Neuzen dezelfde kant op in de wind
12/12/18 18:11
Inmiddels zit mijn 4e KPN marathon cup er weer op en ik besef me dat ik helemaal geen updates heb geplaatst over mijn tweede liefde; het marathon schaatsen.
Ik zeg wel ‘mijn tweede liefde’ maar sport is eigenlijk niet altijd liefde. In de marathon wedstrijden wil ik namelijk één ding vooral níet en dat is een eindsprint moeten rijden met 80 man. Als ik een eindsprint moet aangaan is het alles behalve liefde. Trouwens; ook de liefde onder de rijdsters is dan ver te zoeken. Om iedere centimeter wordt geknokt. Ik vind het fantastisch om te schaatsen maar na zo’n sprint finale ben ik toch vaak een beetje teleurgesteld.
De afgelopen 3 wedstrijden waar ik aan de start stond had ons team (team iM FARMING) zijn uiterste best gedaan maar van een kopgroep was het nog niet gekomen.
Maar… toen ik afgelopen zaterdag voorafgaand aan de wedstrijd het ijs in Alkmaar bestudeerde kreeg ik een onderbuik gevoel. Het gevoel dat het wel eens een spannende wedstrijd kon gaan worden. Op het rechte stuk voor de finishlijn stond een stevige tegenwind. De ‘Zamboni’ machines die het ijs prepareerden bleven rondje na rondje rijden in een poging een glad vloertje neer te leggen. Het was tevergeefs, en dat was mijn geluk die avond.
Het peloton in Alkmaar reed het eerste deel van de wedstrijd in een langgerekt lint. Dat zegt meestal al voldoende; het is een zware koers. Er waren dan ook niet veel aanvallen nodig voordat er een kleine kopgroep ontstond. De namen van deze aanvallers; Irene Schouten, Lisa van der Geest, Emma Engberts, Imke Vormeer en ik. Zoals meestal zat ik er bij, maar later zal blijken, was het podium niet voor mij.
Ik doe kort verslag van hoe het verliep voor deze strijdlustige kopgroep. De meiden van het groepje waarin ik reed zijn allemaal bikkels en ik heb respect voor hun manier van koersen. Er werd goed samengewerkt en (met) onze neuzen (vol in de wind) stonden dezelfde kant op. We wilden graag zo snel mogelijk een rondje voorsprong pakken op het peloton. Het peloton was echter in kleine stukjes versnipperd; meiden die de oversteek naar onze groep wilden maken en meiden met hun tong op hun schoenen die het niet meer redden. Nadat wij ronde na ronde hadden gebikkeld kwam ons toch een flinke groep achtervolgers achterop gereden. Mijn teamgenoot Janneke Elzinga zat hier bij en oogde nog sterk. Het was voor ons uiteraard heel erg fijn om met zijn tweeën in de kop van de wedstrijd te zitten.
Echter wilde ik graag een harde koers en met een zo’n klein mogelijke groep (of zelfs solo) naar de finish. Zodoende verzetten Janneke en ik nog wat extra werk maar de gaten die we sloegen werden onmiddellijk gedicht door de oplettend rijdende Irene Schouten. Zij wist dat ze mij in de gaten moest houden en iedereen wist dat zij de snelste is als het op de sprint aankomt. Ik moest het er maar mee doen. In de sprint met een uiteindelijk zeer select groepje (de 5 rijdsters hadden zich weer los weten te werken van de grotere kopgroep) wist ik het podium net niet te halen en stak ik als 4e het puntje van mijn neus over de streep.
Een kopgroep mis ik werkelijk nooit maar het podium vrijwel altijd. Desalniettemin heb ik genoten van de wedstrijd en het beulen en bikkelen. Dit is waarom mijn liefde voor marathon schaatsen altijd zal blijven bestaan.
Ik zeg wel ‘mijn tweede liefde’ maar sport is eigenlijk niet altijd liefde. In de marathon wedstrijden wil ik namelijk één ding vooral níet en dat is een eindsprint moeten rijden met 80 man. Als ik een eindsprint moet aangaan is het alles behalve liefde. Trouwens; ook de liefde onder de rijdsters is dan ver te zoeken. Om iedere centimeter wordt geknokt. Ik vind het fantastisch om te schaatsen maar na zo’n sprint finale ben ik toch vaak een beetje teleurgesteld.
De afgelopen 3 wedstrijden waar ik aan de start stond had ons team (team iM FARMING) zijn uiterste best gedaan maar van een kopgroep was het nog niet gekomen.
Maar… toen ik afgelopen zaterdag voorafgaand aan de wedstrijd het ijs in Alkmaar bestudeerde kreeg ik een onderbuik gevoel. Het gevoel dat het wel eens een spannende wedstrijd kon gaan worden. Op het rechte stuk voor de finishlijn stond een stevige tegenwind. De ‘Zamboni’ machines die het ijs prepareerden bleven rondje na rondje rijden in een poging een glad vloertje neer te leggen. Het was tevergeefs, en dat was mijn geluk die avond.
Het peloton in Alkmaar reed het eerste deel van de wedstrijd in een langgerekt lint. Dat zegt meestal al voldoende; het is een zware koers. Er waren dan ook niet veel aanvallen nodig voordat er een kleine kopgroep ontstond. De namen van deze aanvallers; Irene Schouten, Lisa van der Geest, Emma Engberts, Imke Vormeer en ik. Zoals meestal zat ik er bij, maar later zal blijken, was het podium niet voor mij.
Ik doe kort verslag van hoe het verliep voor deze strijdlustige kopgroep. De meiden van het groepje waarin ik reed zijn allemaal bikkels en ik heb respect voor hun manier van koersen. Er werd goed samengewerkt en (met) onze neuzen (vol in de wind) stonden dezelfde kant op. We wilden graag zo snel mogelijk een rondje voorsprong pakken op het peloton. Het peloton was echter in kleine stukjes versnipperd; meiden die de oversteek naar onze groep wilden maken en meiden met hun tong op hun schoenen die het niet meer redden. Nadat wij ronde na ronde hadden gebikkeld kwam ons toch een flinke groep achtervolgers achterop gereden. Mijn teamgenoot Janneke Elzinga zat hier bij en oogde nog sterk. Het was voor ons uiteraard heel erg fijn om met zijn tweeën in de kop van de wedstrijd te zitten.
