleg: gisteren wist ik tijdens de World Cup in Lenzerheide weer een 3e plaats te bemachtigen! Dat is inmiddels de derde 3e plaats op rij in de World Cup serie. Ondanks dat ik de eerste van de serie in Australië niet heb gereden, sta ik inmiddels op een 3e plaats in het algemeen klassement!
Goed, tot zover het klassement. Hierbij het verslag van deze spannende race in de prachtige Zwitserse bergen.
Vanaf het WK in Tsjechië zijn we met het team direct naar Lenzerheide gereden. Lenzerheide is een wintersportdorp en ligt op 1500m hoogte. Doordat ik vorige maand op hoogtestage ben geweest kon ik meteen lekker op het parcours gaan trainen en hoefde zo niet te acclimatiseren. Op het parcours voelde ik meteen dat ik weer lekker op mijn fiets zat; iets wat op het WK een beetje miste.
Lees meer...
Goed, tot zover het klassement. Hierbij het verslag van deze spannende race in de prachtige Zwitserse bergen.
Vanaf het WK in Tsjechië zijn we met het team direct naar Lenzerheide gereden. Lenzerheide is een wintersportdorp en ligt op 1500m hoogte. Doordat ik vorige maand op hoogtestage ben geweest kon ik meteen lekker op het parcours gaan trainen en hoefde zo niet te acclimatiseren. Op het parcours voelde ik meteen dat ik weer lekker op mijn fiets zat; iets wat op het WK een beetje miste.
Lees meer...
tsjechisch publiek gaat uit zijn dak, ik word 6e op het wk
04/07/16 18:39
Wat een wedstrijd, wat een publiek en wat een parcours. Het was een heel bijzonder WK voor mij gisteren in het Tsjechische Nove Mesto.
Natuurlijk wist ik hoe bijzonder het is om als mountainbiker over het parcours van Nove Mesto te rijden. De moeilijke rockgardens, vele wortels, lastige bochten en het uitzinnige publiek waren me nog goed bijgebleven na de world cup die ik hier vorig jaar reed.
Zondagochtend stond ik met extra drive aan de start van mijn 2e wereldkampioenschap maar had nog geen idee in welke vorm ik precies was. Deels met veel vertrouwen omdat ik me sterk voelde en deels met twijfels omdat ik al meerdere keren was gevallen op de rockgarden. Ik was hoe dan ook klaar voor een knallende wedstrijd!
Lees meer...
Natuurlijk wist ik hoe bijzonder het is om als mountainbiker over het parcours van Nove Mesto te rijden. De moeilijke rockgardens, vele wortels, lastige bochten en het uitzinnige publiek waren me nog goed bijgebleven na de world cup die ik hier vorig jaar reed.
Zondagochtend stond ik met extra drive aan de start van mijn 2e wereldkampioenschap maar had nog geen idee in welke vorm ik precies was. Deels met veel vertrouwen omdat ik me sterk voelde en deels met twijfels omdat ik al meerdere keren was gevallen op de rockgarden. Ik was hoe dan ook klaar voor een knallende wedstrijd!
Lees meer...
Genoten van de team relay op het WK
01/07/16 08:23
Gisteren avond was het een groot spektakel op het parcours in Nove Mesto. Ik deed voor het eerste mee aan de team relay. Wat een gaaf onderdeel is dat!
Samen met Michiel van der Heijden (Elite), David Nordeman (Onder 23) en Marc Bouwmeester (Junior) waren we een jong maar heel ambitieus team.
Lees meer...
Samen met Michiel van der Heijden (Elite), David Nordeman (Onder 23) en Marc Bouwmeester (Junior) waren we een jong maar heel ambitieus team.
Lees meer...
Geselecteerd voor het WK Tsjechië
21/06/16 14:21
Volgende week is het al zover! Dan zullen we met een groep van 12 mountainbikes Nederland gaan vertegenwoordigen op het WK in Nove Mesto - Tsjechië.
De opening van dit super mooie evenement is op woensdag 29 juni. Zelf zal ik aan de start verschijnen bij de Cross Country wedstrijd Dames Onder 23 op zondag 3 juli.
Foto van mijn eerste world cup vorig jaar in Nove Mesto: http://www.vojomag.com/world-cup-xc-1-u23-rissveds-princesse-de-nove-mesto/
Lees meer...