Echter wilde ik graag een harde koers en met een zo’n klein mogelijke groep (of zelfs solo) naar de finish. Zodoende verzetten Janneke en ik nog wat extra werk maar de gaten die we sloegen werden onmiddellijk gedicht door de oplettend rijdende Irene Schouten. Zij wist dat ze mij in de gaten moest houden en iedereen wist dat zij de snelste is als het op de sprint aankomt. Ik moest het er maar mee doen. In de sprint met een uiteindelijk zeer select groepje (de 5 rijdsters hadden zich weer los weten te werken van de grotere kopgroep) wist ik het podium net niet te halen en stak ik als 4e het puntje van mijn neus over de streep.
Een kopgroep mis ik werkelijk nooit maar het podium vrijwel altijd. Desalniettemin heb ik genoten van de wedstrijd en het beulen en bikkelen. Dit is waarom mijn liefde voor marathon schaatsen altijd zal blijven bestaan.
Overwinning Alternatieve Elfstedentocht
01/02/18 10:14
Ik kan het nog niet helemaal geloven. Gisteren gleed ik met twee handen in de lucht over de finishlijn na 200 kilometer beulen in de 30e editie van de Alternatieve Elfstedentocht op de Weissensee. Ongelofelijk!
Ik voelde voor de wedstrijd wel dat ik fit en zowel fysiek als mentaal sterk was. Je weet echter nooit hoe je zo’n zware wedstrijd gaat verteren en of je de aanval zou durven openen of na 150 km nog sterk genoeg bent om een goede finale te kunnen schaatsen. Ik was echt wel zenuwachtig hoor!
In het begin van de wedstrijd ontstond er een hele vroege en zeer kansrijke kopgroep. Lisa van der Geest, Carien Kleibeuker en Imke Vormeer reden tientallen kilometers op kop en kregen veel ruimte van het peloton. Zó veel ruimte dat ik me echt zorgen begon te maken. Maar ik wist ook dat 200km schaatsen met drie man heel heel lang was en dat ik maar geduld moest hebben. Mijn teamgenoten deden daarbij goed werk en wisten het peloton in gang te houden.
Met nog ongeveer 70 km te gaan rekende het peloton de kopgroep in en werden de eerste demarrages geplaatst. Het was hollen en stilstaan. Gaan, proberen een flink gat te slaan en vervolgens weer naar elkaar kijken. Zo werd het een zenuwslopende wedstrijd. Onze groep was enorm uitgedund en ik wilde het liefst niet met sterke sprinters de laatste ronde in. Ik probeerde ze steeds maar te lossen maar dat lukte telkens niet helemaal. Elma de Vries (ook wel bekend van de val vlak voor de finish vorig jaar) hield me nauwlettend in de gaten en ik vond dat ze er nog fris uit zag. Toen ik eventjes de aandacht van de meest kansrijke dames zag verslappen zag ik mijn kans schoon. Ik viel aan op drie kilometer voor de finishlijn. Het was gaan en niet meer achterom kijken. Iris van der Stelt was er snel bij en met z’n tweeën reden we zo hard als we konden. Ik had wel in de gaten dat Iris misschien haar meeste energie had verspild. Ik bleef zoveel geven als ik kon en elke slag die ik maakte moest raak zijn. Ik keek een beetje over mijn schouder en zag dat Iris het echt zwaar had. Ik bleef gaan en moest sloopwerk verrichten. Er spookte maar één ding door mijn hoofd; Ik wilde WINNEN! Inmiddels was het gat gegroeid en kreeg ik heel veel aanmoedigingen vanaf de kant. Ik hoorde dat het gat was gegroeid tot 14 seconden. Blijf gaan, blijf gaan, niet verslappen. En zo kon ik vanaf 50 meter voor de finish gaan genieten. Het was mijn tweede Alternatieve Elfstedentocht ooit en ik won gewoon!!! Niet te geloven. Alle emoties kwamen boven toen ik met mijn handen in de lucht door het publiek werd ontvangen.
Mijn team heeft mij geholpen om zuinig en goed de eerste helft van de wedstrijd door te komen. Deze overwinning is echt het resultaat van goed teamwerk. Ik ben trots!!
Iedereen heel erg bedank voor alle mooie reacties!!
Ik voelde voor de wedstrijd wel dat ik fit en zowel fysiek als mentaal sterk was. Je weet echter nooit hoe je zo’n zware wedstrijd gaat verteren en of je de aanval zou durven openen of na 150 km nog sterk genoeg bent om een goede finale te kunnen schaatsen. Ik was echt wel zenuwachtig hoor!
In het begin van de wedstrijd ontstond er een hele vroege en zeer kansrijke kopgroep. Lisa van der Geest, Carien Kleibeuker en Imke Vormeer reden tientallen kilometers op kop en kregen veel ruimte van het peloton. Zó veel ruimte dat ik me echt zorgen begon te maken. Maar ik wist ook dat 200km schaatsen met drie man heel heel lang was en dat ik maar geduld moest hebben. Mijn teamgenoten deden daarbij goed werk en wisten het peloton in gang te houden.
Met nog ongeveer 70 km te gaan rekende het peloton de kopgroep in en werden de eerste demarrages geplaatst. Het was hollen en stilstaan. Gaan, proberen een flink gat te slaan en vervolgens weer naar elkaar kijken. Zo werd het een zenuwslopende wedstrijd. Onze groep was enorm uitgedund en ik wilde het liefst niet met sterke sprinters de laatste ronde in. Ik probeerde ze steeds maar te lossen maar dat lukte telkens niet helemaal. Elma de Vries (ook wel bekend van de val vlak voor de finish vorig jaar) hield me nauwlettend in de gaten en ik vond dat ze er nog fris uit zag. Toen ik eventjes de aandacht van de meest kansrijke dames zag verslappen zag ik mijn kans schoon. Ik viel aan op drie kilometer voor de finishlijn. Het was gaan en niet meer achterom kijken. Iris van der Stelt was er snel bij en met z’n tweeën reden we zo hard als we konden. Ik had wel in de gaten dat Iris misschien haar meeste energie had verspild. Ik bleef zoveel geven als ik kon en elke slag die ik maakte moest raak zijn. Ik keek een beetje over mijn schouder en zag dat Iris het echt zwaar had. Ik bleef gaan en moest sloopwerk verrichten. Er spookte maar één ding door mijn hoofd; Ik wilde WINNEN! Inmiddels was het gat gegroeid en kreeg ik heel veel aanmoedigingen vanaf de kant. Ik hoorde dat het gat was gegroeid tot 14 seconden. Blijf gaan, blijf gaan, niet verslappen. En zo kon ik vanaf 50 meter voor de finish gaan genieten. Het was mijn tweede Alternatieve Elfstedentocht ooit en ik won gewoon!!! Niet te geloven. Alle emoties kwamen boven toen ik met mijn handen in de lucht door het publiek werd ontvangen.