De opening van dit super mooie evenement is op woensdag 29 juni. Zelf zal ik aan de start verschijnen bij de Cross Country wedstrijd Dames Onder 23 op zondag 3 juli.
Foto van mijn eerste world cup vorig jaar in Nove Mesto: http://www.vojomag.com/world-cup-xc-1-u23-rissveds-princesse-de-nove-mesto/
Lees meer...
Lijmpogingen in wedstrijd Heubach
20/06/16 17:59
Het eerste voorzichtige succesje tussen de elite dames is behaald. Ook al waren niet alle elite dames aanwezig, de meiden waar ik me afgelopen zondag tussen wist te rijden waren absoluut niet de minsten.
Dit weekend in Heubach was het parcours één grote modder boel, een omstandigheid waar ik me zeker niet onprettig bij voelde. Al bij het inrijden liep elk rondje steeds beter en hield de modder mij niet tegen. De dag voor de start was het weer nog prima maar vlak voor mijn start kwam het met bakken uit de hemel.
Lees meer...
Dit weekend in Heubach was het parcours één grote modder boel, een omstandigheid waar ik me zeker niet onprettig bij voelde. Al bij het inrijden liep elk rondje steeds beter en hield de modder mij niet tegen. De dag voor de start was het weer nog prima maar vlak voor mijn start kwam het met bakken uit de hemel.
Lees meer...
Het podium herhaalt zich in World Cup La Bresse
31/05/16 22:58
Ik had al heel erg gehoopt dat de woorden 'herhaling' en 'podium' in de titel van deze blog zouden staan. Wat was dat spannend! Vorige week verraste ik mezelf compleet met een derde plaats in de World Cup Dames U23 en ik had geen flauw idee of ik dat nog een keer zou kunnen laten zien of dat het enkel een uitschieter was geweest.
Het parcours in het Franse La Bresse kende één lange klim omhoog en één prachtige, technische afdaling. Zo'n soort parcours had ik nog nooit gereden dus was het inschatten of dit mij goed zou liggen. Tijdens het inrijden voelde het prima en technisch had ik de meeste dingen al snel onder de knie maar ik zag ook nog veel verbeterpunten. Dit was een van de mooiste maar ook uitdagendste parcoursen die ik heb gereden. Er zat geen moment rust in het rondje en scherp bijven was cruciaal op dit parcours. De grote rotsen en keien waren moeilijk te fietsen (vooral bij nattigheid) en gevaarlijk omdat je makkelijk lek rijdt op de scherpe punten.
Lees meer...
Het parcours in het Franse La Bresse kende één lange klim omhoog en één prachtige, technische afdaling. Zo'n soort parcours had ik nog nooit gereden dus was het inschatten of dit mij goed zou liggen. Tijdens het inrijden voelde het prima en technisch had ik de meeste dingen al snel onder de knie maar ik zag ook nog veel verbeterpunten. Dit was een van de mooiste maar ook uitdagendste parcoursen die ik heb gereden. Er zat geen moment rust in het rondje en scherp bijven was cruciaal op dit parcours. De grote rotsen en keien waren moeilijk te fietsen (vooral bij nattigheid) en gevaarlijk omdat je makkelijk lek rijdt op de scherpe punten.
Lees meer...
Ongelofelijk! Podium World Cup Albstadt!
22/05/16 07:17
Al snel na de wedstrijd een stukje op mijn website. Tijd genoeg om wat leuks te schrijven, want slapen kon ik toch niet na de bewogen dag van gisteren.
Nog altijd ben ik vol ongeloof. Gisteren heb ik gewoon op het World Cup podium mogen staan hier in Albstadt!
Photo: Photopress.be
Lees meer...
Nog altijd ben ik vol ongeloof. Gisteren heb ik gewoon op het World Cup podium mogen staan hier in Albstadt!
Photo: Photopress.be
Lees meer...
Super sterk op het EK in Huskvarna
08/05/16 10:33
Ik ben nog steeds een beetje verbaasd over mijn prestatie: gisteren wist ik een 7e plaats te behalen op mijn 2e EK mountainbiken!
Waar ik vorig jaar op het EK als 12e over de meet kwam wist ik nu een paar plaatsen te verbeteren.
Photo: Photopress.be
Lees meer...