Mijn team heeft mij geholpen om zuinig en goed de eerste helft van de wedstrijd door te komen. Deze overwinning is echt het resultaat van goed teamwerk. Ik ben trots!!
Iedereen heel erg bedank voor alle mooie reacties!!
Het NK ijsberen
02/01/18 16:35
Hier leef ik altijd zo naar toe. Die natuurijs wedstrijden; dat is toch het echte werk! Zware koersen, onvoorspelbare omstandigheden, scheuren en rechter bochten. Dit alles maakt het veel leuker en spannender om hier op het natuurijs van de Weissensee te schaatsen.
De dag voor de wedstrijd was ons team al druk aan het ijsberen door de huiskamer over de beste tactiek. Het zou een wedstrijd van 80 km (8 rondjes over het kleine meer) worden. Ik houd van aanvallen, ben geen rassprinter en zodoende wilde ik graag een kopgroep vormen. Maar ik weet ook dat dat lastig is in zo’n eerste natuurijs wedstrijd. Het altijd even wennen en uiteraard wil iedereen winnen!
Het was gisteren eindelijk zo ver. Team iMFARMING stond aan de start van het Open Nederlands Kampioenschap natuurijs en we waren klaar om te knallen. Het begin van de wedstrijd was onrustig. Keer op keer werden er korte aanvallen geplaatst. Maar de kleine kopgroepen die ontstonden kregen geen enkele ruimte van het peloton. Wel was het peloton na zo’n 50 km te hebben gereden behoorlijk uitgedund. Zo ijsbeerde ik verder over het gladde ijs met hier en daar een scheur; stoempen stoempen, stoempen. Daar houd ik wel van maar waar ik níet van houd is een massasprint!! Ik kwam tot de conclusie dat zelfs 80 km te kort was om een echte kopgroep te vormen. Mijn laatste poging was er een van alles of niets. Met nog 2 km te gaan reden er twee sterke dames op kop. Vanuit het peloton sprong ik er naartoe. Ik dacht: “nu is mijn kans. Ik ga er op en er over.” Met nog 1 km tot de finishlijn gaf ik alles wat ik in mij had. Ik besloot er voor te gaan en niet achterom te kijken. Ik had geen idee wie er achter me zat en of ik überhaupt wel een gat had weten te slaan. Helaas was het niet genoeg en kwamen de meiden langs mij gesprint. Mijn teamgenootje Janneke had goede benen en een hele krachtige sprint. Ze zoefde langs me heen en eindigde op een geweldige vijfde plaats. Zelf wist ik als achtste over de finish te komen. Voor mij zeker geen slechte prestatie in de eindsprint maar toch had ik op meer gehoopt. Nu ga ik mij voorbereiden op de 200 km die woensdag verreden zal worden. Als die nog niet lang genoeg is om een kopgroep te vormen dan weet ik het ook niet meer. Nog twee nachtjes de tijd om te ijsberen over mijn tactiek.
De dag voor de wedstrijd was ons team al druk aan het ijsberen door de huiskamer over de beste tactiek. Het zou een wedstrijd van 80 km (8 rondjes over het kleine meer) worden. Ik houd van aanvallen, ben geen rassprinter en zodoende wilde ik graag een kopgroep vormen. Maar ik weet ook dat dat lastig is in zo’n eerste natuurijs wedstrijd. Het altijd even wennen en uiteraard wil iedereen winnen!
Het was gisteren eindelijk zo ver. Team iMFARMING stond aan de start van het Open Nederlands Kampioenschap natuurijs en we waren klaar om te knallen. Het begin van de wedstrijd was onrustig. Keer op keer werden er korte aanvallen geplaatst. Maar de kleine kopgroepen die ontstonden kregen geen enkele ruimte van het peloton. Wel was het peloton na zo’n 50 km te hebben gereden behoorlijk uitgedund. Zo ijsbeerde ik verder over het gladde ijs met hier en daar een scheur; stoempen stoempen, stoempen. Daar houd ik wel van maar waar ik níet van houd is een massasprint!! Ik kwam tot de conclusie dat zelfs 80 km te kort was om een echte kopgroep te vormen. Mijn laatste poging was er een van alles of niets. Met nog 2 km te gaan reden er twee sterke dames op kop. Vanuit het peloton sprong ik er naartoe. Ik dacht: “nu is mijn kans. Ik ga er op en er over.” Met nog 1 km tot de finishlijn gaf ik alles wat ik in mij had. Ik besloot er voor te gaan en niet achterom te kijken. Ik had geen idee wie er achter me zat en of ik überhaupt wel een gat had weten te slaan. Helaas was het niet genoeg en kwamen de meiden langs mij gesprint. Mijn teamgenootje Janneke had goede benen en een hele krachtige sprint. Ze zoefde langs me heen en eindigde op een geweldige vijfde plaats. Zelf wist ik als achtste over de finish te komen. Voor mij zeker geen slechte prestatie in de eindsprint maar toch had ik op meer gehoopt. Nu ga ik mij voorbereiden op de 200 km die woensdag verreden zal worden. Als die nog niet lang genoeg is om een kopgroep te vormen dan weet ik het ook niet meer. Nog twee nachtjes de tijd om te ijsberen over mijn tactiek.
Vallen en knallen
12/11/17 09:48
In Utrecht vond gisteren een zeer spectaculaire marathon plaats; wedstrijd nummer 4 van het seizoen. Vorige week had ik de wedstrijd moeten laten schieten en zodoende had ik een aantal punten gemist. Ik verscheen gisteren dus niet meer in het witte pak (jongeren klassement) aan de start maar in mijn oude vertrouwde iMFARMING pak.