Waar ik vorig jaar op het EK als 12e over de meet kwam wist ik nu een paar plaatsen te verbeteren.
Photo: Photopress.be
Lees meer...
wedstrijdverslag: De klim van Graz
24/04/16 17:51
Op dit moment lig ik languit op bed, nog uit te puffen van de wedstrijd die ik net heb gereden. Oef, dat was een zware! 6 keer die klim op was voor mij vandaag geen makkelijke klus, terwijl de uitermate technische afdaling juist erg goed ging.
Lees meer...
Lees meer...Geselecteerd voor het EK in Zweden
20/04/16 16:51
Over dik 2 weken zal ik Nederland vertegenwoordigen op het EK in Zweden! Vanochtend kreeg ik het verheugende nieuws dat ik, net als vorig jaar, deel uit mag maken van de Nederlandse selectie.
Samen met:
4 elite heren (Mathieu van der Poel, Rudi van Houts, Michiel van der Heijden, Hans Becking)
3 Onder 23 heren (Milan Vader, Roel van der Stegen, David Nordemann)
1 junior heer (Marc Bouwmeester)
2 mannen voor het sprint onderdeel 'eliminator' (Jeroen van Eck, Guus olde Monnikhof)
1 Elite dame (Anne Terpstra)
en 1 andere Onder 23 dame (Annemarie Worst)
zal ik mijn beste 'ik' laten zien in het Zweedse plaatsje Husqvarna.
Op de website van de KNWU blikt bondscoach Tim Heemskerk alvast vooruit: “We hebben een sterke selectie aan de start staan bij het EK, maar er hangt deze keer meer van de prestatie af dan alleen medailles. Voor Hans Becking, Mathieu van der Poel, Michiel van der Heijden en Anne Terpstra wordt het EK een cruciale wedstrijd, waarbij ze een belangrijke kans krijgen om te voldoen aan de Olympische norm door een top-10 klassering te rijden. Mathieu is zijn eerste jaar als mountainbiker heel sterk begonnen. Ik heb heel veel vertrouwen in deze groep!”
We gaan er alles aan doen om dit waar te maken!
Lees meer...
Samen met:
4 elite heren (Mathieu van der Poel, Rudi van Houts, Michiel van der Heijden, Hans Becking)
3 Onder 23 heren (Milan Vader, Roel van der Stegen, David Nordemann)
1 junior heer (Marc Bouwmeester)
2 mannen voor het sprint onderdeel 'eliminator' (Jeroen van Eck, Guus olde Monnikhof)
1 Elite dame (Anne Terpstra)
en 1 andere Onder 23 dame (Annemarie Worst)
zal ik mijn beste 'ik' laten zien in het Zweedse plaatsje Husqvarna.
Op de website van de KNWU blikt bondscoach Tim Heemskerk alvast vooruit: “We hebben een sterke selectie aan de start staan bij het EK, maar er hangt deze keer meer van de prestatie af dan alleen medailles. Voor Hans Becking, Mathieu van der Poel, Michiel van der Heijden en Anne Terpstra wordt het EK een cruciale wedstrijd, waarbij ze een belangrijke kans krijgen om te voldoen aan de Olympische norm door een top-10 klassering te rijden. Mathieu is zijn eerste jaar als mountainbiker heel sterk begonnen. Ik heb heel veel vertrouwen in deze groep!”
We gaan er alles aan doen om dit waar te maken!
Lees meer...
Bad Sackingen; de ruggen van grote namen
11/04/16 08:40
Bad Säckingen. Vorig jaar ben ik hier het seizoen geëindigd en dit jaar is het mijn derde wedstrijd van de zomer. Het parcours lag dus nog vers in mijn geheugen.
Vanochtend stond ik in de startopstelling niet erg voorin en keek ik tegen de ruggen aan van een hoop grote namen. Vandaar dat ik ook best wel gespannen was voor de race.
Ik probeerde snel te starten omdat de startklim hier erg kort is en je al meteen een single track op moet draaien. Eigenlijk lukte het me niet om zo snel te starten als ik had gewild. De opstopping aan het begin van de singletrack was best lastig maar gelukkig was iedereen rustig en kon ik al snel, maar wel ver achterin, weer op mijn fiets springen.
Lees meer...
Vanochtend stond ik in de startopstelling niet erg voorin en keek ik tegen de ruggen aan van een hoop grote namen. Vandaar dat ik ook best wel gespannen was voor de race.
Ik probeerde snel te starten omdat de startklim hier erg kort is en je al meteen een single track op moet draaien. Eigenlijk lukte het me niet om zo snel te starten als ik had gewild. De opstopping aan het begin van de singletrack was best lastig maar gelukkig was iedereen rustig en kon ik al snel, maar wel ver achterin, weer op mijn fiets springen.
Lees meer...
De smaak van de overwinning
04/04/16 15:48
Mijn kleding zit onder de modder. De ruitenwissers van de auto zijn versleten. Het doucheputje zit verstopt maar een mooie beker met het nummer 1 staat nu in mijn prijzenkast!
Kortom, ik ben weer thuis na een erg succesvol weekend in Engeland.
Lees meer...
Kortom, ik ben weer thuis na een erg succesvol weekend in Engeland.
Lees meer...Goede race in Cyprus
06/03/16 18:37
Vanochtend stond ik tussen behoorlijk ervaren rijdsters aan de start van de wedstrijd in Cyrpus. Tevens voor mij ook de start van mountainbike seizoen 2016 en voor het eerst in de Habitat kleuren.
Het parcours hier op Cyrpus is te beschrijven als lang klimmen en lang dalen, rotsachtige en technische trails. Ik vond het geen gemakkelijk rondje maar dat gold denk ik wel voor iedereen. Ik had afgelopen week mijn mountainbike gevoel weer te pakken en stond met vertrouwen aan de start.
Lees meer...
Het parcours hier op Cyrpus is te beschrijven als lang klimmen en lang dalen, rotsachtige en technische trails. Ik vond het geen gemakkelijk rondje maar dat gold denk ik wel voor iedereen. Ik had afgelopen week mijn mountainbike gevoel weer te pakken en stond met vertrouwen aan de start.
Lees meer...
Laatste zomer wedstrijd
28/12/15 22:58
Dit weekend sloot ik mijn seizoen af met een hors-class wedstrijd in Bad Sackingen. Een mooie plaats in Duitsland tegen de grens van Zwitserland.
Het parcours was alles behalve eenvoudig en het deelnemers veld evenmin. Zo’n beetje alle elite wereldtoppers stonden aan de start. Wat ik van mijn prestatie moest verwachten wist ik dus niet zo goed maar ik had het plan om te kijken of ik kon aanhaken bij een net iets snellere tegenstander.
Lees meer...
Het parcours was alles behalve eenvoudig en het deelnemers veld evenmin. Zo’n beetje alle elite wereldtoppers stonden aan de start. Wat ik van mijn prestatie moest verwachten wist ik dus niet zo goed maar ik had het plan om te kijken of ik kon aanhaken bij een net iets snellere tegenstander.
Lees meer...
WK andorra 2015
28/12/15 22:57
Gisteren reed ik mijn eerste WK. Dit, op 2000m hoogte in de stromende regen en in een groot blubber bad. Kortom: helemaal mijn omstandigheden. Bij het denken aan een modder wedstrijd voel ik me al energiek.
Ik had me aardig voorbereid op deze wedstrijd op het topje van de berg. Een week lang zat ik al op hoogte en ik had veel rondjes gemaakt om er voor te zorgen dat ik het parcours perfect beheerste.
Ook voelde ik me weer fitter. Niet zo belabberd meer als vorige week tijdens de world cup in Val di Sole.
Lees meer...
Ik had me aardig voorbereid op deze wedstrijd op het topje van de berg. Een week lang zat ik al op hoogte en ik had veel rondjes gemaakt om er voor te zorgen dat ik het parcours perfect beheerste.
Ook voelde ik me weer fitter. Niet zo belabberd meer als vorige week tijdens de world cup in Val di Sole.
Lees meer...
Vorm ontbreekrt in Val di Sole
28/12/15 22:56
Als ik dit schrijf zit ik alweer in een heerlijk zonnetje op 1700 meter hoogte in Andorra. Ik ben lekker aan het trainen en probeer de wedstrijd van afgelopen weekend te vergeten. Helaas kon ik op de world cup in Val di Sole niet aan mijn eigen verwachtingen voldoen. Ik had een paar dagen aardig kunnen trainen en beheerste het parcours. Ondanks mijn verkoudheid leek de training naar tevredenheid te gaan.