Ik houd wel van de Vechtsebanen in Utrecht. Het ijs is niet al te goed; een beetje ruw en hier en daar wat scheuren. Tja… ik kan wel zeggen dat ik houd van die zware omstandigheden maar gisteren zat het me toch even tegen. Op het moment dat ik nét in de aanval wilde gaan trapte ik met mijn punt in een scheur en lag ik op het koude natte ijs. Ik tolde een paar rondjes op mijn kont (het ijs was ineens toch gladder dan het leek) en krabbelde zo snel mogelijk weer op. We hadden inmiddels een ronde of 35 gereden en de koers was in volle gang. Gelukkig wist ik na twee ronden bikkelen de aansluiting weer te vinden. Mijn coördinatie was even weg en de benen trilden nog na van de val maar ik herstelde even rustig in het peloton en vond mijn ritme weer terug. Het werd tijd voor de serieuze aanvallen!
De sterkste meiden uit het peloton kregen hun zin en er ontstonden twee losse kopgroepen die uiteindelijk beiden de aansluiting bij de staart van het het peloton vonden. In eerste instantie had ik niet eens in de gaten dat er naast de eerste kopgroep (waar ik deel van uit maakte) nóg een groepje rond was gegaan. Toen ik achterom keek was ik verbaasd dat er een stuk of zestien dames achter mij reden.
Ik besloot tijdens de eindsprint van het peloton (deze sprint op 10 ronden voor het einde af om de kopgroep in de finale ruimte te geven) helemaal voorin te gaan zitten en me te laten meezuigen in hun kielzog. Zo kwam ik op tien ronden voor het eind met een flinke voorsprong te zitten. Ik probeerde het gat in eerste instantie te vergroten maar zag dat tien rondjes in mijn eentje bikkelen toch een beetje te veel gevraagd was. Zodoende kwam de grote kopgroep weer terug en probeerde ik mijn benen te strekken en te herstellen voor een lange sprint tegen de snelle meiden in de groep. De anderen waren ongetwijfeld iets frisser dan ik. Ik had al 70 bizarre wedstrijd rondjes achter de rug; een val en vele aanvalspogingen waardoor mijn benen wel zo’n beetje uit elkaar knalden van de verzuring. Ik ging één ronde voor het einde de sprint aan. Het was aan de vroege kant maar ik wilde toch gaan! Het ging uitstekend. De klappen waren nog raak maar helaas kwamen Janneke Ensing en Lisa van der Geest voorbij. Op de streep was het nog even spannend maar moest ik in de laatste meters toch mijn hoofd buigen voor Imke Vormeer. Een vierde plaats was het hoogst haalbare vandaag. Desalniettemin was het een prachtige strijd! Het was prachtig geweest als het ook nog eens een podium plaats op had geleverd maar ik had een mooie avond gehad. Ik houd gewoon van knallen! Liefs alleen ‘knallen’ en niet ‘vallen en knallen’. Dat doe ik volgende week dan maar weer. Overigens wel weer in het witte pak mijn Haarlem!
Zin om eens te komen kijken? Volgende week zaterdag om kwart over zeven in Haarlem valt het startschot weer.
Ik houd wel van de Vechtsebanen in Utrecht. Het ijs is niet al te goed; een beetje ruw en hier en daar wat scheuren. Tja… ik kan wel zeggen dat ik houd van die zware omstandigheden maar gisteren zat het me toch even tegen. Op het moment dat ik nét in de aanval wilde gaan trapte ik met mijn punt in een scheur en lag ik op het koude natte ijs. Ik tolde een paar rondjes op mijn kont (het ijs was ineens toch gladder dan het leek) en krabbelde zo snel mogelijk weer op. We hadden inmiddels een ronde of 35 gereden en de koers was in volle gang. Gelukkig wist ik na twee ronden bikkelen de aansluiting weer te vinden. Mijn coördinatie was even weg en de benen trilden nog na van de val maar ik herstelde even rustig in het peloton en vond mijn ritme weer terug. Het werd tijd voor de serieuze aanvallen!
De sterkste meiden uit het peloton kregen hun zin en er ontstonden twee losse kopgroepen die uiteindelijk beiden de aansluiting bij de staart van het het peloton vonden. In eerste instantie had ik niet eens in de gaten dat er naast de eerste kopgroep (waar ik deel van uit maakte) nóg een groepje rond was gegaan. Toen ik achterom keek was ik verbaasd dat er een stuk of zestien dames achter mij reden.
Ik besloot tijdens de eindsprint van het peloton (deze sprint op 10 ronden voor het einde af om de kopgroep in de finale ruimte te geven) helemaal voorin te gaan zitten en me te laten meezuigen in hun kielzog. Zo kwam ik op tien ronden voor het eind met een flinke voorsprong te zitten. Ik probeerde het gat in eerste instantie te vergroten maar zag dat tien rondjes in mijn eentje bikkelen toch een beetje te veel gevraagd was. Zodoende kwam de grote kopgroep weer terug en probeerde ik mijn benen te strekken en te herstellen voor een lange sprint tegen de snelle meiden in de groep. De anderen waren ongetwijfeld iets frisser dan ik. Ik had al 70 bizarre wedstrijd rondjes achter de rug; een val en vele aanvalspogingen waardoor mijn benen wel zo’n beetje uit elkaar knalden van de verzuring. Ik ging één ronde voor het einde de sprint aan. Het was aan de vroege kant maar ik wilde toch gaan! Het ging uitstekend. De klappen waren nog raak maar helaas kwamen Janneke Ensing en Lisa van der Geest voorbij. Op de streep was het nog even spannend maar moest ik in de laatste meters toch mijn hoofd buigen voor Imke Vormeer. Een vierde plaats was het hoogst haalbare vandaag. Desalniettemin was het een prachtige strijd! Het was prachtig geweest als het ook nog eens een podium plaats op had geleverd maar ik had een mooie avond gehad. Ik houd gewoon van knallen! Liefs alleen ‘knallen’ en niet ‘vallen en knallen’. Dat doe ik volgende week dan maar weer. Overigens wel weer in het witte pak mijn Haarlem!
Zin om eens te komen kijken? Volgende week zaterdag om kwart over zeven in Haarlem valt het startschot weer.
Nat wit ijs maar een droog wit pak
22/10/17 10:17
Gisteren betrad ik met nieuwe schaatsen het witte ijs van de Jaap Eden ijsbaan in Amsterdam. Het lag er nat bij. Plensbuien een half uur voor onze start resulteerden in natte broekspijpen. Onze ijzers maakten een spoor door het water dat in het rond spatte. Mij kon het niets deren. Het marathon schaatsseizoen was weer begonnen en ik stond te popelen!
Omdat ik, noodgedwongen door een blessure, eerder ben gestopt met het mountainbikeseizoen kon ik de aftrap van het schaatsseizoen meemaken. Na een korte rustperiode ben ik het ijs weer op gegaan en stond ik nu stevig in mijn schaatsschoenen.
De wedstrijd in Amsterdam is altijd een sfeervolle voor het publiek maar een zware en harde voor de rijders. Iedereen wil zijn vorm testen en kijken wie er dit jaar de belangrijkste concurrenten zullen worden. Wie is er al in vorm en voor wie is er nog werk aan de winkel?
Met een groot en gemotiveerd peloton gingen we van start. Alle rijders waren klaar voor de aanval en we konden rekenen op een harde koers. Dat werd het inderdaad. Al na 20 rondjes te hebben gereden ontstond er een flinke kopgroep waar ik helaas niet in zat. Samen met Carien en Irene probeerde ik het gat te dichten maar we haalden het nét niet. Niet lang daarna ontstond een tweede kopgroep waar ik wél bij zat. De tweede kopgroep was een combinatie van rijders die al één rondje voorsprong hadden en rijders (waaronder ik) die hun eerste ronde voorsprong wilden pakken. We kregen het peloton vóór ons al vrij snel in zicht. Het was niet ver meer tot de staart. Ik probeerde efficiënt te schaatsen en rake klappen te geven. Het leek echt te gaan lukken en ik wachtte op de mededeling van de jury dat we officieel één ronde te pakken hadden. Maar het peloton begon weer harder te rijden en de finale van de wedstrijd kwam in zicht. Daar ging mijn hoop. Het werd chaotisch in onze kopgroep. Iedere rijder had andere belangen en speelde zijn eigen spel. We kregen nét geen ronde voorsprong en onze afsprintprocedure was begonnen. Ik won de eindsprint van het peloton en daarmee behaalde ik een 6e plaats tijdens deze eerste wedstrijd van het seizoen. De dames met één ronde voorsprong moesten nu hun finale rijden en uiteindelijk ging de winst naar Lisa van der Geest. Een hele knappe wedstrijd voor haar!
Na de finish stonden mijn ploeggenootjes te juichen omdat ik het witte pak had binnengesleept! Volgende week mag ik dus starten in het witte leiderspak van het jongerenklassement!
Wat een bijzondere opening van het seizoen! Het was echt een spannende en verrassende wedstrijd. Het is fantastisch dat alle rijders zo eager zijn om aan te vallen zodat er twee kopgroepen ontstaan. Daardoor is de wedstrijd wel lastig te volgen voor het publiek maar volgende week ben ik in ieder geval makkelijk te vinden in het peloton. Het witte pak zal proberen te schitteren op KPN Cup nummer 2 in Leeuwarden!
Omdat ik, noodgedwongen door een blessure, eerder ben gestopt met het mountainbikeseizoen kon ik de aftrap van het schaatsseizoen meemaken. Na een korte rustperiode ben ik het ijs weer op gegaan en stond ik nu stevig in mijn schaatsschoenen.
De wedstrijd in Amsterdam is altijd een sfeervolle voor het publiek maar een zware en harde voor de rijders. Iedereen wil zijn vorm testen en kijken wie er dit jaar de belangrijkste concurrenten zullen worden. Wie is er al in vorm en voor wie is er nog werk aan de winkel?
Met een groot en gemotiveerd peloton gingen we van start. Alle rijders waren klaar voor de aanval en we konden rekenen op een harde koers. Dat werd het inderdaad. Al na 20 rondjes te hebben gereden ontstond er een flinke kopgroep waar ik helaas niet in zat. Samen met Carien en Irene probeerde ik het gat te dichten maar we haalden het nét niet. Niet lang daarna ontstond een tweede kopgroep waar ik wél bij zat. De tweede kopgroep was een combinatie van rijders die al één rondje voorsprong hadden en rijders (waaronder ik) die hun eerste ronde voorsprong wilden pakken. We kregen het peloton vóór ons al vrij snel in zicht. Het was niet ver meer tot de staart. Ik probeerde efficiënt te schaatsen en rake klappen te geven. Het leek echt te gaan lukken en ik wachtte op de mededeling van de jury dat we officieel één ronde te pakken hadden. Maar het peloton begon weer harder te rijden en de finale van de wedstrijd kwam in zicht. Daar ging mijn hoop. Het werd chaotisch in onze kopgroep. Iedere rijder had andere belangen en speelde zijn eigen spel. We kregen nét geen ronde voorsprong en onze afsprintprocedure was begonnen. Ik won de eindsprint van het peloton en daarmee behaalde ik een 6e plaats tijdens deze eerste wedstrijd van het seizoen. De dames met één ronde voorsprong moesten nu hun finale rijden en uiteindelijk ging de winst naar Lisa van der Geest. Een hele knappe wedstrijd voor haar!
Na de finish stonden mijn ploeggenootjes te juichen omdat ik het witte pak had binnengesleept! Volgende week mag ik dus starten in het witte leiderspak van het jongerenklassement!
Wat een bijzondere opening van het seizoen! Het was echt een spannende en verrassende wedstrijd. Het is fantastisch dat alle rijders zo eager zijn om aan te vallen zodat er twee kopgroepen ontstaan. Daardoor is de wedstrijd wel lastig te volgen voor het publiek maar volgende week ben ik in ieder geval makkelijk te vinden in het peloton. Het witte pak zal proberen te schitteren op KPN Cup nummer 2 in Leeuwarden!
Mijn pak
03/03/17 16:50
Na drie jaar te hebben geschaatst in het wit-groen voor team Artecef vertel ik graag eens hét verhaal van mijn pak.
Groen dus… het blauwe pak van ACE (team ACE/Artecief is een combinatie team) had me ook goed gestaan maar het groen van Artecef droeg ik altijd met veel trots.
Bij elke gezamenlijke zomertrainingsdag van ons team was het weer één van de onderwerpen die aan bod kwamen; wie wordt er ingedeeld bij ACE en wie zal er voor het kikkergroene Artecef gaan rijden? De meesten prefereerden het groene pak omdat deze meer opviel in het peloton. Al was dat argument afgelopen jaar niet meer van kracht omdat een aantal andere teams dit opvallende kleurtje ook hadden ontdekt. Maar toch; de onze was het mooist.