Lees meer...
Lees meer...
Mijn eerste EK ervaring
28/12/15 22:54
Mijn eerste EK is inmiddels achter de rug. De pech van vorige week ben ik al lang weer vergeten want dit was een super wedstrijd!!
Lees meer...
Lees meer...De week in Zwitserland - World cup 3
05/07/15 22:45
Het was een enorm bewogen, spannende maar vooral mooie week in Zwitserland.
Eigenlijk een mazzeltje dat het parcours van de 3e world cup dit jaar op 1600 m hoogte lag. Hierdoor mochten we ruim een week van te voren verblijven in het plaatsje Pontresina om ons lichaam de kans te geven zich aan te passen aan de hoogte. Geen straf
Lees meer...
Eigenlijk een mazzeltje dat het parcours van de 3e world cup dit jaar op 1600 m hoogte lag. Hierdoor mochten we ruim een week van te voren verblijven in het plaatsje Pontresina om ons lichaam de kans te geven zich aan te passen aan de hoogte. Geen straf
Lees meer...
Opnieuw een 19e plaats World cup
31/05/15 15:03
Op zaterdag stond ik aan de start voor mijn tweede world cup, ditmaal in het Duitse plaatsje Albstadt. Het plaatstje ligt tegen een hele steile heuvel waardoor de klimmen erg heftig zijn. Lopend kom je er niet op zonder er spierpijn aan over te houden. Het parcours bestond uit twee van deze lange, steile klimmen en twee snelle afdalingen. Concentratie was belangrijk in het afdalen maar de klimmen waren zo zwaar dat het moeilijk was om scherp te blijven.
Deze prachtige foto is gemaakt door Vojo Magazine.
http://www.vojomag.com/news/world-cup-xc-2-albstadt-rissveds-intraitable/
Lees meer...
Deze prachtige foto is gemaakt door Vojo Magazine.
http://www.vojomag.com/news/world-cup-xc-2-albstadt-rissveds-intraitable/
Lees meer...
Uitdagend debuut op de world cup
23/05/15 15:06
Na een fijne nachtrust stond op vrijdag ochtend de eerste parcours verkenning op me te wachten. Op je aller eerste World cup is dat toch wel een spannend moment. Zou ik de technische secties goed kunnen fietsen? Hoe goed ben ik op de klim? Ben ik sterk genoeg voor het zware parcours?
Lees meer...
Lees meer...
De verwinning in Sittard
17/05/15 21:39
Als ik deze blog schrijf is hel alweer maandag ochtend maar ben ik nog steeds aan het nagenieten van mijn eerste overwinning op de mountainbike.
Lees meer...
Lees meer...
3e plaats British national series - 2
20/04/15 21:42
Dit weekend stond ik aan de start van mijn tweede wedstrijd in het buitenland ooit.
Op donderdag avond kwamen we aan zodat we op vrijdag en zaterdag alle tijd hadden om het parcours te verkennen. Zo was de planning tenminste.
Lees meer...
Op donderdag avond kwamen we aan zodat we op vrijdag en zaterdag alle tijd hadden om het parcours te verkennen. Zo was de planning tenminste.
Lees meer...
Benelux cup 1 - Nieuwkuijk
06/04/15 21:45
Na twee weken rust vanaf de Weissensse heb ik de afgelopen maand weer veel op de fiets gezeten. Dit weekend stond mijn eerste mountainbike wedstrijd op het programma.
Al ruim een dag van te voren was ik aanwezig om het parcours te leren kennen. Vorige jaar zat ik nog in de rust toen deze wedstrijd verreden werd en zodoende kende ik dit terrein nog helemaal niet.
Voor het parkoers in Nieuwkuijk moet je voornamelijk heel vaardig zijn in remmen, sturen en weer optrekken. Een prettig rondje om het mountainbike seizoen mee te starten. Lees meer...
Al ruim een dag van te voren was ik aanwezig om het parcours te leren kennen. Vorige jaar zat ik nog in de rust toen deze wedstrijd verreden werd en zodoende kende ik dit terrein nog helemaal niet.
Voor het parkoers in Nieuwkuijk moet je voornamelijk heel vaardig zijn in remmen, sturen en weer optrekken. Een prettig rondje om het mountainbike seizoen mee te starten. Lees meer...