Lees meer...
Groen dus… het blauwe pak van ACE (team ACE/Artecief is een combinatie team) had me ook goed gestaan maar het groen van Artecef droeg ik altijd met veel trots.
Bij elke gezamenlijke zomertrainingsdag van ons team was het weer één van de onderwerpen die aan bod kwamen; wie wordt er ingedeeld bij ACE en wie zal er voor het kikkergroene Artecef gaan rijden? De meesten prefereerden het groene pak omdat deze meer opviel in het peloton. Al was dat argument afgelopen jaar niet meer van kracht omdat een aantal andere teams dit opvallende kleurtje ook hadden ontdekt. Maar toch; de onze was het mooist.
Lees meer...talent voor 200km ploeteren
05/02/17 19:53
Bij elke graad vorst in Nederland hoop ik altijd op natuurijs. Mooi zwart ijs hoeft het niet te zijn, doe mij maar baggerijs. Welnu, dan heb ik afgelopen week tijdens de alternatieve elfstedentocht mijn zin gekregen!
Op de Weissensee in Oostenrijk had het de afgelopen weken hard gevroren en zodoende lag er een dikke plak ijs toen we arriveerden. Helaas sloeg het weer om en begon de ijsvloer te veranderen in een zwembad. "Ach" dacht ik "het zal vast meevallen". Ik had niet eens meer de moeite genomen mijn thermo overschoenen aan te trekken, koude voeten zou ik toch niet krijgen. Nou; koude voeten kreeg ik niet maar maar natte voeten waren gegarandeerd!
Lees meer...
Op de Weissensee in Oostenrijk had het de afgelopen weken hard gevroren en zodoende lag er een dikke plak ijs toen we arriveerden. Helaas sloeg het weer om en begon de ijsvloer te veranderen in een zwembad. "Ach" dacht ik "het zal vast meevallen". Ik had niet eens meer de moeite genomen mijn thermo overschoenen aan te trekken, koude voeten zou ik toch niet krijgen. Nou; koude voeten kreeg ik niet maar maar natte voeten waren gegarandeerd!
Lees meer...
Schaatskoorts, de enige koorts waar je beter van wordt
20/01/17 18:30
Het nieuws dat er woensdagochtend een natuurijswedstrijd verreden zou worden denderde dinsdag over de sociale media. Schaatsend Nederland was in rep en roer. De ijsmeester in Noordlaren had nachten doorgehaald om de eerste te zijn die een natuurijsmarathon kon organiseren. En dat lukte!
Ook al was het een gewone doordeweekse ochtend, vrijwel alle rijders, heel veel publiek en de media; allemaal waren ze naar Noordlaren afgereisd.
Het was de eerste keer dat ik zo’n Nederlands schaatsfeestje meemaakte. Ik vond het een hele bijzondere ervaring, alleen al doordat de hele organisatie en de rijders een dag van te voren worden opgetrommeld en door de sfeer die er dan bij de ijsbaan te voelen is. Dat geeft een kick!
Lees meer...
Ook al was het een gewone doordeweekse ochtend, vrijwel alle rijders, heel veel publiek en de media; allemaal waren ze naar Noordlaren afgereisd.
Het was de eerste keer dat ik zo’n Nederlands schaatsfeestje meemaakte. Ik vond het een hele bijzondere ervaring, alleen al doordat de hele organisatie en de rijders een dag van te voren worden opgetrommeld en door de sfeer die er dan bij de ijsbaan te voelen is. Dat geeft een kick!
Lees meer...Tunnelvisie
16/01/17 23:07
Wat zal ik deze wedstrijd eens doen als het peloton bij elkaar blijft en het op een eindsprint gooit?
Ik houd niet zo van 79 rondjes achter elkaar aan rijden en 1 rondje sprinten. Ik kom toch eigenlijk voor meer.
Wat is de meest kanshebbende tactiek?
Wanneer kan ik deze tactiek het best gebruiken?
Dé vragen die een gemiddeld marathon schaatser zich stelt.
Na het lezen van mijn blogs afgelopen maand heb je misschien een indruk gekregen van hoe een marathon wedstrijd verloopt en zul je, mocht je thuis zijn in de wielerwereld, wellicht concluderen dat het te vergelijken is met wegwielrennen of baanwielrennen.
Lees meer...
Ik houd niet zo van 79 rondjes achter elkaar aan rijden en 1 rondje sprinten. Ik kom toch eigenlijk voor meer.
Wat is de meest kanshebbende tactiek?
Wanneer kan ik deze tactiek het best gebruiken?
Dé vragen die een gemiddeld marathon schaatser zich stelt.
Na het lezen van mijn blogs afgelopen maand heb je misschien een indruk gekregen van hoe een marathon wedstrijd verloopt en zul je, mocht je thuis zijn in de wielerwereld, wellicht concluderen dat het te vergelijken is met wegwielrennen of baanwielrennen.
Lees meer...Ik en Sprinten?
09/01/17 21:38
Ik houd niet van sprinten. Het is een geduw, gescheld en getrek. Liever meng ik me er niet in en maak ik me snel uit de voeten voordat de sprinters naar voren rijden.
Maar soms is het gewoon noodzakelijk.
Tijdens de wedstrijd in Eindhoven afgelopen zaterdag was het sprint tijd. Waarom lukte het me deze wedstrijd niet te ontsnappen uit het peloton?
Lees meer...Niet iedereen kan schaatsen maar iedereen kan tellen, Toch?
12/12/16 19:30
Het eerste woord wat in mij opkomt als ik terug denk aan de marathon van afgelopen zaterdag is 'demarreren'. Dat was in ieder geval wat mijn benen graag wilden gedurende de wedstrijd over 80 ronden in Enschede.
De rondjes vlogen voorbij en om eerlijk te zijn: ik had geen kopgroep verwacht op het snelle ijs in Enschede. Tijdens mijn wedstrijdvoorbereiding had ik bedacht dat als ik graag een kopgroep wilde zien in deze wedstrijd, ik hier zelf hard voor aan de bak zou moeten.
Het viel echter mee en al na 30 rondjes waren er verschillende pogingen geweest. Ook ik wilde nu wel eens proberen wat mijn snelheid waard was. Kan ik mezelf loswringen van het peloton? En komen er andere dames met mij mee?
Zo probeerde ik op een tactisch moment aan te vallen en zag vanuit mijn ooghoek dat Ineke Dedden op hetzelfde moment ook een poging ging wagen. Ik dacht: "waarom niet, laten we onze krachten bundelen en samen het voortouw nemen." Ineke was in goeden doen en zo hadden we al snel een behoorlijk gaatje. Het duurde niet lang voor er een hele meute bij ons aansloot en zo hadden we met nog ongeveer 40 ronden te gaan een kopgroep van 16 dames.
Lees meer...
De rondjes vlogen voorbij en om eerlijk te zijn: ik had geen kopgroep verwacht op het snelle ijs in Enschede. Tijdens mijn wedstrijdvoorbereiding had ik bedacht dat als ik graag een kopgroep wilde zien in deze wedstrijd, ik hier zelf hard voor aan de bak zou moeten.
Het viel echter mee en al na 30 rondjes waren er verschillende pogingen geweest. Ook ik wilde nu wel eens proberen wat mijn snelheid waard was. Kan ik mezelf loswringen van het peloton? En komen er andere dames met mij mee?
Zo probeerde ik op een tactisch moment aan te vallen en zag vanuit mijn ooghoek dat Ineke Dedden op hetzelfde moment ook een poging ging wagen. Ik dacht: "waarom niet, laten we onze krachten bundelen en samen het voortouw nemen." Ineke was in goeden doen en zo hadden we al snel een behoorlijk gaatje. Het duurde niet lang voor er een hele meute bij ons aansloot en zo hadden we met nog ongeveer 40 ronden te gaan een kopgroep van 16 dames.
Lees meer...
strijd om het podium
21/11/16 12:20
Mijn vorige blog eindigde ik met: "In Haarlem wist ik vorig seizoen een 3e plaats te behalen. Zou het weer zo spannend worden als toen?"
Nou; spannend was het afgelopen zaterdag zeker. Ook al wist ik het nu niet tot het podium te schoppen, op de ijsbaan in Haarlem maak ik er altijd wel een mooie wedstrijd van.
Lees meer...
Nou; spannend was het afgelopen zaterdag zeker. Ook al wist ik het nu niet tot het podium te schoppen, op de ijsbaan in Haarlem maak ik er altijd wel een mooie wedstrijd van.
Lees meer...
Marathon in verneiuwd Thialf
14/11/16 14:57
Op het programma stond afgelopen weekend de KPN marathon wedstrijd in Heerenveen. Dat is weliswaar mijn thuisbaan maar toch niet helemaal de baan die ik zo goed kende.
Zoals iedereen waarschijnlijk heeft meegekregen is Thialf compleet verbouwd en deze transformatie heeft heel veel gedaan voor de kwaliteit van het ijs.
Het was mijn eerste marathon van het seizoen. De afgelopen drie races had ik met aandacht bekeken en opgemerkt dat de wedstrijden uitdagend, snel en tactisch waren. Zo had ik ingecalculeerd dat het ook nu een lastige wedstrijd zou worden. Dit zowel doordat het ijs glansde als als door een spiegel als de goede vorm van alle rijdsters in het peloton.
Kortom; ik stond met lichte zenuwen aan de start.
Lees meer...
Zoals iedereen waarschijnlijk heeft meegekregen is Thialf compleet verbouwd en deze transformatie heeft heel veel gedaan voor de kwaliteit van het ijs.
Het was mijn eerste marathon van het seizoen. De afgelopen drie races had ik met aandacht bekeken en opgemerkt dat de wedstrijden uitdagend, snel en tactisch waren. Zo had ik ingecalculeerd dat het ook nu een lastige wedstrijd zou worden. Dit zowel doordat het ijs glansde als als door een spiegel als de goede vorm van alle rijdsters in het peloton.
Kortom; ik stond met lichte zenuwen aan de start.
Lees meer...KPN cup Haarlem. PODIUM!!
28/12/15 22:59
Gisteren schaatste ik mij voor de eerste keer op het podium in de KPN cup.
In mijn geboortestad Haarlem maakte ik me op voor mijn alweer 3e schaatswedstrijd van het seizoen. Ik voelde me goed, ondanks dat ik afgelopen week wat zwaarder had getraind.
Het begin van de wedstrijd was erg onrustig en ik merkte al gauw dat veel rijders uit waren op een ontsnapping. Het was demarreren, stilvallen en opnieuw demarreren. Hierdoor liepen de eerste ronden van de wedstrijd niet erg lekker. Wat dat betreft ben ik meer gebaat bij een constant maar hoog tempo.
Gelukkig reden een aantal van mijn ploeggenoten ook mooi voorin waardoor we elkaar hier en daar konden helpen.
Lees meer...
In mijn geboortestad Haarlem maakte ik me op voor mijn alweer 3e schaatswedstrijd van het seizoen. Ik voelde me goed, ondanks dat ik afgelopen week wat zwaarder had getraind.
Het begin van de wedstrijd was erg onrustig en ik merkte al gauw dat veel rijders uit waren op een ontsnapping. Het was demarreren, stilvallen en opnieuw demarreren. Hierdoor liepen de eerste ronden van de wedstrijd niet erg lekker. Wat dat betreft ben ik meer gebaat bij een constant maar hoog tempo.
Gelukkig reden een aantal van mijn ploeggenoten ook mooi voorin waardoor we elkaar hier en daar konden helpen.
Lees meer...
Weissensee, natuurijs!!
29/01/15 21:48
Tot voor kort had ik in mijn hele leven in totaal misschien 2 uur op natuurijs geschaatst. Dat is deze week echter vervijfvoudigd.
Afgelopen week is heel marathon-schaatsend Nederland daar de Weissensee afgereisd. Door ons als wedstrijdrijders worden er verschillende wedstrijden verreden. De belangrijkste wedstrijden zijn de Aart Koopmans Memorial, Het open NK en tot slot de alternatieve elfstedentocht (200km).
De 200km is naar mijn menig nog iets te veel voor mij als jongste rijder dus besloot ik die uitdaging te bewaren voor een ander jaar.
In een dorp vol schaatsers zaten wij met ons team in een gezellig Oostenrijks hotel. Lekkere bedden en goed eten als voorbereiding op de wedstrijden.
Lees meer...
Eerste ervaringen in de kopgroep
28/12/14 21:52
Gisteren maakte ik voor het eerst kennis met de kopgroep in de marathon op ijsbaan Twente.
Lees meer...
Lees meer...
6e plaats tilburg
13/12/14 21:59
Na een mooie week op trainingskamp te zijn geweest hier dan eindelijk verslag van de marathon van vorig weekend. Een wedstrijd met opnieuw succes!
Ook deze zaterdag bleef het peloton bij elkaar. Er waren heus wel pogingen tot het vormen van een kopgroep maar niets hield stand. Twee keer probeerde ik mee te springen met zo’n groepje maar beide keren was het resultaat alleen maar vermoeidheid zonder beloning. Helaas. “Dit gaat ten koste van mijn eindsprint” dacht ik nog. Maar niets was minder waar. Met nog 5 ronden te gaan ben ik naar voren gereden en ging het tempo flink omhoog. Ik schaatste in de 7e positie. Een perfecte plek voor de eindsprint. Een ronde voor het eind zette Foske en Lisa alles op alles en reden de twee dames op kop voorbij. Even dacht ik dat ik kon volgen maar met nog 250 meter moest ik ze toch laten gaan. Ik heb alles gegeven en finishte als 6e. Dan kan ik dus toch best een beetje sprinten
. Niet van mezelf verwacht.
Na de wedstrijd ben ik met een deel van onze ploeg naar een hotel in Eindhoven gereden om de volgende ochtend vroeg op het vliegtuig te stappen naar de zon van Girona.
Ook deze zaterdag bleef het peloton bij elkaar. Er waren heus wel pogingen tot het vormen van een kopgroep maar niets hield stand. Twee keer probeerde ik mee te springen met zo’n groepje maar beide keren was het resultaat alleen maar vermoeidheid zonder beloning. Helaas. “Dit gaat ten koste van mijn eindsprint” dacht ik nog. Maar niets was minder waar. Met nog 5 ronden te gaan ben ik naar voren gereden en ging het tempo flink omhoog. Ik schaatste in de 7e positie. Een perfecte plek voor de eindsprint. Een ronde voor het eind zette Foske en Lisa alles op alles en reden de twee dames op kop voorbij. Even dacht ik dat ik kon volgen maar met nog 250 meter moest ik ze toch laten gaan. Ik heb alles gegeven en finishte als 6e. Dan kan ik dus toch best een beetje sprinten
. Niet van mezelf verwacht. Na de wedstrijd ben ik met een deel van onze ploeg naar een hotel in Eindhoven gereden om de volgende ochtend vroeg op het vliegtuig te stappen naar de zon van Girona.
Zwemmen tussen kopgroep en peloton
01/12/14 16:08
Dit weekend weer een marathon lekker dicht bij huis.
Ik zag al snel dat het ijs er niet erg goed bij lag. Grote scheuren op zowel het rechte stuk als in de bocht. En helaas precies op de plaatsen waar ons peloton met 40 km per uur, 70 ronden lang overheen zou stormen.
Dit ging natuurlijk niet goed. Al in ronde 10 lag er een aantal meiden op het beton van het middenterrein. Gelukkig had ik al gauw door aan welke kant ik de scheuren het best kon ontwijken.
Lees meer...
Lees meer...
7e bij KPN cup Hoorn
25/11/14 16:14
Op alweer de 6e KPN cup in Hoorn wist ik afgelopen weekend mijn beste prestatie van dit seizoen te behalen.
De wedstrijd was al in het begin redelijk snel en ook nu kon ik mooi met de kop van het peloton mee rijden. Ik begin de rijders in het peloton ondertussen een heel klein beetje beter te kennen. Dat is wel handig want als er iemand in de aanval gaat wil je weten of de aanval kans maakt of niet. Ik kan dat nu iets beter inschatten maar nog niet goed genoeg. Helaas is dat toch een kwestie van tijd en veel marathons rijden.
Lees meer...
De wedstrijd was al in het begin redelijk snel en ook nu kon ik mooi met de kop van het peloton mee rijden. Ik begin de rijders in het peloton ondertussen een heel klein beetje beter te kennen. Dat is wel handig want als er iemand in de aanval gaat wil je weten of de aanval kans maakt of niet. Ik kan dat nu iets beter inschatten maar nog niet goed genoeg. Helaas is dat toch een kwestie van tijd en veel marathons rijden.
Lees meer...
Mooie uitslag KPN cup 3
02/11/14 16:16
Met weer een aantal enthousiaste fans langs de kant en de goede wedstrijd van vorige week in mijn achterhoofd stond ik met veel vertrouwen aan de start van de derde marathon in Utrecht.
Lees meer...
Succes op mijn thuisbaan
28/10/14 16:20
Op mijn fiets reed ik gisteravond richting Thialf voor de tweede marathon cup.
Ik had enorm veel zin in deze thuiswedstrijd.
Om 7 uur stond het hele peloton weer klaar voor de start. Ik had twee belangrijke doelen voor deze wedstrijd. Nummer één was blijven staan en mijn tweede doel was dat ik ging proberen beter voorin het peloton te blijven zitten. Beide niet heel eenvoudige doelen. Valpartijen komen in de marathon vaak voor en helaas gebeurt het regelmatig dat je per ongeluk door een ander onderuit wordt gehaald.
Lees meer...
Ik had enorm veel zin in deze thuiswedstrijd.
Om 7 uur stond het hele peloton weer klaar voor de start. Ik had twee belangrijke doelen voor deze wedstrijd. Nummer één was blijven staan en mijn tweede doel was dat ik ging proberen beter voorin het peloton te blijven zitten. Beide niet heel eenvoudige doelen. Valpartijen komen in de marathon vaak voor en helaas gebeurt het regelmatig dat je per ongeluk door een ander onderuit wordt gehaald.
Lees meer...Debuteren in topdivisie met vallen en opstaan
19/10/14 16:25
Om 6 uur lag het ijs op de Jaap Eden baan in Amsterdam er heel erg slecht bij. Het was 24 graden en zodoende zag je de betonnen vloer door het ijs heen. Het was tot dan toe ernstig de vraag of we zouden kunnen starten. Toch had de ijsmeester het ijs om 7 uur goed genoeg weten te prepareren (respect!!) dat ik mijn debuut in de topdivisie waar kon gaan maken. Met een hoop publiek, een dweil orkest en lampjes langs de baan was het een sfeervol tafereel.
Lees meer...
Lees meer...